Przestraszyłbyś się lizaka zombie, który śpiewa dicopolo
Zajrzałeś tu. Znaczy że tak jak ja szukasz czegoś świeżego. Dość wreszcie monotonii duchów,wilkołaków i szamańskich zjaw. Grobbing to esencja niesamowitości, inności. Zupełnie nowe spojrzenie na nasz świat. Bizarro Fiction bo do tego gatunku można zaliczyć ten zbiór opowiadań tu pokazany jest w pełnej klasie, w dodatku z rodzynkami. Trudno ubrać w słowa i opisać klimat ten opowiadań. W jaki sposób nazwać klimat konceptu gdzie bohaterowie muszą się poruszać na gigantycznych szczudłach, gdyż świat opanowały dziwne czerwone owady i pokrywają ziemie do wysokości dorosłego człowieka, a i tak to tylko tło dla tej historii. Lub można się wczuć np. w rolę podróżnika na pokładzie olbrzymiego pasażerskiego statku podróżującego lądem. Tylko pasażerowie to stworki rodem z baśniowego horroru, a sam główny bohater to jakby zombie co coś tam lubi palić i przenosi się między jakby wymiarami. Szukasz czegoś innego dziwnego, interesującego, zaskakującego pomysłem chcesz przeżyć to co w transie czuje szaman indiański. Zażyj Grobbing a szamani przyjdą po poradę do ciebie.
Zapraszam do świata gdzie to ja bawię się słowami i układam opowiadania. http://medycynista.blog.pl/

Przestraszyłbyś się lizaka zombie, który śpiewa dicopolo
Zajrzałeś tu. Znaczy że tak jak ja szukasz czegoś świeżego. Dość wreszcie monotonii duchów,wilkołaków i szamańskich zjaw. Grobbing to esencja niesamowitości, inności. Zupełnie nowe spojrzenie na nasz świat. Bizarro Fiction bo do tego gatunku można zaliczyć ten zbiór opowiadań tu pokazany jest w pełnej klasie, w...

Czego tam nie ma. Zombie- wyroby miesne pozeraja ludzi. Gowna z kibla zalewaja lazienke autora. Bohater bezsilnie krzyczy, tonac; Ludzie, przestancie na mnie srac!. Hong i King ucinaja sobie penisa. Cytryna leci z radio. Aktorka Liczydupa Nahujmito. Gatunek bizarro horror doskonale bawi a jednoczesnie odrzuca. Czasem juz nie mozna czytac a czasem wciaga jak kielbasa glowe sasiada. No i ten obrzydliwy Swiety Mikolaj, ktory uprawia sex z opiekunka. Oj to porabane z poplataniem ale na plus!

Czego tam nie ma. Zombie- wyroby miesne pozeraja ludzi. Gowna z kibla zalewaja lazienke autora. Bohater bezsilnie krzyczy, tonac; Ludzie, przestancie na mnie srac!. Hong i King ucinaja sobie penisa. Cytryna leci z radio. Aktorka Liczydupa Nahujmito. Gatunek bizarro horror doskonale bawi a jednoczesnie odrzuca. Czasem juz nie mozna czytac a czasem wciaga jak kielbasa glowe...

Zaaferowana blurbem zamieszczonym na okładce książki „Grobbing, czyli nieludzkie stosunki międzyludzkie” Krzysztofa T. Dąbrowskiego, zapałałam wręcz żadzą przeczytania jej. Uwielbiam Monty Pythona, a obietnica, że humor z książki jest iście Monty Pythonowski, doprowadził mnie do natychmiastowego porwania „Grobbingu”. Z drżeniem rąk, ślinotokiem i wygórowanymi oczekiwaniami zabrałam się za czytanie. Wrażenia z lektury? O tym w dalszej części...

Zacznę od tego, że „Grobbing...” to lektura dziwna, momentami wręcz dziwaczna. Krzysztof T. Dąbrowski, to jeden z pionierów bizarro fiction w Polsce, czyli literatury łączącej absurd z humorem i elementami grozy. To literatura przewrotna, której głównymi składnikami są rzeczy budzące strach, obrzydzenie lub coś, co jest posunięte do granic dziwności. Dodam, że ostatnio jest to gatunek dość „modny”, i choć jeszcze dość słabo znany polskiemu czytelnikowi, powoli, małymi kroczkami zaczyna zdobywać sympatyków. Jakie są moje zapatrywania na ten gatunek po lekturze „Grobbingu”? Nie, dziękuję. Raczej nie skorzystam w przyszłości.

Choć książka Krzysztofa T. Dąbrowskiego napisana jest bez zarzutu, to zdecydowanie nie mój klimat. Mam mieszane uczucia co do opowiadań; jedne wywołały pozytywne emocje, inne wydały mi się grubo przesadzone. Mocne strony niektórych opowiadań, to obśmiewanie wszystkiego i wszystkich od polityki, poprzez kościół, po przeciętnego Kowalskiego, czy prezydenta. Nieważne czy mamy do czynienia z gwiazdą popkultury, czy zwykłym menelem, cyber Jezusem, zombie, bliźniętami syjamskimi, i innymi tego typu bohaterami. Na każdego coś się znajdzie. Nie ma tu tematów tabu, a Dąbrowski punktuje bezwzględnie ludzkie świństewka, głupotę, niedostatki, etc. Choć w oparach absurdu, choć ze śmiechem, momentami wcale nie jest wesoło. To takie spojrzenie na siebie z innej perspektywy, które pokazuje, że wszyscy jesteśmy jednakowi. I są to wnioski gorzkie...
Autor nie przebiera w słowach. Momentami język jest nie tylko grubiański, ale wręcz prostacki, co podkreśla i uwypukla nonsensy naszej codzienności, naszych przyzwyczajeń.

Niesamowite w tych opowiadaniach jest to, że jednocześnie odrzucają od siebie, ale i przyciągają. Ilekroć czytam opowieści tak dziwaczne, przyłapuję się na myślach, że czegoś takiego nie mógł wymyślić zdrowy umysł. Później pojawia się druga myśl, negująca moje zdrowie psychiczne. Bo po co do cholery, skoro książka mnie zraża i zniesmacza dalej ją czytam? Odpowiedź tkwi w ludzkiej naturze. Tak już po prostu się dzieje, że ciągnie nas do czegoś co zakazane, dziwaczne, często obrzydliwe. Jest jeszcze druga odpowiedź, po prostu muszę skończyć coś, co już zaczęłam. Tak już mam i koniec.
Dzięki temu, stwierdzić mogę, że „Grobbing...” poszedł o jeden krok za daleko. Przynajmniej jeśli o moje poczucie estetyki chodzi. Zbyt duża ilość obrzydliwości pozostawiła zdecydowanie niesmak, zamiast refleksji. Do dziś otrzepuję się na samą myśl o opowiadaniu „Cała wstecz”. Lubię turpizm, nawet bardzo, ale bizarro fiction to jednak zbyt wiele... Nie przemawiają do mnie historie, w których głównym bohaterem stają się tak naprawdę fekalia... Nie moja bajka, nie moja estetyka. To nawet nie mój koszmar. Zastanawia mnie, gdzie jest granica pomiędzy sztuką, a kiczem, i przede wszystkim, jaki jest cel takiego opowiadania? Jestem zdania, że sztuka powinna poruszać i prowokować, ale prowokować do myślenia. Jakoś nie jestem w stanie połączyć historii o ekskrementach z filozofowaniem, choć podobno światłe myśli pojawiają się często przy posiedzeniach na tronie...
Dojść nie mogę co autor miał na myśli. Ani tu grozy, ani humoru. Zawiewa wyłącznie fekaliami i zgnilizną, sęk tylko, po kiego grzyba?
Na szczęście zbiór opowiadań ma to do siebie, że jest w nim zawsze więcej, niż jedna tylko opowieść. Znalazłam i opowiadania, które mnie ujęły. Może nie jakoś wyjątkowo, ale z czystym sumieniem napisać mogę, że odbieram je pozytywnie i że warte są uwagi. Wśród nich chociażby „Wielkie BUM”, „A dzisiaj wszyscy jacyś tacy sztywni”, czy „Bo było niegrzeczne”.
Poruszają wiele tematów i problemów, w tym nie obca jest tu tematyka społeczna. Czuć, że autor to dusza wrażliwa na drugiego człowieka. A patrząc na całokształt „Grobbingu...” jest wyznawcą Terencjuszowskiej filozofii „nic co ludzkie nie jest mi obce”.

Zaaferowana blurbem zamieszczonym na okładce książki „Grobbing, czyli nieludzkie stosunki międzyludzkie” Krzysztofa T. Dąbrowskiego, zapałałam wręcz żadzą przeczytania jej. Uwielbiam Monty Pythona, a obietnica, że humor z książki jest iście Monty Pythonowski, doprowadził mnie do natychmiastowego porwania „Grobbingu”. Z drżeniem rąk, ślinotokiem i wygórowanymi oczekiwaniami...

w koncu ktos kto potrafi napisac opowiadanie, ktore ma sensowny koniec.

w koncu ktos kto potrafi napisac opowiadanie, ktore ma sensowny koniec.