Gdy się przegląda zbiór wierszy dla dzieci "W Wojtusiowej izbie" Janiny Porazińskiej (wyd. Czytelnik, 1977) przychodzi na myśl określenie "dzieło sztuki". A konkretniej sztuki ludowej. W tym przypadku z jednej strony sztuki literackiej, a z drugiej - ilustratorskiej. Zacznę od tej drugiej. Widać tu wpływy sztuki i wierzeń ludowych. Malowane kogutki, motywy kwiatowe, wizerunki Boruty, itd. Ilustracje Olgi Siemaszko robią wrażenie. Szczególnie te na całą stronę. Jakby malowane na płótnie. Widać na nich przyjemną dla oka płócienną fakturę. I te barwy... Coś wspaniałego. Co do wierszy, to spory upływ czasu od powstania tych utworów sprawił, że dziś niektóre brzmią mało współcześnie, ale to zrozumiałe, w końcu nie są to wiersze nowe. Znajdziemy w nich sporo słów i wyrażeń (np. na policy, kociuba, krzynka, kierzoneczka, próżna mitręga),którymi prawdopodobnie mówiono na wsi w latach 20. XX w. bo właśnie wtedy te utwory powstawały. Dziś niekoniecznie dla wszystkich muszą być zrozumiałe. Mimo to w książeczce jest mnóstwo ciekawej dla dziecka treści, wierszyki, rymowanki, wyliczanki, zabawa i przygoda związana z przedmiotami codziennego użytku, nie wykraczająca poza obszar wiejskiego domku (tytułowej izby). Z ciekawostek: Autorka dołączyła do tego zbiorku wiersz oparty o tekst znanej kołysanki "Na Wojtusia z popielnika iskiereczka mruga, chodź opowiem ci bajeczkę, bajka będzie długa", która była prawdopodobnie znana już dużo wcześniej. Podsumowując - jak dla mnie książeczka dla dzieci stara, ale wciąż jara!

Gdy się przegląda zbiór wierszy dla dzieci "W Wojtusiowej izbie" Janiny Porazińskiej (wyd. Czytelnik, 1977) przychodzi na myśl określenie "dzieło sztuki". A konkretniej sztuki ludowej. W tym przypadku z jednej strony sztuki literackiej, a z drugiej - ilustratorskiej. Zacznę od tej drugiej. Widać tu wpływy sztuki i wierzeń ludowych. Malowane kogutki, motywy kwiatowe,...