Przy Miłej, tuż obok kopca Anielewicza odkopano niedawno piwnice stojących tam kamienic. Prawdopodobnie połączone z bunkrem w którym samobójstwo wraz z kilkudziesięcioma towarzyszami popełnił przywódca powstania w getcie. Niesamowite wrażenie. Fragment starej Warszawy zastygły na 80 lat pod ziemią.
Książkę Grzebalkowskiej czytałem 10 lat temu i teraz do niej wróciłem. Doskonale opowiedziana historia tego czym byla do wojny dzielnica Północna a przede wszystkim czym się stała po wojnie. Choć być może po tych latach warto by ją uzupełnić. Pustke przed pomnikiem zajęło MZP, w budowie jest Muzeum Getta ( tak wiem, to nie Muranów). Może w kolejnym wydaniu ?

Przy Miłej, tuż obok kopca Anielewicza odkopano niedawno piwnice stojących tam kamienic. Prawdopodobnie połączone z bunkrem w którym samobójstwo wraz z kilkudziesięcioma towarzyszami popełnił przywódca powstania w getcie. Niesamowite wrażenie. Fragment starej Warszawy zastygły na 80 lat pod ziemią.
Książkę Grzebalkowskiej czytałem 10 lat temu i teraz do niej wróciłem....

Trochę historii, sporo wspomnień i relacji danych i obecnych mieszkańców Muranowa. Spodziałem sie jednak książki bardzej idącej w kierunku historii miejsca, na którym stanął powojenny Muranów, historii jego powstania etc. I zabrakło mi w niej większej liczby zdjęć, pokazujących jak wznoszono osiedle po wojnie. Tym niemniej, każdy kto interesuje się historią Warszawy musi po tę książkę siegnąć.

Trochę historii, sporo wspomnień i relacji danych i obecnych mieszkańców Muranowa. Spodziałem sie jednak książki bardzej idącej w kierunku historii miejsca, na którym stanął powojenny Muranów, historii jego powstania etc. I zabrakło mi w niej większej liczby zdjęć, pokazujących jak wznoszono osiedle po wojnie. Tym niemniej, każdy kto interesuje się historią Warszawy musi po...

Fantastyczna, pełna opowieść o najbardziej interesującym historycznie wycinku Warszawy. Napisana z werwą i czułością historia Muranowa z jego duchami, z jego ulicami zmieniającymi bieg, z jego trudnymi momentami. Na podstawie dziejów tej jednej dzielnicy można lepiej zrozumieć Warszawę jako całość, a także ostatnie kilkadziesiąt lat jej historii.

Fantastyczna, pełna opowieść o najbardziej interesującym historycznie wycinku Warszawy. Napisana z werwą i czułością historia Muranowa z jego duchami, z jego ulicami zmieniającymi bieg, z jego trudnymi momentami. Na podstawie dziejów tej jednej dzielnicy można lepiej zrozumieć Warszawę jako całość, a także ostatnie kilkadziesiąt lat jej historii.

Jaka wspaniała pozycja. O wiele bardziej rozbudowana od poprzednich, które dotyczyły tematu odbudowy Warszawy. Napisana lekko i spójnie, sporo zdjęć, odnośników i wywiadów/ opowieści ludzi. Zaawansowana i holistyczna, gorąco polecam

Jaka wspaniała pozycja. O wiele bardziej rozbudowana od poprzednich, które dotyczyły tematu odbudowy Warszawy. Napisana lekko i spójnie, sporo zdjęć, odnośników i wywiadów/ opowieści ludzi. Zaawansowana i holistyczna, gorąco polecam

Mnie nie zachwyciła. Chyba czego innego oczekiwałam. Impresje na temat nowego i starego Muranowa.

Mnie nie zachwyciła. Chyba czego innego oczekiwałam. Impresje na temat nowego i starego Muranowa.

Bardzo ciekawa, zmienia perspektywę. Miejscami zatrzymuje się w miejscu i przynudza. Ale mimo to - bardzo na plus. Dzięki niej więcej rozumiem.

Bardzo ciekawa, zmienia perspektywę. Miejscami zatrzymuje się w miejscu i przynudza. Ale mimo to - bardzo na plus. Dzięki niej więcej rozumiem.

Mieszkam na Muranowie od kilku lat, nie urodziłam się tutaj. Muranów na każdym kroku przypomina o swoim miejscu w historii przez pamiątkowe tablice, pomniki, murale, ukształtowanie terenu i zapadające się regularnie chodniki. Na kościele św. Agustyna również przez ślady po kulach. Ciężko jednoznacznie nie zgodzić się z oskarżeniem, że jest to miejsce zapomniane ponieważ w przestrzeni mur po gettcie nie został zachowany, a oznaczenia takich miejsc jak np to w którym znaleziono skrzynki Ringelbluma nie istnieją. Tak jakby zapomnienie stało się przepisem na uzdrowioną przestrzeń. W Polsce podczas wojny wymordowano 97.5% ludności żydowskiej, czy można o tym tak po prostu zapomnieć i wymazać tę informację z pamięci? Sydrom Vichy jest tu silny. Muranów poza miejscem historycznym, jest też dobrym miejscem do życia i taką rolę miał spełniać w zamyśle Lacherta. Jak każde miejsce ma swoją przeszłość. Jednak czy to, że patrzę codziennie z okna na socrealizm zachwyca? Jest to oczywiście kwestia indywidualna i każdy będzie to miejsce odczuwał inaczej w zależności od gustu i wrażliwości architektonicznej. Książka zawiera dużo ciekawostek o Muranowie i na pewno warto się z nią zapoznać.

Mieszkam na Muranowie od kilku lat, nie urodziłam się tutaj. Muranów na każdym kroku przypomina o swoim miejscu w historii przez pamiątkowe tablice, pomniki, murale, ukształtowanie terenu i zapadające się regularnie chodniki. Na kościele św. Agustyna również przez ślady po kulach. Ciężko jednoznacznie nie zgodzić się z oskarżeniem, że jest to miejsce zapomniane ponieważ w...

Niewątpliwie praca badawcza wykonana na potrzeby książki zasługuje na uznanie, książka zawiera bardzo dużo zdjęć i udokumentowanych informacji. Sam format, ma więcej wspólnego z gawędą lub mocno subiektywnym reportażem, niż książką historyczną (co dla wiele może być zaletą, nie wadą).

Niewątpliwie praca badawcza wykonana na potrzeby książki zasługuje na uznanie, książka zawiera bardzo dużo zdjęć i udokumentowanych informacji. Sam format, ma więcej wspólnego z gawędą lub mocno subiektywnym reportażem, niż książką historyczną (co dla wiele może być zaletą, nie wadą).

Wiele osób wyjeżdża na drugi koniec świata , a w najlepszym razie do innych krajów i poszukuje tam ciekawych miejsc i fascynujących historii, albo zwykłego odpoczynku . Wyjeżdżając niekiedy zapominamy, albo nawet ogóle nie wiemy, jak fascynujące są miejsca, w których przebywamy na co dzień . Beata Chomątowska właśnie udowodniła, że nie musi się wcale wyjeżdżać daleko, bo niesamowite historie są tuż, tuż…
To właśnie tam, na Muranowie, w czasach wojny było getto. Autorka pokazuje historie Muranowa właściwie od początku, ale skupia się na czasach najważniejszych, wspomina co nieco o okresie międzywojennym, koncentruje się jednak na wojnie, a potem dosyć obszernie opowiada o odbudowie Muranowa. Nie miałam pojęcia, jak te tereny wyglądały przed wojną, czyli że w wielu miejscach były to niemal slumsy i poza Żydami mało kto się tam zapuszczał. Po wojnie odbudowano dzielnicę w sposób zupełnie niezależny od dawnego układu ulic, nazwy pozostały te same, ale ulice przebiegają inaczej. A nową dzielnicę stawiano na gruzowisku, gruz po pozostałościach budynków uprzątnięto tylko częściowo . Znaczna część domów stoi więc na sprasowanych gruzach, pod którymi są pozostałości przedwojennych domostw, głównie piwnice, bruk sprzed domów no i oczywiście różne sprzęty domowego użytku, należące kiedyś do Żydów. Według jednego z architektów dzielnica miała stać ok. 15 lat, a potem była już obawa, że domy mogą się zawalić. Przez tyle lat grunt się osuwa , coraz częściej robią się dziury w ulicy, a robotnicy naprawiający rury czy inne zniszczenia, widzą, tak jakby były to wykopaliska sprzed wieków, spore ślady dawnego życia i wkładając rękę głębiej wyjmują żydowskie solniczki czy łyżeczki. Brzmi to strasznie.

Kolejnym problemem są … duchy. Niektórzy obecni mieszkańcy je widzą , niektórzy słyszą , cześć je wyczuwa. Cześć mieszkańców z kolei niczego nie wyczuwa i niczego irracjonalnego ani nie widzi, ani nie słyszy. Chomątowska zastanawia się nad kwestią, jak mieszka się na cmentarzu, teren tak przecież należy traktować. Zginęło tam prawie 100 tys. ludzi, a szczątki części z nich nadal tkwią pod gruzowiskiem, na którym stoją domy. Kawałki kości również widzą robotnicy w różnych wykopach .
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2013/07/beata-chomatowska-stacja-muranow.html

Wiele osób wyjeżdża na drugi koniec świata , a w najlepszym razie do innych krajów i poszukuje tam ciekawych miejsc i fascynujących historii, albo zwykłego odpoczynku . Wyjeżdżając niekiedy zapominamy, albo nawet ogóle nie wiemy, jak fascynujące są miejsca, w których przebywamy na co dzień . Beata Chomątowska właśnie udowodniła, że nie musi się wcale wyjeżdżać daleko,...

Świetna, ale... Książka znakomicie napisana, czyta się jednym tchem. Mnóstwo faktów, wiele ilustracji. Dla mieszkańców i zainteresowanych Muranowem pozycja obowiązkowa. Mnie, urodzonego i mieszkającego na Muranowie drażni jednostronne spojrzenie Autorki, która najchętniej widziałaby w tym miejscu park, albo lepiej trwałe gruzowisko, a skoro jest jak jest to nabożnego stosunku do dawnych mieszkańców. Otóż przypomnieć należy, że Muranów to nie cmentarz ani miejsce straceń. To Treblinka, Auschwitz itd. Jeśli chodzi o niewydobyte szczątki ludzkie to ta sama sytuacja miała miejsce w wielu rejonach Warszawy jeśli chodzi o ofiary Powstania Warszawskiego - choćby szczątki ludzi ze szpitala pod Kościołem Św. Jacka na Starym Mieście. Ofiary getta wspominam i szanuję, proszę jednak nie mieć żalu, że większy sentyment mam dla zamordowanych w Katyniu, czy wywiezionych na Wschód, to kwestia doświadczeń rodzinnych. Uwagi Autorki do pomnika pomordowanych na wschodzie odczytuję natomiast jako niesłusznie napastliwe i generujące zbyteczne podziały.

Świetna, ale... Książka znakomicie napisana, czyta się jednym tchem. Mnóstwo faktów, wiele ilustracji. Dla mieszkańców i zainteresowanych Muranowem pozycja obowiązkowa. Mnie, urodzonego i mieszkającego na Muranowie drażni jednostronne spojrzenie Autorki, która najchętniej widziałaby w tym miejscu park, albo lepiej trwałe gruzowisko, a skoro jest jak jest to nabożnego...