Solaris

Nie jest to łatwa lektura, ale niewątpliwie jest wciągająca i niesamowicie napisana. Dopiero moja trzecia przygoda z Lemem, ale zaczynam rozumieć dlaczego jego entuzjaści mówią o nim "Mistrz". Rewelacja.

Nie jest to łatwa lektura, ale niewątpliwie jest wciągająca i niesamowicie napisana. Dopiero moja trzecia przygoda z Lemem, ale zaczynam rozumieć dlaczego jego entuzjaści mówią o nim "Mistrz". Rewelacja.

Stanisław Lem – Solaris (1961) (8.9)

Stanisław Lem – Solaris (1961) (8.9)

Od tej książki powinno się zaczynać przygody z poznawaniem twórczości Lema. Mamy tu wszystko, a zarazem nie ma zbędnych elementów.

Głównym bohaterem staje się nowo przybyły na stację Kelvin. To z jego perspektywy poznajemy szalone wydarzenia które odbyły się chwilę wcześniej, a także zaczynające się wraz z jego przybyciem. Każdy przebywający na stacji, w różny sposób przeżywa ten czas. Najgorsze przypadki też się zdarzają. Czy cel, jaki mają przed sobą postawiony naukowcy, uda się osiągnąć mimo przeciwności losu i niszczącej się psychiki?

Wciąga zdecydowanie. Nadprzyrodzone zjawiska, filozofia, uczucia, historia, rozwój oraz główny cel - Kontakt. A to wszystko w jednym dziele.

Od tej książki powinno się zaczynać przygody z poznawaniem twórczości Lema. Mamy tu wszystko, a zarazem nie ma zbędnych elementów.

Głównym bohaterem staje się nowo przybyły na stację Kelvin. To z jego perspektywy poznajemy szalone wydarzenia które odbyły się chwilę wcześniej, a także zaczynające się wraz z jego przybyciem. Każdy przebywający na stacji, w różny sposób...

Ależ to jest wspaniale napisane! Niesamowity klimat i emocje, wszystko czułem jakbym tam był. Wybitna książka, a Lem był geniuszem

Ależ to jest wspaniale napisane! Niesamowity klimat i emocje, wszystko czułem jakbym tam był. Wybitna książka, a Lem był geniuszem

Stacja badawcza na obcej planecie. Świeża zmiana w postaci naszego głównego bohatera (Kelvina) przybywa na miejsce. Oczom naszego śmiałka okazuje się chaos na stacji połączony z bliskimi paranoi obecnymi załogantami stacji. Jakby tego było mało sam dość szybko doświadcza bezpośrednio tych niemal paranormalnych z początku by się wydawało zjawisk... Początek brzmi jak dobry sci-fi, niemal kinowa (w sumie było kilka realizacji) atmosfera. Do tego strach o stan własnej psychiki... znamy to. :)
Coś jednak poszło nie tak? Niestety tak. Za dużo tu opisów fauny/flory planety... jakby trochę na siłę została wpleciona by opowiedzieć historię sprzed naszych wydarzeń. Trochę zawodzi też finał... można czuć pewien niedosyt. Szkoda. Niewiele brakowało do ideału. Pierwsze połowa książki na prawdę mocno wciąga.

Stacja badawcza na obcej planecie. Świeża zmiana w postaci naszego głównego bohatera (Kelvina) przybywa na miejsce. Oczom naszego śmiałka okazuje się chaos na stacji połączony z bliskimi paranoi obecnymi załogantami stacji. Jakby tego było mało sam dość szybko doświadcza bezpośrednio tych niemal paranormalnych z początku by się wydawało zjawisk... Początek brzmi jak dobry...

Kris Kelvin przybywa z Ziemi na planetę Solaris. Praktycznie od razu uderza w czytelnika ponury nastrój tajemnicy i chaosu. Mieszkańcy zachowują się dziwnie, a Kelvin zauważa, że na stacji panuje spory bałagan, trudny do wyjaśnienia. A zaczną się dziać rzeczy jeszcze dziwniejsze. "Solaris" jest trudny do opisania, bo i sporo emocji towarzyszy lekturze. Mamy tutaj fragmenty spokojniejsze, romantyczne, oparte na relacji dwojga postaci czy też po prostu takie, kiedy bohater siedzi w bibliotece i czyta książki. Są też elementy filozoficzne, czasem momenty bardziej ekscytujące, w których pojawiają się zalążki akcji. Generalnie Lem pozostawia spore pole do interpretacji swojej powieści, to co się w niej dzieje można odczytywać na naprawdę wiele sposobów. Także finał jest tak skonstruowany, że pewnie czytelnicy będą mieli sporo własnych analiz końcówki powieści. Na pewno interesujący jest sam klimat stacji i planety Solaris. Interesujące są fragmenty, kiedy Kelvin przebywa w bibliotece i tak naprawdę przedstawia nam podstawy nauki zwaną solarystyką. Nie są to może porywające fragmenty, no i też poza pewnymi wyjątkami nie wpływają zbytnio na samą fabułę, ale w zasadzie należy docenić, to w jaki sposób Lem opisał ten świat.

Kris Kelvin przybywa z Ziemi na planetę Solaris. Praktycznie od razu uderza w czytelnika ponury nastrój tajemnicy i chaosu. Mieszkańcy zachowują się dziwnie, a Kelvin zauważa, że na stacji panuje spory bałagan, trudny do wyjaśnienia. A zaczną się dziać rzeczy jeszcze dziwniejsze. "Solaris" jest trudny do opisania, bo i sporo emocji towarzyszy lekturze. Mamy tutaj fragmenty...

Zacznę od tego, że po książkę tę sięgnęłam nie do końca z własnych chęci, a z powodu zajęć na studiach, na które musiałam ją przeczytać. Można sobie wyobrazić moje nastawienie – mnóstwo innych zajęć, licencjat już puka w okienko, a tutaj ktoś każe mi czytać grube tomiszcze z gatunku Sci-Fi, które co prawda lubię oglądać, ale czytać już niekoniecznie. No więc "negatywne" to mało powiedziane.

Wciągnęło mnie już po drugim rozdziale.

Lem ma to do siebie, że potrafi budować świat, a mówiąc "budować", mam na myśli dosłownie projektowanie otoczenia. Opisy geograficzne planety Solaris, tworzenie fikcyjnej literatury na ten temat, wreszcie przedstawianie teorii naukowych na temat tej planety (która przecież nie istnieje) naprawdę robią wrażenie. Sama historia także mnie zainteresowała. Relacje pomiędzy bohaterami budzą niepokój, jest jakieś napięcie, ogólnie mówiąc coś wisi w powietrzu.

Naprawdę nie żałuję, że sięgnęłam po tę książkę.

Zacznę od tego, że po książkę tę sięgnęłam nie do końca z własnych chęci, a z powodu zajęć na studiach, na które musiałam ją przeczytać. Można sobie wyobrazić moje nastawienie – mnóstwo innych zajęć, licencjat już puka w okienko, a tutaj ktoś każe mi czytać grube tomiszcze z gatunku Sci-Fi, które co prawda lubię oglądać, ale czytać już niekoniecznie. No więc...

Szybko zaskarbia uwagę pokrótce przedstawiając historię planety Solaris z perspektywy naukowych nad nią rozważań. Później zaciekawia krótką tajemnicą, wątkiem niemal thrillerowym, a w końcu uderza dramatem psychologicznym i filozoficznymi rozterkami. Od tego momentu niestety książka ma fragmenty gorsze, bo rozlazłe opisy Solaris o ile mogą robić wrażenie, tak przynajmniej dla mnie są raczej nużącym popisem autora, przez które ciężko było mi przebrnąć. Niemniej jednak sama książka - klasyka gatunku - zdecydowanie warta przeczytania.

Szybko zaskarbia uwagę pokrótce przedstawiając historię planety Solaris z perspektywy naukowych nad nią rozważań. Później zaciekawia krótką tajemnicą, wątkiem niemal thrillerowym, a w końcu uderza dramatem psychologicznym i filozoficznymi rozterkami. Od tego momentu niestety książka ma fragmenty gorsze, bo rozlazłe opisy Solaris o ile mogą robić wrażenie, tak przynajmniej...

To książka zdecydowanie o człowieku ,jego wadach i słabościach.

To książka zdecydowanie o człowieku ,jego wadach i słabościach.

Zachwyciła mnie lekkość, z jaką Stanisław Lem nagina granice ludzkiej percepcji. Zmuszając nas do wyobrażenia sobie wizji niewerbalnego kontaktu z żyjącym oceanem istniejącym jakoby poza naszą rzeczywistością, lecz pozornie z nami współistniejącym.

Najpiękniejsze w tej powieści jest jednak to, czego nie jesteśmy w stanie wyrazić nawet najbardziej wyszukaną leksyką.

Zachwyciła mnie lekkość, z jaką Stanisław Lem nagina granice ludzkiej percepcji. Zmuszając nas do wyobrażenia sobie wizji niewerbalnego kontaktu z żyjącym oceanem istniejącym jakoby poza naszą rzeczywistością, lecz pozornie z nami współistniejącym.

Najpiękniejsze w tej powieści jest jednak to, czego nie jesteśmy w stanie wyrazić nawet najbardziej wyszukaną leksyką.