Ciekawe spojrzenie na Japonię. Z przymrużeniem oka i trochę od wewnątrz. Z naciskiem, że nie jest to książka poradnik, ani lektura pisana z potrzeby wyrażenia swej fascynacji.
Dla mnie opowieść Pani Anny, była lekkim reportażem z nutką autoironii w tle. Zarówno jeśli chodzi o osobę autorki, jak również o Japonię jako kraj. Do tego dużo ciekawych zdjęć pozwala nam potraktować lekturę jako pamiętnik z wycieczki (choć to de facto pobyt na stałe).
Na koniec mam mieszane odczucia w kwestii właściwej oceny. Ale przeważa opinia na plus. Ogólnie ja polecam.

Ciekawe spojrzenie na Japonię. Z przymrużeniem oka i trochę od wewnątrz. Z naciskiem, że nie jest to książka poradnik, ani lektura pisana z potrzeby wyrażenia swej fascynacji.
Dla mnie opowieść Pani Anny, była lekkim reportażem z nutką autoironii w tle. Zarówno jeśli chodzi o osobę autorki, jak również o Japonię jako kraj. Do tego dużo ciekawych zdjęć pozwala nam...

Lekka książka - opowiastka o życiu gajdzinki w Japonii.
Trochę ciekawostek, szczególnie dla osób, które nie zetknęły się jeszcze z tym tematem. Dla tych, którzy już czytali książki o ludziach zachodu w kraju kwitnących wiśni może być wtórna. Choć i tak przyjemna w odbiorze.
O wiele bardziej polecam przeczytać chociażby Bezsenność w Tokio Marcina Bruczkowskiego.

Lekka książka - opowiastka o życiu gajdzinki w Japonii.
Trochę ciekawostek, szczególnie dla osób, które nie zetknęły się jeszcze z tym tematem. Dla tych, którzy już czytali książki o ludziach zachodu w kraju kwitnących wiśni może być wtórna. Choć i tak przyjemna w odbiorze.
O wiele bardziej polecam przeczytać chociażby Bezsenność w Tokio Marcina Bruczkowskiego.

Naprawdę chciałam przeczytać tę książkę...ale około 300strony się poddałam. Moim zdaniem zmarnowany potencjał, ale oczywiście jak sama autorka prostuje wcześniejsze opinie to jej książka i miała prawo polecieć w tę stronę ( jak dla mnie za dużo kolesiostwa, za dużo autorki w autorce, lekki do przesady ten język, a ja jednak od książek oczekuję choćby odrobiny literatury, gdzie język jest na poziomie, a przekazywane treści niech bęďą i po kolesiowsku ale z pozosrawieniem furtki dla tych odbiorców, kórzy aż tak kolesiowac sie nie chcą). Piątka za zdjęcia

Naprawdę chciałam przeczytać tę książkę...ale około 300strony się poddałam. Moim zdaniem zmarnowany potencjał, ale oczywiście jak sama autorka prostuje wcześniejsze opinie to jej książka i miała prawo polecieć w tę stronę ( jak dla mnie za dużo kolesiostwa, za dużo autorki w autorce, lekki do przesady ten język, a ja jednak od książek oczekuję choćby odrobiny literatury,...

Lubicie czytać o innych kulturach? A jak kojarzą Wam się Japończycy? W Polsce goszczą oni często i łatwo ich rozpoznać po wręcz maniakalnym fotografowaniu wszystkiego i siebie na tłach, które Polakom nie przyszłyby do głowy. Poza tym to naród bardzo hermetyczny, na tyle zamknięty i dumny, że nie uczy się języków obcych. Żeby się z nimi dogadać i zrozumieć, trzeba nauczyć się języka japońskiego. Te cechy Japończyków znałam wcześniej, z a książki Anny Ikedy pt. "Życie jak w Madrycie Tochigi na japońskiej prowincji" można dowiedzieć się o nich znacznie więcej. Zapraszam:)

Anna Ikeda jest Polką i żoną Japończyka pochodzącego z Tochigi, miasta uznawanego w Tokio za prowincjonalne. Zdecydowała się wyjechać z Polski i zamieszkać w Japonii, co oznaczało zmierzenie się z zupełnie inną kulturą i wyzwaniami, z których znajomość języka okazała się jednym z najmniejszych kłopotów.

Polacy kojarzą Japończyków z ulic zabytkowych miast, gdzie spotkać można grupy ludzi zaopatrzonych w przeróżne aparaty fotograficzne i utrwalające na zdjęciach różne widoki i sytuacje. Dlatego autorka odnalazła się w Kraju Kwitnącej Wiśnie znakomicie ze swoją pasją do fotografowania.

Jeśli ktoś podobnie jak ja wyobrażał sobie naród japoński jako szczególnie wyedukowany, to po przeczytaniu książki poczuje spory dysonans. O ich braku znajomości języków obcych wiedziałam już wcześniej. Poza tym okazuje się, że wysoko rozwinięta w Japonii technika nie idzie w parze z ich wykształceniem.

Najbardziej jednak zaskoczyło mnie ich przywiązanie do pozorów i konwenansów. Wydawało mi się do tej pory, że myślenie o tym, "co ludzie powiedzą" charakteryzuje tylko Polki. A tu niespodzianka! Japończycy mają to wpojone jeszcze mocniej i Polki do pięt im w tym nie dorastają. Stwarzanie pozorów i dbanie o nieskazitelny wizerunek jest dla Japończyków, szczególnie kobiet, niezwykle ważne. Żeby z twarzy Japonki można było wyczytać jakiekolwiek emocje, musi się wydarzyć coś naprawdę poważnego albo ktoś musi bardzo przekroczyć granice ich poczucia "dobrego smaku". Ponieważ autorka książki jest Europejką, czyli gaijną, często zderza się z dąsami swojej teściowej, o czym pisze z dość dużym dystansem.
Mimo wszystko jednak Anna Ikeda znajduje tam bratnie dusze u kobiet w podobnym wieku, wychodzących poza dotychczasowe konwenanse i oszczędzających czas na konwencjonalne zachowania, powitania czy sposoby prowadzenia rozmów.

Anna Ikeda z dużym dystansem i z poczuciem humoru pokazuje jeszcze inne zachowania i zwyczaje Japończyków, których od przeczytania książki będę długo kojarzyć jako skostniały naród pozorów i stereotypów, a nie tylko jako kraj zaatakowany nuklearnie w Hiroszimie i Nagasaki lub borykający się ze skutkami katastrofy elektrowni jądrowej w Fukushimie czy kraj pięknych widoków, kwitnących wiśni, bogatych tradycyjnych strojów czy ulicznych kolorowych festiwali.

Lubicie czytać o innych kulturach? A jak kojarzą Wam się Japończycy? W Polsce goszczą oni często i łatwo ich rozpoznać po wręcz maniakalnym fotografowaniu wszystkiego i siebie na tłach, które Polakom nie przyszłyby do głowy. Poza tym to naród bardzo hermetyczny, na tyle zamknięty i dumny, że nie uczy się języków obcych. Żeby się z nimi dogadać i zrozumieć, trzeba nauczyć...

Jeśli szukacie książki o Japonii, jej historii lub tradycjach to nie znajdziecie tego w książce Anny Ikedy. Najlepiej skomentowała to sama autorka na portalu wazji.pl

"Wielu recenzentów pomyliło moje opowieści z książką „o Japonii”, lub ba! nawet gorzej – z przewodnikiem po tym kraju. Nic bardziej mylnego. Nie analizuję Japonii, nie wyciągam wniosków, nie oceniam. Po prostu opisałam nasze, mniej lub bardziej codzienne, życie, kiedy mieszkaliśmy w Nikko."

Anna jest Polką, która wyszła za mąż za Japończyka i zamieszkała w jego ojczyźnie. Książka jest zbiorem luźnych refleksji na temat jej życia w Japonii. Ogromne poczucie humoru i duży dystans autorki do swojej osoby, sprawia, że czyta się ją bardzo przyjemnie, a Japonię poznajemy jej oczami.

Dodatkową zaletą są piękne zdjęcia autorki, jest ich 87 (jeśli się nie pomyliłam w liczeniu).

Jeśli szukacie książki o Japonii, jej historii lub tradycjach to nie znajdziecie tego w książce Anny Ikedy. Najlepiej skomentowała to sama autorka na portalu wazji.pl

"Wielu recenzentów pomyliło moje opowieści z książką „o Japonii”, lub ba! nawet gorzej – z przewodnikiem po tym kraju. Nic bardziej mylnego. Nie analizuję Japonii, nie wyciągam wniosków, nie oceniam. Po...

BRAWO PANI ANNO!
Sam mieszkam za granicą, publikuję trochę zdjęć i znajomi namawiają mnie abym napisał książkę. A nie jest to łatwe bo nie wystarcza tylko napisać o tym co się widzi. Trzeba jeszcze dosiedzieć swoje w bibliotekach i dopytać miejscowych aby móc powiedzieć dlaczego akurat tak wygląda/odbywa się to co właśnie obserwujemy. Pani Anna, Polka, jest mieszkanką japońskiej prowincji i jest jej elementem składowym. Miejscową (aczkolwiek Gaijin),pracującą tam i żyjącą osobą. Piękne są rozdziały o pracy w japońskich szkołach. Ujmujący jest fragment o spotkaniu z polskimi dresami. Książka jest krótka, za krótka dla mnie. Warta przeczytania. Ma piękne zdjęcia, które w kolorze warto jest potem obejrzeć sobie na komputerze.

BRAWO PANI ANNO!
Sam mieszkam za granicą, publikuję trochę zdjęć i znajomi namawiają mnie abym napisał książkę. A nie jest to łatwe bo nie wystarcza tylko napisać o tym co się widzi. Trzeba jeszcze dosiedzieć swoje w bibliotekach i dopytać miejscowych aby móc powiedzieć dlaczego akurat tak wygląda/odbywa się to co właśnie obserwujemy. Pani Anna, Polka, jest mieszkanką...

Książka lekka oraz przejrzysta, wszelkie ''trudne/tajemnicze/nowe'' zagadnienia dla czytelnika (także tego zaznajomionego z kulturą Japonii) są przez Panią Annę wyjaśnione zrozumiałym językiem. Czytałam lekturę z rozbawieniem, mając wrażenie, że jestem na kawie i ciastku ze starą koleżanką z lat licealnych. Cieszę się, że sięgnęłam po tą książkę :)

Książka lekka oraz przejrzysta, wszelkie ''trudne/tajemnicze/nowe'' zagadnienia dla czytelnika (także tego zaznajomionego z kulturą Japonii) są przez Panią Annę wyjaśnione zrozumiałym językiem. Czytałam lekturę z rozbawieniem, mając wrażenie, że jestem na kawie i ciastku ze starą koleżanką z lat licealnych. Cieszę się, że sięgnęłam po tą książkę :)

Anna Ikeda w swojej książce przedstawiła Japonię niejako od kuchni - z punktu widzenia mieszkańca małej miejscowości. Jest to opowieść o codziennym życiu na prowincji, z dala od świateł Tokio, a nie typowy przewodnik po Japonii mówiący co zwiedzać i jak się poruszać po Kraju Kwitnącej Wiśni. To opowieść o poszukiwaniu pracy przez obcokrajowca, o stereotypach i o tym że nawet w japońskich urzędach w dobie XXI wieku można nie wiedzieć co to e-mail.
Książka warta uwagi nie tylko z powodu nowego spojrzenia na tak egzotyczny dla nas kraj, ale przede wszystkim z dobrego stylu i lekkości lektury popartej własnymi fotografiami. Polecam.

Anna Ikeda w swojej książce przedstawiła Japonię niejako od kuchni - z punktu widzenia mieszkańca małej miejscowości. Jest to opowieść o codziennym życiu na prowincji, z dala od świateł Tokio, a nie typowy przewodnik po Japonii mówiący co zwiedzać i jak się poruszać po Kraju Kwitnącej Wiśni. To opowieść o poszukiwaniu pracy przez obcokrajowca, o stereotypach i o tym że...

Bardzo przyjemnie się ją czyta. Autorka z dużym dystansem i humorem opisuje życie w tak różnej od naszej kulturze.

Bardzo przyjemnie się ją czyta. Autorka z dużym dystansem i humorem opisuje życie w tak różnej od naszej kulturze.

Zbiór zabawnych anegdot z życia na prowincji

Zbiór zabawnych anegdot z życia na prowincji