Chciałam przeczytać "Gormenghast" ze względu na bardzo korzystne recenzje. Niestety kolejny raz moje zdanie różni się znacznie od opinii innych czytelników.
Książka jest zdecydowanie nudna, przeładowana szczegółowymi opisami osób i miejsc nie mających nic wspólnego z akcją.
Akcja, tak to jest to, czego w powieści zupełnie brakuje. Pierwszych trzysta stron można by było skrócić do dziesięciu i wtedy książka nabrałaby wartości.
Tego się nie da czytać.

Chciałam przeczytać "Gormenghast" ze względu na bardzo korzystne recenzje. Niestety kolejny raz moje zdanie różni się znacznie od opinii innych czytelników.
Książka jest zdecydowanie nudna, przeładowana szczegółowymi opisami osób i miejsc nie mających nic wspólnego z akcją.
Akcja, tak to jest to, czego w powieści zupełnie brakuje. Pierwszych trzysta stron można by było...

Bardzo specyficzna i skończenie cudowna książka-obraz, w praktyce nie tyle fabuła, co ciąg dziwnych, strasznych i niesamowitych pejzaży, multiwymiarowych rzeźb i pieczołowicie dopracowanych portretów tyleż dziwnych, co zadziwiająco realistycznych postaci, do oglądania w głowie. Turpistycznie, uderzająco piękna. Jedyne w czym, jak się zdaje, autor czuł się nie do końca pewnie, to tworzenie fabuły. Dramatycznych wydarzeń w tomie nie brakuje, ale to nie jest ten rodzaj tekstu, od którego nie da się oderwać ze względu na fabułę. On nie wciąga, on istnieje, w formie genialny, i pozwala się podziwiać, gdy nastrój czytelnika temu sprzyja.

Ale tak czy inaczej uwielbiam ten tekst, stary tom kupiony z wyprzedaży czyjejś dwudziestowiecznej domowej biblioteczki rozpadł mi się w rękach, i zamierzam wydać sporą górkę simoleonów na piękną, szytą trylogię w twardej oprawie z adekwatnie niesamowitymi ilustracjami.

Ta powieść NAPRAWDĘ nie powinna zostać zapomniana.

Miłość!!!

Bardzo specyficzna i skończenie cudowna książka-obraz, w praktyce nie tyle fabuła, co ciąg dziwnych, strasznych i niesamowitych pejzaży, multiwymiarowych rzeźb i pieczołowicie dopracowanych portretów tyleż dziwnych, co zadziwiająco realistycznych postaci, do oglądania w głowie. Turpistycznie, uderzająco piękna. Jedyne w czym, jak się zdaje, autor czuł się nie do końca...

Czekałam 31 lat, żeby przeczytać tę książkę. Kupiłam ją w 1989 w księgarni w małym miasteczku w którym żyłam. Kupowało się wtedy to co było. Jak leciało. Dopiero w domu przeczytałam na okładce, że to jest II tom serii. Pamiętam moją rozpacz. No bo przecież muszę zacząć od pierwszej!!! Skąd ją wziąć? Wtedy, nie do zdobycia. Lata minęły w zapomnieniu, gdy pewnego pięknego dnia w antykwariacie we Wrocławiu wpadł mi sam do ręki I tom. Wspomnienie ożyło a za nim ekscytacja czekającym mnie doświadczeniem czytelniczym. Było warto. I tyle.

Czekałam 31 lat, żeby przeczytać tę książkę. Kupiłam ją w 1989 w księgarni w małym miasteczku w którym żyłam. Kupowało się wtedy to co było. Jak leciało. Dopiero w domu przeczytałam na okładce, że to jest II tom serii. Pamiętam moją rozpacz. No bo przecież muszę zacząć od pierwszej!!! Skąd ją wziąć? Wtedy, nie do zdobycia. Lata minęły w zapomnieniu, gdy pewnego pięknego...

Dziwaczna, pokręcona, majestatyczna i niezwykła.
Jest to historia zamkniętego świata, dusząca się pod ciężarem skomplikowanych i w dużej mierze bezcelowych rytuałów.

Gormenghast to epicka wizja miejsca, zamku, gotyckiego Molocha. Peak tak umiejętnie snuje swoją opowieść, że nie tylko ludzie, ale także sam Gormenghast sprawia wrażenie żywej istoty. Starożytny zamek to scena wszystkich ludzkich namiętności, od rządzu władzy i zemsty po miłość i pragnienie wolności. To miejsce ogromnej samotności i smutku; to hermetyczne królestwo dziwactwa i mrocznego piękna. I tęsknoty za światem poza murami.

Wad nie stwierdziłem. Genialna książka.

Dziwaczna, pokręcona, majestatyczna i niezwykła.
Jest to historia zamkniętego świata, dusząca się pod ciężarem skomplikowanych i w dużej mierze bezcelowych rytuałów.

Gormenghast to epicka wizja miejsca, zamku, gotyckiego Molocha. Peak tak umiejętnie snuje swoją opowieść, że nie tylko ludzie, ale także sam Gormenghast sprawia wrażenie żywej istoty. Starożytny zamek to scena...

Moim zdaniem najlepsza część serii. Posiada te same zalety co tom I, a ponadto rozwija w fascynujący sposób większość bohaterów oraz wprowadza interesującą intrygę oraz niesamowity klimat. Jest mniej chaotyczna niż część pierwsza i po prostu ciekawsza.

Moim zdaniem najlepsza część serii. Posiada te same zalety co tom I, a ponadto rozwija w fascynujący sposób większość bohaterów oraz wprowadza interesującą intrygę oraz niesamowity klimat. Jest mniej chaotyczna niż część pierwsza i po prostu ciekawsza.

Powrót do oszałamiającego, a zarazem dziwacznego świata, stworzonego przez Mervyna Peake'a, angielskiego pisarza i ilustratora książek. Po dramatycznych wydarzeniach, kończących pierwszą cześć cyklu, zamczysko Gormenghast i ludzie, zamieszkujący jego świat, pozornie odzyskują równowagę i życie toczy się tutaj dalej, jednak wiele wskazuje na to, że kolejne wstrząsy i zmiany czekają ów hermetyczny mikrokosmos. Spokojowi i odwiecznej, niewzruszonej tradycji prastarej siedziby rodu Groanów zagraża zło aż z trzech stron. Po pierwsze, niczym kolonia trującej pleśni, rozrastają się coraz dalej wpływy i znaczenie obmierzłego intruza, poznanego już w pierwszej części trylogii. Parweniusz ogarnięty żądzą władzy, o umyśle wypełnionym plugawymi planami i z ohydnymi uczynkami na koncie, stanowi niebezpieczeństwo nie tylko dla dziedzictwa Gormenghast, ale wręcz dla jego fizyczności. Po drugie, sam ostatni z rodu, siedemdziesiąty siódmy hrabia Groan, Tytus, dojrzewa w coraz większej niechęci do męczących, niezrozumiałych i niedorzecznych tradycyjnych ceremoniałów i w coraz silniejszym pragnieniu wolności i samodzielności. A wreszcie siła trzecia, sama Natura, w kluczowej chwili uderza w rozległy, uśpiony masyw tego na pół żywego tworu, jakim jest zamek.

Ciekawostką jest wprowadzenie do fabuły grona profesorów ze szkoły, do której uczęszcza młody Tytus - ciekawostką, ale i niespodzianką, bo czytający wcześniejszego "Tytusa Groana" nie odnajdą tam wzmianki, by jakiekolwiek nauki miała pobierać starsza siostra Tytusa, Fuksja, wzrastająca raczej jak dziczka, bo trudno wychowaniem nazwać nieporadne zabiegi i pojękiwania odpowiedzialnej za nią niani. Czterdziestu nauczycieli, przedstawionych przez Peake'a jako zbieranina mniejszych lub większych głuptasów, pyszałków i flejtuchów, choć złożona z postaci bardzo indywidualnych i niepowtarzalnych, zdaje się chwilami istotnie jednym "ciałem pedagogicznym", wielogłowym i wielorękim, sunącym na kilkudziesięciu nogach przez meandry i pola minowe wzajemnych uszczypliwości i powiewającym płachtami czarnych tog. Ten bohater mnogi jest zresztą w - ogólnie dosyć dramatycznej - powieści najsilniejszym nośnikiem dowcipu i groteski, budząc w czytającym rozbawienie ale i konsternację w obliczu wyobraźni autora, tak nieposkromionej i bezpardonowej, że zdołała powołać do życia choćby dyrektora Deadyawna w jego niewiarygodnym "pojeździe", a następnie zafundować mu równie nieprawdopodobny wypadek!

Przepyszny, przebogaty styl, nasuwający podczas lektury skojarzenia z czymś równie ciężkim, szlachetnym i drogocennym jak złotogłów. Istotnie, poznawanie kolejnych zdarzeń w tej wymyślnej, zachwycającej plastycznością opisów historii, wymaga tyleż wysiłku, co rozsuwanie masywnych kurtyn, choć nie tężyzny fizycznej oczekuje od czytelnika, ale skupienia, uwagi i umiejętności powolnego smakowania tej gęstej, pełnej treści i urody prozy.

Powrót do oszałamiającego, a zarazem dziwacznego świata, stworzonego przez Mervyna Peake'a, angielskiego pisarza i ilustratora książek. Po dramatycznych wydarzeniach, kończących pierwszą cześć cyklu, zamczysko Gormenghast i ludzie, zamieszkujący jego świat, pozornie odzyskują równowagę i życie toczy się tutaj dalej, jednak wiele wskazuje na to, że kolejne wstrząsy i zmiany...

Po "Gormenghast" sięgnęłam zachęcona wysokimi ocenami i interesującym opisem. Niestety powieść okazała się dla mnie rozczarowaniem - pierwsza połowa jest po prostu fatalna. Niekończące się, bardzo zawiłe opisy przyrody, zamku czy zwykłych rzeczy są potwornie nużące i podpadają pod grafomanię. Choć w budowanej przez autora scenerii oraz przyjętej formie - połączeniu fantasy, makabry i groteski - tkwi spory potencjał, to dziwny język, kompletny brak akcji w pierwszej części, irytujący bohaterowie oraz opisy mnóstwa sytuacji i rzeczy, które do fabuły nie wnoszą kompletnie nic, skutecznie redukują przyjemność z czytania. Wiele razy zastanawiałam się, czy książki po prostu nie odłożyć, jednakże kilka lepszych fragmentów sprawiło, że zdecydowałam się kontynuować. W drugiej części akcja nieco przyśpiesza, zdecydowanie więcej się dzieje i główna intryga się zacieśnia. Mniej jest natomiast opisów i dziwnych sformułowań. Niestety książce brakuje mocnego przesłania. Peake próbował dowieść, że wszelkie obsesje, za którymi gonią ludzie - obsesja na punkcie wolności Tytusa, władzy - Steerpike'a, miłości - Fuksji, ceremoniału i tradycji - Barquentine'a czy małżeństwa i bycia uwielbianą - Irmy, prowadzą do zguby. Nie jest to jednak zbyt odkrywcze i raczej słabo zaakcentowane.
Miała być jedna *, ale dokładam trzy kolejne za bujną wyobraźnię autora, jego niezły pomysł (choć przy słabym wykonaniu) i dość ciekawą akcję w drugiej części.

Po "Gormenghast" sięgnęłam zachęcona wysokimi ocenami i interesującym opisem. Niestety powieść okazała się dla mnie rozczarowaniem - pierwsza połowa jest po prostu fatalna. Niekończące się, bardzo zawiłe opisy przyrody, zamku czy zwykłych rzeczy są potwornie nużące i podpadają pod grafomanię. Choć w budowanej przez autora scenerii oraz przyjętej formie - połączeniu fantasy,...

Druga część cyklu spodobała mi się chyba nawet jeszcze bardziej niż pierwsza. Poluję teraz na dwie pozostałe, niestety z jakiegoś powodu trudno je znaleźć czy to w bibliotekach, czy księgarniach (przynajmniej u mnie).

Druga część cyklu spodobała mi się chyba nawet jeszcze bardziej niż pierwsza. Poluję teraz na dwie pozostałe, niestety z jakiegoś powodu trudno je znaleźć czy to w bibliotekach, czy księgarniach (przynajmniej u mnie).

Klasyfikacja "fantasy" przyklejona na siłę do Tytusa Groana i
Gormenghast ma się nijak do książek; to szuflada do której włożono je z braku pomysłu na coś "innego" coś czego nie da się sklasyfikować.
To wspaniałe, że nie ma tu żadnych smoków, nadzwyczajnych czynów, wojen, czarów i bohaterstwa.
Książka prawdopodobnie dla wybranych, dla tych którzy mają w sobie pierwiastki ekscentryczności i empatii, żeby w to wejść, poddać się tej magii i atmosferze.
Zachwycić się, przeżywać, cieszyć, wzruszać, wreszcie drętwieć ze zgrozy.
Bez duchów i czarów.
Nie potrzebuję ciągłych zwrotów akcji. Wystarczy mi wypita wspólnie z Fuksją, Panem Flayem, nianią Flagg i małym Tytusem herbata.

Z tej książki nauczyłam się nieoczywistości uczuć.

Klasyfikacja "fantasy" przyklejona na siłę do Tytusa Groana i
Gormenghast ma się nijak do książek; to szuflada do której włożono je z braku pomysłu na coś "innego" coś czego nie da się sklasyfikować.
To wspaniałe, że nie ma tu żadnych smoków, nadzwyczajnych czynów, wojen, czarów i bohaterstwa.
Książka prawdopodobnie dla wybranych, dla tych którzy mają w sobie pierwiastki...

2 częsc cyklu.
W kontynuacji 'tytusa groana' dostajemy w jeszcze lepszym wydaniu to, do czego przywyczailismy się w pierwszej części. Przedziwne historie w gotyckim zamczysku, gdzie absurdem poganiany jest następny absurd. Malownicza mieszanka śmiechu, grozy, miłości. Polowanie na Steerpike'a jest wg mnie arcydziełem, zresztą jak każda strona. Książkę przepełnia mnóstwo zabawnych postaci, gdzie każda cierpi na pewną ułomność charakteru, cechę, która jest przerysowana. Od nieszczęśliwej Fukcji, przez pragnącego wolności Tytusa, chorego psychicznie księcia, ogromną księżną, zgrzybiałych starców, po damę z wypchanym biustem. Polecam, mistrzostwo.

2 częsc cyklu.
W kontynuacji 'tytusa groana' dostajemy w jeszcze lepszym wydaniu to, do czego przywyczailismy się w pierwszej części. Przedziwne historie w gotyckim zamczysku, gdzie absurdem poganiany jest następny absurd. Malownicza mieszanka śmiechu, grozy, miłości. Polowanie na Steerpike'a jest wg mnie arcydziełem, zresztą jak każda strona. Książkę przepełnia mnóstwo...