Książka „Maria Stuart” Stefana Zweing’a zabiera nas do życia królowej Szkotów.
Po książkę sięgnęłam w ramach majowego wyzwania czytelniczego.
Czasami uwielbiam wracać do książek, które przeczytałam kilka lat temu.
W niej czytelnik znajdzie nie tylko suche fakty, ale również prawdziwą osobowość, charakter i to coś, co przyciąga.
To prawdziwa uczta dla wymagającego czytelnika. Miałam przyjemność kiedyś przeczytać inną biografię o Marii Stuart, przy której wynudziłam się jak mops. Warto czytać różne lektury, bo każda może zaoferować coś innego różnym czytelnikom.

Książka „Maria Stuart” Stefana Zweing’a zabiera nas do życia królowej Szkotów.
Po książkę sięgnęłam w ramach majowego wyzwania czytelniczego.
Czasami uwielbiam wracać do książek, które przeczytałam kilka lat temu.
W niej czytelnik znajdzie nie tylko suche fakty, ale również prawdziwą osobowość, charakter i to coś, co przyciąga.
To prawdziwa uczta dla wymagającego...

Historia opisana w tej książce mogłaby zostać uznana za totalnie nieprawdopodobną, gdyby nie to, że wydarzyła się naprawdę. Losy Marii Stuart to samograj, który trudno zepsuć, a jeśli za ich opisanie bierze się tak wybitny prozaik jak Zweig, to jest bardzo duże prawdopodobieństwo, że będzie dobrze. Co najmniej dobrze.

Po pierwsze, nie jestem jakimś przesadnym fanem zbeletryzowanych biografii. Jest to dla mnie często jakaś dziwna hybryda, przedobrzenie. Autorzy zamiast posłużyć się cytatami z dostępnych źródeł, wkładają w usta historycznych postaci jakieś kanciaste, pompatyczne teksty. Miałem obawy, że tak będzie i w tym przypadku. Było jednak inaczej. Przejrzałem wszystko to, co jest dostępne w internecie o Marii Stuart. Sam autor, w przedmowie, wskazuje także na bardzo dużą ilość źródeł. Wszystkie dialogi, których nie ma dużo (może 1 -5% tekstu),nie dość, że są dopasowane idealnie, to jeszcze, wydaje się, że rzeczywiście padły z ust królowej Szkotów, czy jakichś innych postaci.

Książka zawiera pewną mało spotykaną specyfikę, tj. miesza czasy. Przeszły z teraźniejszym. Nie wiem, czy to błąd. Na początku trudno się przyzwyczaić

Bardzo dobrze ukazano relacje międzyludzkie. Marii z mężami, synem, dworem, Elżbietą I. Autor postawił na ukazanie głębi postaci i ich charakterów.

Książka jest dobrze usadzona w realiach historycznych. Opowiedziano o nich na tyle dużo, na ile miało to znaczenie w osobie Marii. Nie jest to zwykłe podanie suchych faktów o nowożytnej królowej. Tchnięto w tą historię życie i dano dużo serca. Niemal czujemy smaganie naszych ciał przez wiatry z równin i gór Szkocji, słyszymy fale z niedalekiego, skalistego wybrzeża, a to wszystko w jakimś gotyckim zamku, do którego zmierza poseł. Od Filipa II hiszpańskiego, Henryka III (znanego u nas jako Walezy) i najczęściej Elżbiety I. Wręcza jakiś ważny list tytułowej bohaterce, od którego rozwija się jakaś akcja. Po czym ten poseł pisze jakiś (historycznie potwierdzony) list do swego króla, gdzie opisuje jak Maria wyglądała i jak się zachowywała. Wszystko jest napisane urokliwym, barokowym językiem. Po przeczytaniu tej książki będę wysyłał sms typu ,,wysłałaś do mnie tęsknotę jako swoich heroldów".

Dostrzegam także wady. W pewnym sensie są one jednak konsekwencją plusów. Niewątpliwie Zweig jest bardzo wrażliwym pisarzem. Wszak popełnił samobójstwo jako znak protestu. Włożenie w tę książkę dużo serca i ją ulepszyło i minimalnie zachwiało narratorem jako osoby w niektórych miejscach zbyt emocjonalnej. Autor bardzo stara się być bezstronny i wielokrotnie ukazuje rzetelnie negatywy po stronie królowej. Kiedy jednak spotykały ją jakieś wielkie nieszczęścia, wielokrotnie nazywa jej przeciwników tchórzami, nie szczędząc także innych epitetów. Dostało się także pewnemu księdzu (,,nędzny klecha"). Za mocno panie Stefanie.
Nie rozumiem także dlaczego kunktatorstwo i dyplomacja (zamiast wojen),jak przy wymianie listów między Marią a Elżbietą, miałoby być (zdaniem autora) domeną kobiet. Mało to władczyń rozpętywało wojny?

Reasumując, 8 choć naciągana. ,,Dziewczyna z poczty" tegoż autora podobała mi się ciut bardziej. Barwność i język ,,Marii Stuart", pomimo lekkich mankamentów w innych kwestiach, zasługują na tak wysoką ocenę.

Historia opisana w tej książce mogłaby zostać uznana za totalnie nieprawdopodobną, gdyby nie to, że wydarzyła się naprawdę. Losy Marii Stuart to samograj, który trudno zepsuć, a jeśli za ich opisanie bierze się tak wybitny prozaik jak Zweig, to jest bardzo duże prawdopodobieństwo, że będzie dobrze. Co najmniej dobrze.

Po pierwsze, nie jestem jakimś przesadnym fanem...

Prawdziwa uczta...

Prawdziwa uczta...

,,Trudno przeprowadzić granicę oddzieląjąc szaleństwo od szalonej odwagi, zawsze bowiem bohaterstwo jest zarazem głupotą."

Z premedytacją czytałam tę książkę bardzo powoli. Świadomie czytałam po kilka razy akapit, stronę, zdanie. Delektowałam się tą opowieścią, którą znałam a jednak poznawałam jakby na nowo. Nadal niezwykle aktualna, bo nadal władza zaślepia, nadal deprawuje ludzi. Lektura wyśmienita, szczególnie w czasach gdy wszystko spowalnia.
Polecam

,,Trudno przeprowadzić granicę oddzieląjąc szaleństwo od szalonej odwagi, zawsze bowiem bohaterstwo jest zarazem głupotą."

Z premedytacją czytałam tę książkę bardzo powoli. Świadomie czytałam po kilka razy akapit, stronę, zdanie. Delektowałam się tą opowieścią, którą znałam a jednak poznawałam jakby na nowo. Nadal niezwykle aktualna, bo nadal władza zaślepia, nadal...

Autor w sposób bardzo przystępny przedstawia obraz bohaterki dając duży nacisk na jej obraz psychologiczny; próbuje znaleźć przyczyny i ocenia jej postępowanie w sposób rzetelny i oparty na badaniach naukowych.
Książkę czyta się jak powieść, łatwo i przystępnie, mimo że jest to książka historyczno-biograficzna. Jednakże autor książki poprzez analizę zdarzeń i postaci sprawia, iż biografia ta nie zawiera tylko "suchych faktów", ale wiele życiowych i cennych rad oraz prawd.
Polecam te biografię Marii Stuart - zwłaszcza miłośnikom historii, biografii, monarchii oraz psychologii.

Autor w sposób bardzo przystępny przedstawia obraz bohaterki dając duży nacisk na jej obraz psychologiczny; próbuje znaleźć przyczyny i ocenia jej postępowanie w sposób rzetelny i oparty na badaniach naukowych.
Książkę czyta się jak powieść, łatwo i przystępnie, mimo że jest to książka historyczno-biograficzna. Jednakże autor książki poprzez analizę zdarzeń i postaci...

Piekna ksiazka o wspanialej kobiecie , do tego pieknie napisana . Absolutne arcydzielo . Ksiazka mojego zycia .

Piekna ksiazka o wspanialej kobiecie , do tego pieknie napisana . Absolutne arcydzielo . Ksiazka mojego zycia .

Z jednej strony wyczerpująca książka, opisująca życie Marii Stuart. Z drugiej strony niemożliwie się przy niej umęczyłam. Na początku intelektualny, bogaty w nawiązania styl autora mi się podobał, ale po 200 stronach jedyne co cisnęło mi się na usta to "skończ Waść!". Tym niemniej, wiele się z tej książki dowiedziałam i dlatego daję wysoką ocenę.

Z jednej strony wyczerpująca książka, opisująca życie Marii Stuart. Z drugiej strony niemożliwie się przy niej umęczyłam. Na początku intelektualny, bogaty w nawiązania styl autora mi się podobał, ale po 200 stronach jedyne co cisnęło mi się na usta to "skończ Waść!". Tym niemniej, wiele się z tej książki dowiedziałam i dlatego daję wysoką ocenę.

Życie ukochanej przez XIX-wiecznych romantyków królowej napisana jak przygodowy romans, polityczny thriller i erotyczny kryminał zarazem. Brawurowa, soczysta, doskonale zrytmizowana narracja po prostu porywa, a jest tak sugestywna, że nie sposób później zapomnieć o mrocznym wdzięku lorda Bohwella i Elżbiecie, która z zazdrości darła sobie z głowy rude włosy.

Życie ukochanej przez XIX-wiecznych romantyków królowej napisana jak przygodowy romans, polityczny thriller i erotyczny kryminał zarazem. Brawurowa, soczysta, doskonale zrytmizowana narracja po prostu porywa, a jest tak sugestywna, że nie sposób później zapomnieć o mrocznym wdzięku lorda Bohwella i Elżbiecie, która z zazdrości darła sobie z głowy rude włosy.

Pięknie pisze ten człowiek. Powoduje, że historia przestaje być beznamiętnym wyliczaniem faktów i dat, a jest prawdziwym życiem. Wnika w duszę, porywa. Myślę, że śmiało można sięgać po tę książkę i bez zamiaru dogłębnej analizy przeczytanego tekstu, bo ta opowieść jest pasjonująca.. ale na pewno więcej wyniesie z niej ten, który potraktuje ją poważnie.

Pięknie pisze ten człowiek. Powoduje, że historia przestaje być beznamiętnym wyliczaniem faktów i dat, a jest prawdziwym życiem. Wnika w duszę, porywa. Myślę, że śmiało można sięgać po tę książkę i bez zamiaru dogłębnej analizy przeczytanego tekstu, bo ta opowieść jest pasjonująca.. ale na pewno więcej wyniesie z niej ten, który potraktuje ją poważnie.

Maria Stuart - królowa Szkotów na pewno jest osobą tragiczną. Autor Stefan Zweig ukazał nam swoją bohaterkę w sposób psychologiczny. Królowa ta panująca w XVI wieku, jest kobietą, która idzie za głosem serca. Daje ponieść się namiętnościom i to jest przyczyną jej tragedii. Nie zachowuje się, jak wyrachowana królowa, lecz kobieta ulegająca miłości. Dla tej namiętnej miłości poświęca życie męża i swój honor królowej. Dopiero w obliczu śmierci staje się znowu wspaniałą królową, z godnością i odwagą przyjmuje wyrok śmierci. Tragedią dla niej bylo także zachowanie jej syna, Jakuba VI. Gardzil nią za zabójstwo swego ojca, ale przede wszystkim nie chciał jej powrotu z niewoli - do Szkocji, bo obawiał się utraty korony królewskiej. Smutny stosunek syna do matki. Tragiczny i smutny los tej królowej został przedstawiony przez wielu autorów, Ja sięgnęłam po dzieło Stefana Zweiga i po przeczytaniu polecam ją innym. Wspaniała lektura.

Maria Stuart - królowa Szkotów na pewno jest osobą tragiczną. Autor Stefan Zweig ukazał nam swoją bohaterkę w sposób psychologiczny. Królowa ta panująca w XVI wieku, jest kobietą, która idzie za głosem serca. Daje ponieść się namiętnościom i to jest przyczyną jej tragedii. Nie zachowuje się, jak wyrachowana królowa, lecz kobieta ulegająca miłości. Dla tej namiętnej miłości...