Miłość, szkielet i spaghetti

Włoska mafia w Częstochowie, niemożliwe, a jednak. Trup spadający z jasnogórskiej wieży, wiekowy szkielet człowieka odkryty przez grupę naukowców, tajemnica podziemnego przejścia pomiędzy Jasną Górą a pobliskim zamkiem. Żeby tego było mało do akcji wkraczają baby, które w splocie niefortunnych zdarzeń przepędzają niebezpieczną Kamorrę z miasta.
Marta Obuch jak zwykle nie zawodzi czytelnika. Książka pełna humoru, pełna barwnych opisów i mnóstwo kłopotliwych acz wywołujących niekontrolowane salwy śmiechu wydarzeń. I tu sprawdza się stare przysłowie "Gdzie diabeł nie może tam babę pośle". Polecam❤❤❤❤❤❤❤❤❤

Włoska mafia w Częstochowie, niemożliwe, a jednak. Trup spadający z jasnogórskiej wieży, wiekowy szkielet człowieka odkryty przez grupę naukowców, tajemnica podziemnego przejścia pomiędzy Jasną Górą a pobliskim zamkiem. Żeby tego było mało do akcji wkraczają baby, które w splocie niefortunnych zdarzeń przepędzają niebezpieczną Kamorrę z miasta.
Marta Obuch jak zwykle nie...

Całkiem przyjemna lektura, trochę zagmatwana, lecz Częstochowa, Włosi i główne bohaterki super.
Polecam dla rozrywki

Całkiem przyjemna lektura, trochę zagmatwana, lecz Częstochowa, Włosi i główne bohaterki super.
Polecam dla rozrywki

Dobra robota, jak zawsze w przypadku tej autorki.
Była Częstochowa, Włosi, świetne jedzenie, piękne kobiety, tajemnica i ... dobra zabawa. A wszystko to jak zwykle na wesoło.
Tak trzymać.

Dobra robota, jak zawsze w przypadku tej autorki.
Była Częstochowa, Włosi, świetne jedzenie, piękne kobiety, tajemnica i ... dobra zabawa. A wszystko to jak zwykle na wesoło.
Tak trzymać.

Spodziewałam się więcej po tej pozycji, dlatego tak bardzo mnie rozczarowała. Fabuła ciekawa aczkolwiek główni bohaterowie trochę mi się mylili. Plus za wprowadzenie prawdziwych nazw ulic i knajp mieszczących się w świętym mieście.

Spodziewałam się więcej po tej pozycji, dlatego tak bardzo mnie rozczarowała. Fabuła ciekawa aczkolwiek główni bohaterowie trochę mi się mylili. Plus za wprowadzenie prawdziwych nazw ulic i knajp mieszczących się w świętym mieście.

Jak zawsze na p. Marcie się nie zwiodłam. Pełna humoru i ciekawych zwrotów akcji pozycja. Można się zapomnieć i oderwać od szarej rzeczywistości.

Jak zawsze na p. Marcie się nie zwiodłam. Pełna humoru i ciekawych zwrotów akcji pozycja. Można się zapomnieć i oderwać od szarej rzeczywistości.

"A już pożegnania uważał w kobiecych teledyskusjach za szczególnie fascynujące. Ileż można wylać z siebie słów na zakończenie rozmowy, chłop nigdy nie pojmie. <<W takim razie będę kończyć. Pa, pa. Hejka. No to do zobaczenia, pa. Buziak>>."

"Czy protesty muszą mieć jakiś sens? Mało to protestów? Nawet sensownych? Potem i tak wszystko wraca do normy, a władza robi co chce. Żadna różnica. Słuszny protest, czy nie, zawsze kończy się tak samo."

"-To już ustalone. Razem się nie nadajemy. W takim razie zapraszam cię, Julianno na prostacki spacer po ogrodzie. Klasztornym, więc bądź spokojna. Szop sztuk jedna. Zresztą obskurna. Za to kapliczek do wyboru, do koloru żebyś była pewna, że nie wytworzy się miedzy nami nić erotycznego porozumienia, mogę obiecać, że co kwadrans będę puszczał bąka."

Pani Obuch nie zawodzi i trzyma poziom i aż żałuję, bo powoli kończą mi się jej książki... Ciepła lektura, przy której nie da się nie śmiać w głos :).

22/52

Insta @ _121.5cm_

"A już pożegnania uważał w kobiecych teledyskusjach za szczególnie fascynujące. Ileż można wylać z siebie słów na zakończenie rozmowy, chłop nigdy nie pojmie. <<W takim razie będę kończyć. Pa, pa. Hejka. No to do zobaczenia, pa. Buziak>>."

"Czy protesty muszą mieć jakiś sens? Mało to protestów? Nawet sensownych? Potem i tak wszystko wraca do normy, a władza robi co chce....

Kompletnie nie mogłam się skupić na akcji.
Myliły mi się bohaterki i ich amanci.
Nie mogłam zapamiętać sygnałów dawanych przez narratora.
Niby lekka lektura do pociągu, a czytałam chyba z tydzień.
I o ile na początku odebrałam książkę jako taką w stylu Chmielewskiej czy Michorzewskiego, zwariowaną - tak po krótkim czasie wydała mi się zbyt odjechana, naiwna, nierealna, a przez to irytująca.
Odjąć sceny z altanki i można ją zakwalifikować jako "kryminał dla dzieci".
Językowo spoko, dialogi żywe - więc jeszcze po jakąś książkę M.O. kiedyś sięgnę.

Kompletnie nie mogłam się skupić na akcji.
Myliły mi się bohaterki i ich amanci.
Nie mogłam zapamiętać sygnałów dawanych przez narratora.
Niby lekka lektura do pociągu, a czytałam chyba z tydzień.
I o ile na początku odebrałam książkę jako taką w stylu Chmielewskiej czy Michorzewskiego, zwariowaną - tak po krótkim czasie wydała mi się zbyt odjechana, naiwna, nierealna, a...

Bardzo fajne. Pomimo, że królowa komedii kryminalnych jest tylko jedna, to ta książka jest sympatyczna i naprawdę miło się ją czyta. Jedną z przyczyn jest zapewne to jak bardzo jest współczesna i "naturalna" (z uwzględnieniem wszystkich naiwnych i niewiarygodnych zdarzeń, będących wymogiem tego typu literatury). Potrafi rozbawić, a przecież o to chodzi. Jedno tylko spostrzeżenie, które na początku śmieszyło, a potem było irytujące. Autorka z uwielbieniem i w nadmiarze używa słowa "bynajmniej". :))

Bardzo fajne. Pomimo, że królowa komedii kryminalnych jest tylko jedna, to ta książka jest sympatyczna i naprawdę miło się ją czyta. Jedną z przyczyn jest zapewne to jak bardzo jest współczesna i "naturalna" (z uwzględnieniem wszystkich naiwnych i niewiarygodnych zdarzeń, będących wymogiem tego typu literatury). Potrafi rozbawić, a przecież o to chodzi. Jedno tylko...

Wybitnie dzieło, literatury polskiej.Zabawna,mądra książka,🎉,a ja lubię spaghetti.I piszą ciekawostki o uwaga.Iblezeniu Jasnej Góry

Wybitnie dzieło, literatury polskiej.Zabawna,mądra książka,🎉,a ja lubię spaghetti.I piszą ciekawostki o uwaga.Iblezeniu Jasnej Góry

Gdy zabieram się za czytanie czegoś, co ktoś wcześniej określił mianem komedii, zwykle kończy się to rozczarowaniem, zażenowaniem i obietnicą, że już nigdy, przenigdy nie sięgnę po żadną książkę, której autor wymyślił sobie, że mnie rozśmieszy. Nie rozśmieszy. Zwykle. A tu taka Zuzanna, z takiego bloga Książki Sardegny, wymyśla sobie takie wyzwanie i „każe” mi czytać nic innego, jak… komedię kryminalną! Przeczytałam. Z radością i niesłabnącym śmiechem na ustach przedstawiam więc Martę Obuch, która sobie wymyśliła, że mnie rozśmieszy. Rozśmieszyła. Bezbłędnie!

Muszę przyznać, że Miłość, szkielet i spaghetti zalegało na mojej półce ładnych parę lat. Upolowałam tę książkę w jakimś antykwariacie i przygarnęłam dlatego, że w tytule było spaghetti. Później dopiero dotarło do mnie, że to komedia, więc odłożyłam ją na swój stos hańby, gdzie wygodnie się kurzyła. Aż wstyd, że tak długo… Całe szczęście, że nie oddałam jej na jakąś książkową wymianę! Cóż to byłaby za strata! Miłość, szkielet i spaghetti już nigdy kurzyć się nie będzie, a Marta Obuch oficjalnie została przyjęta w (nieliczne, bo trzyosobowe) grono pisarzy, którzy skutecznie mnie bawią (do kupy z Martą Kisiel i Anetą Jadowską).
Z jasnogórskiej wieży spada trup, czego świadkiem staje się Ewelina. Jej siostra Dorota tymczasem, chcąc jak najszybciej wynieść się z rodzinnego domu, podejmuje pracę u boskiego, włoskiego biznesmena, którym ma się opiekować. Szybko okazuje się, że ma także wcielić się w rolę kucharki. Gorzej być nie może, bowiem Dorotka, choć piękna i bystra, do gotowania nadaje się tak, jak widelec do rosołu. Z pracy nie zamierza jednak rezygnować, dlatego stawia całą rodzinę w stan gotowości, wpuszcza ją przez okno do kuchni i zajmując się pielęgnacją swojej osoby, obserwuje pracę wiecznie awanturujących się kucharek. Trzecia z sióstr – psychoterapeutka Julka – wbrew sobie, bierze pod swoje skrzydła nowego pacjenta Piotrusia. W tym samym czasie prace wykopaliskowe pod murami Jasnej Góry natrafiają na bardzo stary szkielet, który wkrótce zostaje skradziony. Nie można zaprzeczyć, że wszystkie te wydarzenia w jakiś sposób muszą być ze sobą powiązane, a trop jednoznacznie prowadzi do… sympatycznych Włochów, którzy w rzeczywistości wcale sympatyczni nie są. Może być lepiej?
Oczywiście, że może! Miłość, szkielet i spaghetti to wariacja wokół Kodu Leonarda da Vinci Dana Browna i Ojca Chrzestnego Mario Puzo, wzorowo okraszona humorem niebanalnym. Pełnokrwiste postaci wciąż wikłają się w zabawne afery, śmieszne sytuacje, które same w sobie już tworzą komizm. I nie ma tu nic na siłę, nic naciąganego. Wszystko dzieje się w niewymuszony sposób, a absurdalne sytuacje, które po sobie następują, łączą związki przyczynowo-skutkowe (tego właśnie zwykle w komediach mi brakuje). Wisienką na torcie są błyskotliwe dialogi, bezpretensjonalnie proste i równie naturalne, co wielobarwni bohaterowie, którzy słowem mówionym operują.
Miłość, szkielet i spaghetti zawiera w sobie wszystkie elementy, które powinny znaleźć się z dobrej komedii kryminalnej – zaczynając od mafijnej intrygi i detektywistycznych zagadek, poprzez popapranych bohaterów i wartką akcję, a na prostolinijnym, swobodnym humorze kończąc. Dla mnie gratką było też osadzenie wydarzeń w bliskiej mi Częstochowie, którą znam bardzo dobrze, w której kilka lat mieszkałam, studiowałam i pracowałam. Nie musiałam imaginować sobie miejsc, ulic i blokowisk, ponieważ większość z nich wielokrotnie zwiedziłam, w niektórych byłam stałym bywalcem.
Jednak ta książka nie jest niestety pozbawiona wad. I największą z nich, tą, która po prostu boli mnie w oczy, jest… okładka. Choć książek po okładce oceniać się nie powinno, uważam, że ta książka zwyczajnie zasługuje na to, żeby została zauważona. Bo nie oszukujmy się, że piękne czy intrygujące oprawy graficzne niejednokrotnie przekonały nas do zakupu jakiegoś tytułu. I dyby nie ten makaron w tytule, pewnie sama nie zwróciłabym na nią uwagi. Kolejną rzeczą jest maniakalne wręcz nadużywanie przez autorkę słowa „bynajmniej”. Z początku nawet próbowałam liczyć, jak często ten wyraz się pojawia, jednak akcja mnie pochłonęła i straciłam rachubę. W tym przypadku więc wada została częściowo zagłuszona przez bezsprzeczną zaletę.
Miłość, szkielet i spaghetti to świetna książka na długie, zimowe wieczory. To petarda dobrego humoru i ciekawej akcji, która wciąga. To nietuzinkowe postaci, które kocha się od pierwszych wersów. To po prostu świetnie skonstruowana i napisana historia, która na pewno poprawi Wam humor!

Gdy zabieram się za czytanie czegoś, co ktoś wcześniej określił mianem komedii, zwykle kończy się to rozczarowaniem, zażenowaniem i obietnicą, że już nigdy, przenigdy nie sięgnę po żadną książkę, której autor wymyślił sobie, że mnie rozśmieszy. Nie rozśmieszy. Zwykle. A tu taka Zuzanna, z takiego bloga Książki Sardegny, wymyśla sobie takie wyzwanie i „każe” mi czytać nic...