Autor reprezentuje poglądy klasycystyczne na poezyją, choć nie ortodoksyjne. Za wzór obrał sobie głównie Boileau i Horacego. O ile w przypadku pierwszego autora muszę wierzyć Dmochowskiemu na słowo, tak w przypadku Horacego sam mogę stwierdzić multum zapożyczeń, właściwie niemal cytatów. Dzieło w czterech częściach: pierwsza to uwagi ogólne na temat dzieła, druga i trzecia – opis gatunków poetyckich, czwarta – uwagi o poecie. Taki rozkład materiału w zasadzie odpowiada Horacemu (choć naturalnie część 2 i 3 u Horacego były nieco inne; niemniej nadal dramat zajmuje stosunkowo najwięcej miejsca; za nim plasuje się epos). Dzieło rozpoczyna się apostrofą do Gustu („Guście, sędzio dzieł ludzkich, darze bogów drogi”),dopiero później wzmiankowany jest Talent (jako podrzędny wobec Gustu). Rozum ma być kryterium doboru poszczególnych elementów dzieła („Rozum niech będzie mistrzem, a nie widzimisię”),a natura jest tym, co należy imitować („Natura jest jedynym ozdób wizerunkiem”). Talent może przekraczać prawidła i ramy sztuki – tylko w ten sposób możliwy jest rozwój („acz się nie trzymaj sztuki jak pijany płota”, 4. 53). 4. 215 nn. jest pochwałą wsi i wiejskiego życia, która przechodzi w mocno nie-klasycystyczną pochwałę natury – nie tylko wzorca, w którym znać „rękę stwórcy”, ale też „źródła prawdy”, w którym rodzi się zapał tworzenia. Natchnienie porównano tu do wewnętrznego ognia (247, 250),jest to właściwie przeżycie ekstatyczne! Pachnie sentymentalizmem. Dmochowski zabiera również głos w sporze antiqui versus moderni, stając po stronie nowożytników: „możnaż większą czynić krzywdę naturze ludzkiej, sądząc ją tak płochą, że dawnym była matką, a dla nas macochą?” (262-264). Wreszcie następuje pochwała poezji, w którą wpleciono wątki antyrussowskie (póki nie było praw i własności, było bezprawie i kradzież; dopiero „lutnia” złagodziła serca dzikich). Dzieło kończy się apostrofą do poetów – „waszymi oświecony pismy i nauki odlałem te prawidła rymotwórczej sztuki”, a apostrofę kończy tłumaczenie dwóch wersów Horacego o osełce, które w jego Ars poprzedzają wersy obrane przez Dmochowskiego za motto – ładna klamra, prawda?

Autor reprezentuje poglądy klasycystyczne na poezyją, choć nie ortodoksyjne. Za wzór obrał sobie głównie Boileau i Horacego. O ile w przypadku pierwszego autora muszę wierzyć Dmochowskiemu na słowo, tak w przypadku Horacego sam mogę stwierdzić multum zapożyczeń, właściwie niemal cytatów. Dzieło w czterech częściach: pierwsza to uwagi ogólne na temat dzieła, druga i trzecia...

Nie podobała mi się "Sztuka rymotwórcza". Może dlatego, że nie lubię ograniczeń, może dlatego, że jest ciężko przyswajalna. Stawiam jednak na to pierwsze.

Panu Dmochowskiemu wydawało się, że wie, czym jest sztuka, a wszystko co nie mieściło się w jego definicji tego słowa, nadawało się na śmietnik. Tak jakby poezję można było zaszufladkować, a artystów uwiązać na smyczy i wyznaczyć obszar po którym mogą się poruszać. No chyba nie.

Franciszek Ksawery Dmochowski chciał napisać dzieło normatywne w nietuzinkowy sposób i właściwie - udało mu się to. Nie brałabym jednak rad tego pana do serca.

Nie podobała mi się "Sztuka rymotwórcza". Może dlatego, że nie lubię ograniczeń, może dlatego, że jest ciężko przyswajalna. Stawiam jednak na to pierwsze.

Panu Dmochowskiemu wydawało się, że wie, czym jest sztuka, a wszystko co nie mieściło się w jego definicji tego słowa, nadawało się na śmietnik. Tak jakby poezję można było zaszufladkować, a artystów uwiązać na smyczy i...

Oświeceniowych dzieł polskich się nie docenia. Ba- ich się często nawet nie czyta. No chyba, że masz zaszczyt być studentem polonistyki. Pokonawszy jednak barierę językową i wniknąwszy w tekst "Sztuki rymotwórczej" Dmochowskiego można się zauroczyć. Czym? Trafnością spostrzeżeń na temat sztuki i roli poety w świecie, a może i erudycją autora, za którą kryje się zaskakująca pokora.
Wybitny uczony odpowiada na pytanie, jak powinien wyglądać dobry wiersz, co powinno kierować twórcą i jakie cele winien sobie wyznaczyć. Część dzieła zawierająca opis wyznaczników gatunkowych utworów rzeczywiście jest nieco archaiczna. Ponadczasowe wydają się dalsze przemyślenia "Sztuki...".Jakie? Że bycie poetą zobowiązuje do misji, której treścią jest pogodzenie bycia geniuszem z pozostaniem dobrym, wrażliwym człowiekiem. Że pomoc innym jest nawet ważniejsza niż układanie wierszy. Że moralność to naprawdę dobra cecha. Temat do przemyśleń dla współczesnych twórców- nierzadko egocentrycznych i zakochanych w sobie...

Oświeceniowych dzieł polskich się nie docenia. Ba- ich się często nawet nie czyta. No chyba, że masz zaszczyt być studentem polonistyki. Pokonawszy jednak barierę językową i wniknąwszy w tekst "Sztuki rymotwórczej" Dmochowskiego można się zauroczyć. Czym? Trafnością spostrzeżeń na temat sztuki i roli poety w świecie, a może i erudycją autora, za którą kryje się zaskakująca...