Maria Fiodorowna była żoną Aleksandra III i matką ostatniego cara Rosji, Mikołaja II. Wielu może pamiętać ją z filmu animowanego ,,Anastazja”, gdzie wypowiedziała kultowe słowa: ,,Nie ujrzałam jej już nigdy”. Ta kobieta została także bohaterką jednej z książek C.W. Gortnera.

Maria Fiodorowna Romanowa przychodzi na świat jako Dagmara, córka jednego z duńskich książąt. Pierwsze lata jej życia mijają w niedostatku, niemalże biedzie, ale w pewnym momencie jej ojciec staje się następcą tronu, a później królem. Dagmara, zwana Minnie, wyrasta na jedną z pożądanych partii w Europie. Los się do niej uśmiecha – zakochuje się z wzajemnością w młodym carewiczu Mikołaju Romanowie i ma wyjść z niego za mąż. Jednak przed zawarciem małżeństwa Mikołaj nagle umiera. Rodziny niedoszłych małżonków proponują, by Minnie mimo wszystko została carycą Rosji i poślubiła Aleksandra, brata Mikołaja. Mimo wątpliwości dziewczyna wyraża zgodę i wkrótce trafia do nowego kraju, gdzie będzie próbowała zarówno zdobyć wpływ na władzę, jak i szczęście prywatne.

Historia ostatnich Romanowów jest jedną z tych, które budzą moją fascynację, i tutaj ciekawie było ją poznać z innej, wcześniejszej perspektywy. Autor sporo miejsca poświęca na opisanie jak do Rewolucji Październikowej doprowadziła wcześniejsza sytuacja w Rosji, działania ojca i dziadka Mikołaja II. Opisuje świat, który nie potrafił iść do przodu i wyrzec się samodzierżawia, ludzi, którzy nie zauważyli, że tradycja przestała wystarczać. W ostatnich rozdziałach czuć tę grozę i świadomość, że wszystko upada, że cały świat może skończyć się w jednej chwili, a zakończenie uważam za świetne i emocjonujące. Kreacja głównej bohaterki zasadniczo mi się podobała. Dagmara/Maria od początku jest bardzo rezolutną, energiczną dziewczyną, która potem zmienia się w silną, stanowczą kobietę. Jest zakorzeniona w swojej epoce, zależy jej na władzy i wpływach, potrafi być surowa i szorstka, dzięki czemu jest realna, ale ma w sobie też dużo miłości. Podobał mi się wątek relacji małżonków, którzy pobrali się z rozsądku i w pierwszej kolejności połączył ich szacunek, ale też rodzenie się czegoś więcej, mimo różnic. Postać cara Aleksandra III była chyba najlepiej skonstruowaną w książce, ponieważ z jednej strony był to człowiek zimny, szukający pociechy w alkoholu, despotyczny, ale przy tym oddany żonie i rodzinie.

Niestety, ze wszystkich powieści Gortnera ta najmniej przypadła mi do gustu, a powody były dwa. Pierwszy to skrótowość i bardzo duża streszczeniowość. Rozumiem, że Maria Fiodorowna żyła długo i gdyby opisać szczegółowo całą jej historię, powieść miałaby z tysiąc stron, ale w pewnym momencie męczyło mnie, że wiele wydarzeń jest przedstawianych ekspozycją albo że na przestrzeni akapitów mija kilka lat. O ile początkowo nie rzucało się to w oczy, to pod koniec już bardzo raziło i przez to wątek Mikołaja II został zmarnowany, praktycznie nie poznaliśmy charakterów jego córek, które były tak ważne dla babki. Drugi problem wynika w dużej mierze z narracji – mamy tu wyłącznie perspektywę Marii, która jest bardzo subiektywna. Kobieta rzadko przyznaje się do słabości, za to lubi obwiniać innych i szczególnie widać to w wątku carycy Aleksandry. Była ona naiwna, popełniła sporo błędów i dała się zmanipulować Rasputinowi, ale jednocześnie była kochającą matką i żoną, kobietą zaangażowaną w działalność charytatywną i osobą nieszczęśliwą na dworze, gdzie była odrzucana i nieakceptowana. Natomiast w głowie swojej teściowej jest ona uosobieniem złego, kobietą, która wszystko robi na pokaz i kieruje się wyłącznie fanatyzmem. Autor w posłowiu zwraca uwagę, że Maria była często dla synowej niesprawiedliwa i że jest to ludzkie, ale myślę, że nawet w narracji pierwszoosobowej dałoby się jakoś zniuansować postacie. Sama Fiodorowna została nieco wybielona, chociażby w kontaktach z dziećmi – historycznie nie była idealną matką dla córek, tutaj konflikty są zrzucane na drugą stronę, zmusiła też swoją córkę Olgę do ślubu z księciem Michaiłem, chociaż wiedziała, że woli on mężczyzn, tutaj Olga sama podejmuje decyzję.

Mimo tych wad to zasadniczo dobra książka, a sama historia Romanowów nieodmiennie mnie porusza.

,, Nasze dzieci dorastają, to nieuniknione, ale nas nie opuszczają. Odejdą od nas naprawdę tylko wtedy, kiedy my sami je od siebie odepchniemy.”

Maria Fiodorowna była żoną Aleksandra III i matką ostatniego cara Rosji, Mikołaja II. Wielu może pamiętać ją z filmu animowanego ,,Anastazja”, gdzie wypowiedziała kultowe słowa: ,,Nie ujrzałam jej już nigdy”. Ta kobieta została także bohaterką jednej z książek C.W. Gortnera.

Maria Fiodorowna Romanowa przychodzi na świat jako Dagmara, córka jednego z duńskich książąt....

Książki o ludziach znanych z kart historii są swego rodzaju magiczną podróżą do przeszłości. Tajemnicą zamkniętą w okładkach beletrystyki, którą poznajemy jako obserwatorzy, a którą wcześniej znaliśmy jedynie pobieżnie. Autor bierze na warsztat postacie, autentyczne wydarzenia z danych lat i do tego, co było dodaje fikcję. Tworzy beletrystykę, która ułatwia zrozumienie danych momentów. Wrzuca fakty w swoją wyobraźnię i tworzy powieść, którą się... połyka. Jak choćby „Pamiętnik Carycy”.
Ona, młodziutka Maria Zofia Fryderyka Dagmara (po przejściu na prawosławie przybrała nazwisko Maria Fidorowna),w wyniku zamążpójścia nagle zmienia nie tyle miejsce zamieszkania ile kraj. Zostaje wrzucona w przepych i luksus Romanowów. Bycie żoną rosyjskiego następcy tronu, Aleksandra III, zobowiązuje. Kochać męża dopiero się uczy, uczy się zjednywać sobie nowo poznanych ludzi ze świata dworskiego i koronowanego, uczy się brylować, ale i wychowywać syna, Mikołaja II Romanowa. Dzięki swojej elegancji i dyskretności poznaje świat polityki, w który wkracza po śmierci męża. Robi to jednak za pośrednictwem syna, który przejmując tron w ogóle się owej polityki nie nadaje. Podejmuje szereg nietrafionych decyzji, jest niepewny swego, ciągle się waha i gdyba, dlatego słucha porad innych, a najczęściej żony, która jest ostatnią osobą, jaka powinna doradzać. Synowa nie darzy sympatią teściowej, i vice versa, czego nie ukrywają, a co ma istotne znaczenia i w codziennych relacjach i w krokach Mikołaja, które stawia na scenie politycznej.
Nadciąga to, co nieuchronne.
A ona? Ona to matka, ktoś, kto stoi obok, ktoś, kto obserwuje, kto może doradzić, i kto zna swoje miejsce w szeregu. Jednak katastrofa, do jakiej doprowadza syn, nieuchronna, tak widoczna i przeczuwalna, boli i godzi w serce matki. Ginie i on i je wnuczki i kończy się ród...

Rodzinę Romanowów poznałam w „Czterech siostrach” Helen Rappaport. Oto trzy dziewczyny i ich mały, chorowity brat i ona, matka, która bardziej wierzyła w szarlatana Rasputina niż w męża. Obsesyjnie zawierzona jego mądrości, zaślepiona faktem, że to kłamca, bawidamek i niechluj. Dlatego nie dziwi mnie, że teściowa była jej wrogiem, czego nie ukrywała. Maria nie schlebiała ani jej dziwactwom, ani przesądom. Zachowywała dystans próbując poprzez decyzje syn wpływać na sytuację kraju, co robiła z taktem i dystynkcją. A sama familia Romanowów kojarzy mi się z przepychem, niewyobrażalnym bogactwem i jajkami Faberge, unikatami w skali światowej jubilerstwa i sztuki biżuteryjnej.
„Pamiętnik Carycy” zachwyca. Dosłownie. Może pobieżnie znasz historię Rosji, o rodzinie Romanowów coś słyszałeś, a sam jako tako historią się nie interesujesz, to wierz, że w tą powieść wnikniesz cały. Otwarcie „Pamiętnika...” przypomina podniesienia wieka skrzyni, w której odkrywasz intymne dzienniki Marii Fiodorownej. Zanurzasz się w nich i czytasz z wypiekami na twarzy. Podziwiasz jest konkretność, sztukę szczerej konwersacji oraz wyczucie taktu. Była jak zawodowy gracz, który nie zdradzając własnych emocji ani myśli, podchodzi przeciwnika. Szybko pojmowała sytuację, znała swoje miejsce w szeregu i nigdy nie zrobiła złego ruchu. Jednak to wyczytasz z „Pamiętnika...” Poznasz silną kobietę, która czasem chciała być słaba, która czasem z tęsknoty za mężem wolała samotność. Ale poznasz też kogoś, kto umiał patrzeć i słuchać, mówić i milczeć.
To historia monarchii i czasów, które już nie wrócą. Przepychu i świata, który teraz można postrzegać, jako bajkowy, a który z ową bajką miał niewiele wspólnego.
„Pamiętnik carycy” absorbuje. Zmusza do skupienia i zastanowienia. W jakimś stopniu magnetyzuje i budzi chęć zanurzenia się w dziejach rodziny Romanowów. Nurtuje cię pragnienie poznania zarówno ich, jak i innych książek pióra Gortnera. Fenomenalne.

#agaKusiCzyta

Książki o ludziach znanych z kart historii są swego rodzaju magiczną podróżą do przeszłości. Tajemnicą zamkniętą w okładkach beletrystyki, którą poznajemy jako obserwatorzy, a którą wcześniej znaliśmy jedynie pobieżnie. Autor bierze na warsztat postacie, autentyczne wydarzenia z danych lat i do tego, co było dodaje fikcję. Tworzy beletrystykę, która ułatwia zrozumienie...

„Pamiętnik carycy” to historia życia księżniczki duńskiej Dagmary (po przejściu na prawosławie: Marii Fidorowny),która dość nieoczekiwanie dla siebie samej i własnej rodziny zostaje narzeczoną rosyjskiego następcy tronu, a potem jedną z najbogatszych kobiet świata, bo samą carycą, małżonką cara Aleksandra III. Małżeństwo zawarte bardziej z rozsądku niż miłości (choć bez sprzeciwu którejkolwiek ze stron) okazuje się nad wyraz udane i szczęśliwe, a młoda i wesoła kobieta doskonale odnajduje się w arystokratycznym towarzystwie Petersburga. Pomimo surowego wychowania i dzieciństwa spędzonego w skromnych warunkach bez najmniejszego problemu przyzwyczaja się do nadzwyczajnego luksusu i przepychu, w jakim żyli Romanowowie, skupia się na utrzymywaniu bogatych kontaktów towarzyskich z europejskimi dworami panującymi, bryluje pośród koronowanych głów, wreszcie zajmuje się wychowaniem dzieci i sprawami rodziny. Stanowi idealne tło dla swojego małżonka, dla którego jest podporą i unikając wtrącania się do polityki, co najwyżej stara się nieco łagodzić despotyczne zapędy swojego męża. Jednak dobra passa rodu zdaje się kończyć wraz ze śmiercią Aleksandra III i rządy jego syna, Mikołaja II, ukochanego syna carycy zdają się pasmem porażek. Pomimo doskonałego wykształcenia młody monarcha nie posiada ani umiejętności, by zręcznie lawirować pomiędzy niuansami światowej polityki, nie potrafi sobie zjednać sympatii własnych poddanych, podejmuje szereg błędnych decyzji, a na końcu z uporem maniaka (i być może pod wpływem swojej żony) upiera się przy pozostaniu władcą absolutnym. I choć Maria Fiodorowna nie popiera strategii syna, a jej niechęć do synowej nie stanowi dla nikogo tajemnicy, to niewiele może zrobić, jak tylko obserwować z boku nadciągającą katastrofę.

Wydaje mi się, że pan Gortner dość wiernie opisał dzieje tej pięknej i niepospolitej kobiety, choć trochę szkoda, że ostatnie lata jej życia poznajemy tylko z króciutkiego zakończenia. Podejrzewam, że po latach życia w niewyobrażalnym bogactwie musiało jej być bardzo trudno przywyknąć ponownie do bardzo skromnego życia, a możliwego tylko i wyłącznie dzięki wsparciu bogatszych krewnych.

Książka o Marii Fiodorownie to opowieść o świecie, który przeminął bezpowrotnie, o dynastii, która nie wyczuła konieczności zmian i przystosowania się do nowych warunków, o monarchii, która upadła w kilka tygodni właściwie tylko dlatego, że nikt nie chciał jej bronić.

Całość bardzo dobrze napisana, relacje rodzinne pomiędzy poszczególnymi rodami panującymi w Europie na przełomie XIX/XX wieku zostały dobrze wyjaśnione, a opisy bogactw i przepychu, w jakim dosłownie pławiła się rosyjska arystokracja zapierają dech w piersiach.

Znakomita pozycja nie tylko dla miłośników historii.

„Pamiętnik carycy” to historia życia księżniczki duńskiej Dagmary (po przejściu na prawosławie: Marii Fidorowny),która dość nieoczekiwanie dla siebie samej i własnej rodziny zostaje narzeczoną rosyjskiego następcy tronu, a potem jedną z najbogatszych kobiet świata, bo samą carycą, małżonką cara Aleksandra III. Małżeństwo zawarte bardziej z rozsądku niż miłości (choć bez...

Minnie bardzo chciała, aby jej małżeństwo nie było tylko przymusem, aby kochała i była kochana. Udało jej się, wychodzi za carewicza Mikołaja, a jej przyszłość ma być wspaniała. Niestety los postanawia inaczej, jej ukochany umiera, a przed śmiercią prosi ją, aby poślubiła Aleksandra, jego młodszego brata. Chociaż wcale nie ma na to ochoty, czuje się zobowiązana, aby to zrobić. Jej bajkowe życie się kończy, a przyszłość, jaką dla niej szykuje los, nie będzie tą, o której marzyła.
Wiele lat później, kiedy ponownie zostaje wdową, a na tronie ma zasiąść jej syn, przez Marią Fiodorowną kolejne zmiany. Nie zgadza się ona z tym, że ma być tylko wdową odsuniętą od władzy, a także z tym, jak wolno idą reformy w Rosji. Co z tym zrobi? Jak wyglądało życie Marii Fiodorownej? Co takiego dokonała?

Maria Fiodorowna była matką ostatniego cara Rosji, kobietą, która pokochała ten kraj i naprawdę dużo dla niej znaczył. Moim zdaniem jest postacią ciekawą, wartą bliższego poznania. Dzięki książce poznajemy ją, kiedy jest nastolatką, śledzimy to, jak dorasta, jak przeżywa wzloty i upadki. Przeżywamy z nią miłość, śmierć ukochanego i to wszystko, co dzieje się, kiedy wychodzi za mąż na Aleksandra. Poznajemy ją naprawdę dobrze, a wraz z nią to, co działo się wtedy w Rosji.

Książka napisana jest ciekawie, a to sprawiło, że czytało się ją dość szybko. Nie jest to cienka pozycja, ma ponad 600 stron, a przeczytałam ją w cztery dni, co uważam za dość dobry czas. Mnie podczas czytania towarzyszyły różne emocje.

„Maria Fiodorowna. Pamiętnik carycy” to książka, którą mnie się podobała i uważam, że warto po nią sięgnąć. Polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blog - https://anka8661.blogspot.com/2023/07/mariafiodorownapamietnikicarycywydawnictwoharpercollinspolska.html

Minnie bardzo chciała, aby jej małżeństwo nie było tylko przymusem, aby kochała i była kochana. Udało jej się, wychodzi za carewicza Mikołaja, a jej przyszłość ma być wspaniała. Niestety los postanawia inaczej, jej ukochany umiera, a przed śmiercią prosi ją, aby poślubiła Aleksandra, jego młodszego brata. Chociaż wcale nie ma na to ochoty, czuje się zobowiązana, aby to...

C.W. Gortner ukończył studia literatury ze specjalizacją literatura historyczna w New Collage w Kalifornii. Cieszy się międzynarodowym uznaniem, jest autorem powieści m.in. „Przysięga królowej”, „Wyznania Katarzyny Medycejskiej” , „Księżniczka Watykanu„, „Mademoiselle Chanel” oraz poniższej.

Matka ostatniego cara Rosji, Maria Fiodorowna, powszechnie szanowana i światła władczyni była świadkiem wydarzeń, które wstrząsnęły światem i na zawsze zmieniły bieg historii. Maria Zofia Fryderyka Dagmara, duńska księżniczka, została wydana za rosyjskiego następcę tronu, późniejszego Aleksandra III. Po śmierci męża nie mogła pogodzić się ze statusem odsuniętej od władzy wdowy. Uważała, że syn Mikołaj II, nie dość energicznie dąży do reform, które przekształciłyby Rosję w nowoczesne państwo. Była w wiecznym konflikcie z synową Aleksandrą, która znalazła się pod całkowitym wpływem demonicznego Rasputina.

Barwna, porywająca opowieść o imperium, które drży w posadach. Portret arystokracji i pałacowych intryg, ale też opis pół bitewnych i kraju pogrążonego w krwawej bratobójczej walce. Historia widziana oczami kobiety, która pokochała Rosję i musiała bezradnie patrzeć na tragiczny koniec starego świata.
Niezwykle wciągająca historia, która nie pozwala oderwać od siebie wzroku. Każda strona przybliża nam obraz świata, jaki widziała Maria Fiodorowna. Faktyczne wydarzenia z przeplatającymi się przemyśleniami carycy i dialogami bohaterów, stanowią gruntownie stworzony zarys tamtych czasów. Poznajemy mentalność różnych grup społecznych i dowiadujemy się, jak systematycznie carska Rosja chyliła się ku upadkowi. Oprócz problemów państwowych ciekawą kwestią są zawirowania rodzinne, konflikty z poszczególnymi monarchami na polu prywatnym, walka kobiet o uznanie w dynastii i jak to się dzieje, że wszyscy władcy są tak naprawdę ze sobą połączeni pewnymi więzami krwi. Interesujące jest to, że kobiety stające się żonami władców lub wysoko postawionych ludzi, z czasem całkowicie potrafią poświęcić się dla kraju, do którego przybyły, tak jak właśnie caryca Maria, lecz są też te, które do końca trwają przy swoim pierwotnym państwie, jak Maria - żona Włodzimierza, brata cara Aleksandra III.

Uważam, że książka jest warta przeczytania, nawet dla osób niezainteresowanych historią, ponieważ opisuje prywatną stronę życia władców w Europie w XIX i XX wieku.
A.L.
Szkolny Klub Recenzenta

C.W. Gortner ukończył studia literatury ze specjalizacją literatura historyczna w New Collage w Kalifornii. Cieszy się międzynarodowym uznaniem, jest autorem powieści m.in. „Przysięga królowej”, „Wyznania Katarzyny Medycejskiej” , „Księżniczka Watykanu„, „Mademoiselle Chanel” oraz poniższej.

Matka ostatniego cara Rosji, Maria Fiodorowna, powszechnie szanowana i światła...

Po Spowiedzi carycy Katarzyny II nadszedł czas na kolejny tytuł poświęcony rosyjskiej władczyni, czyli Marii Fiodorownej. Jest to jeden z lepszych sposobów łączenia wątków historycznych i zapoznawania się z życiorysem znanych osób, więc bez chwili wahania sięgnęłam po pamiętnik carycy.

Wszystko zaczyna się, gdy młoda Maria Zofia Fryderyka Dagmara, a dla ludzi po prostu Minnie, zostaje wydana za następcę rosyjskiego tronu - carewicza Mikołaja. Przyrzekła sobie przed laty, że wyjdzie za mąż z miłości, a nie z obowiązku i uśmiecha się do niej szczęście, bo Nixa jest mężczyzną, który był w stanie je poruszyć. Pewna uśmiechu losu, nie spodziewa się, że karty mogą się tak szybko odwrócić. Przez nieszczęśliwy wypadek mężczyzna umiera, a przed śmiercią prosi ukochaną, żeby ta wyszła za mąż za jego młodszego brata - Aleksandra. Pełna żalu i poczucia obowiązku wyrusza do Rosji by przypieczętować los, którego za wszelką cenę chciała uniknąć.

Mogłoby wydawać się, że książki dotyczące znanych władczyń będą mocno opierały się na polityce i być może faktycznie w niektórych przypadkach tak jest, jednak nie w tym. Historia carycy skupia się na codziennym życiu w zupełnie nowym kraju, rodzinnych problemach, życiowych dramatach, ale też przyjemnościach. Nie brak tu plotek, intryg i balów.
Tempo akcji jest stonowane. Dzieje się na tyle dużo, żeby nas nie zanudzić, a jednocześnie mamy wiele momentów w których możemy doceniać otoczenie, ludzi i lepiej wczuć się w kulturę kraju.

Postać Minnie jest tutaj jak najbardziej na plus, choć trudno spojrzeć na nią obiektywnie, gdy doświadczamy głównie jej punktu widzenia. Natomiast mało tutaj samych przemyśleń kobiety, nie mamy możliwości zajrzeć w jej wnętrze. Dzięki temu może i jest bliższa czytelnikowi, jednak nadal nie sposób się z nią utożsamić.
Sama oprawa otoczenia wydaje się być bardziej szara, brudna i nie tak bogata jak w przypadku historii Sisi, jednak ma swój urok.

Polecam dla fanów historii z lekkim przymrużeniem oka. Pozycję czyta się szybko i dość przyjemnie.

Po Spowiedzi carycy Katarzyny II nadszedł czas na kolejny tytuł poświęcony rosyjskiej władczyni, czyli Marii Fiodorownej. Jest to jeden z lepszych sposobów łączenia wątków historycznych i zapoznawania się z życiorysem znanych osób, więc bez chwili wahania sięgnęłam po pamiętnik carycy.

Wszystko zaczyna się, gdy młoda Maria Zofia Fryderyka Dagmara, a dla ludzi po prostu...

Dynastia Romanowów przez 300 lat rządziła Rosją. Kres jej panowania położyli bolszewicy, którzy w 1918 roku rozstrzelali cara i jego rodzinę. Maria Fiodorowna była matką zamordowanego Mikołaja II. Historię o niej opowiada Christopher Gortner.

Minnie, bo tak ją nazywano, przypominała mi trochę Katarzynę Aragońską, jeśli chodzi o małżeńskie losy. Jej narzeczony, którego pokochała, umarł, a ona poślubiła jego brata. Ona i jej mąż mieli odmienne charaktery, ale udało im się stworzyć w miarę udany związek. Po śmierci męża nie potrafiła pogodzić się ze swoją rolą carycy wdowy i nie była w najlepszych stosunkach z synową Aleksandrą Fiodorowną. Los chciał, że przeżyła nie tylko ją, ale i swojego syna oraz wnuki. Zresztą nie tylko Mikołaja przyszło jej pożegnać...

Nie jestem co prawda wielką fanką Romanowów, ale nie żałuję, że sięgnęłam po tę książkę. Wiem, że już o tym wspominałam przy okazji innych powieści Gortnera, ale jest on dla mnie niekwestionowanym mistrzem pióra, jeśli chodzi o powieści pisane z perspektywy kobiet. Potrafi przenieść mnie do innego świata i pozwala mi lepiej poznać bohaterki, które przywraca do życia w swoich książkach. I choć znałam historię rodu Romanowów, wiedziałam, czego mam się spodziewać, to i tak niektóre sceny sprawiały, że miałam łzy w oczach.

To kawał dobrej powieści historycznej. Polecam, jeśli lubicie powieści historyczne. Bohaterowie są dopracowani, wzbudzają emocje. Czasem miałam ochotę ich przytulić, a czasem wręcz przeciwnie - trzepnąć w potylicę na opamiętanie. Duży nacisk jest położony na psychologię postaci. Reszta, jak na przykład kwestie polityczne, jest na drugim planie, ale nie powiem, żeby jakoś mi to przeszkadzało. Warstwa historyczna też jest dopracowana, więc nie martwcie się, jeśli niewiele wiecie o historii Rosji, autor dołożył starań, by czytelnicy wiedzieli, co w danym momencie działo się w kraju.

Dynastia Romanowów przez 300 lat rządziła Rosją. Kres jej panowania położyli bolszewicy, którzy w 1918 roku rozstrzelali cara i jego rodzinę. Maria Fiodorowna była matką zamordowanego Mikołaja II. Historię o niej opowiada Christopher Gortner.

Minnie, bo tak ją nazywano, przypominała mi trochę Katarzynę Aragońską, jeśli chodzi o małżeńskie losy. Jej narzeczony, którego...

Wspaniała biografia niezwykłej kobiety Marii Fiodorowny, matki ostatniego cara Rosji Mokołaja II. Jestem pod wrażeniem. To moja druga książka autorstwa C.W. Gortnera i coraz bardziej zachwycam się piórem tego pisarza. Czyta się lekko, z ogromnym zainteresowaniem. Widać wielką fascynację autora rodziną Romanowów i rzetelne przygotowanie. Poznajemy życie carskiej rodziny od świetności do tragicznego upadku, na tle jakże burzliwych dziejów Rosji i Europy. Z jednej strony ich potęgę, przepych, niewyobrażalne wprost bogactwo. Z drugiej poznajemy ich od tej ludzkiej strony, ich słabości, miłość i śmierć, chwile radości i smutku. Autor zabiera nas na salony rosyjskiej arystokracji i królewskie dwory. Poznajemy koligacje rodzinne, ploteczki i intrygi. Świat rosyjskich elit chylący się ku upadkowi.

Wspaniała biografia niezwykłej kobiety Marii Fiodorowny, matki ostatniego cara Rosji Mokołaja II. Jestem pod wrażeniem. To moja druga książka autorstwa C.W. Gortnera i coraz bardziej zachwycam się piórem tego pisarza. Czyta się lekko, z ogromnym zainteresowaniem. Widać wielką fascynację autora rodziną Romanowów i rzetelne przygotowanie. Poznajemy życie carskiej rodziny od...

http://neavecreations.com/recenzja-34/

Kim jest Maria Fiodorowna? Duńska księżniczka Dagmara, zwana Minnie, którą poznajemy na początkowych kartach powieści jest młodą, trzpiotowatą i trochę zbuntowaną piętnastolatką. Pochodzi ze zubożałego rodu książąt duńskich, który w związku z bezpłodnością króla duńskiego, staje się rodem królewskim. Śledzimy życie Minnie idąc z nią krok po kroku od dnia kiedy pomaga siostrze, księżnej Alix, przygotować się do zamążpójścia. Po perypetiach, które ją spotykają sama również w końcu zostaje małżonką, i to nie byle kogo – carewicza Aleksandra. Przeżywamy wraz z nią trudne początki małżeństwa, które nie miało się odbyć i pewnie gdyby nie wypadek starszego brata – carewicza Nixy wyglądałoby to inaczej. Minnie ma w sobie to coś co sprawia, że choć los rzucił ją tysiące kilometrów od rodzinnego domu w Danii do odległej i nieznanej Rosji, ona ma w sobie siłę by ułożyć swój los tak by było dobrze, by czerpać radość z tego co ma i co daje jej każdy dzień.
Nie dziwi mnie, że Maria Fiodorowna w swoich czasach cieszyła się ogromnym szacunkiem, nie tylko w czasie panowania cara Aleksandra III, jej męża, ale już jako małżonka carewicza (następcy tronu). Pierwsze porażki, które przynosi jej życie wydarzają się po przedwczesnej śmierci Saszy, jej męża, i przejęcia rządów przez Mikołaja II. Drobne niesnaski z wybranką serca Nikiego, przybierają na sile po zaślubinach młodych, a Minnie na każdym kroku widzi jak zły był to wybór nie tylko dla syna ale i całej Rosji. Można by pomyśleć, że ot zazdrosna matka czepia się synowej. Jednak patrząc z perspektywy i losów carstwa rosyjskiego końca XIX i początków XX wieku widać jasno, że wybory i decyzje podejmowane przez Nikiego, a być może bezpośrednio przez jego małżonkę Aleksandrę, wpływały na losy Rosji i carstwa. Zaś podejście carycy Aleksandry w sposób, powiedzmy kolokwialnie, „olewczy” do obowiązków jakie spoczywają na carycy, tylko zaszkodził wizerunkowi cara i carycy. Maria nie kryje się również ze swoją ogromną niechęcią do Niemców, których pod koniec obwinia o wszystko co najgorsze co ją spotkało. Ale po prawdzie, nawet w świetle końca I Wojny Światowej to kajzer wyciąga pomocną dłoń, gdy jej rodzina jest prześladowana po zamordowaniu cara Mikołaja II (jej syna). Oczywiście Maria pomoc odrzuca, ale gdzie w sercu kryje się żal do drugiej ojczyzny Rosji, która na koniec opuściła nie tylko ją, ale cały carski ród Romanowów. Po tej wojnie nic już nie było takie samo. Patrząc jednak na wydarzenia oczami Marii Fiodorowny mamy wrażenie, że carska rodzina sama się o to prosiła, od kiedy Mikołaj II przejął rządy, po śmierci ojca.
Koncept Christophera Gortnera by pisać o losach postaci historycznych w formie powieści jest fantastyczny. Dzięki temu możemy poznać fakty historyczne przedstawione w przystępnej formie. Oczywiście ja, nie mogłam się oprzeć by przy okazji nie poczytać trochę więcej o samej Marii, jej mężu carze Aleksandrze, ich synu carze Mikołaju i innych osobach pojawiających się w książce. Jeśli lubicie historię tylko troszkę i nie lubicie czytać książek historycznych, myślę, że to coś dla Was. Powieść historyczna, napisana z punktu widzenia głównej bohaterki – Marii Fiodorowny, przy zachowaniu wszystkich okoliczności historycznych, jednak w takiej formie, że czasem mamy wrażenie, że siedliśmy z dobrą powieścią, a nie pamiętnikiem opartym na faktach. Z chęcią sięgnę po kolejne tytuły Gortnera, bo wiem, że się nie zawiodę. Bardzo mnie intrygują tytuły o Coco Chanel i Marlenie Dietrich.

http://neavecreations.com/recenzja-34/

Kim jest Maria Fiodorowna? Duńska księżniczka Dagmara, zwana Minnie, którą poznajemy na początkowych kartach powieści jest młodą, trzpiotowatą i trochę zbuntowaną piętnastolatką. Pochodzi ze zubożałego rodu książąt duńskich, który w związku z bezpłodnością króla duńskiego, staje się rodem królewskim. Śledzimy życie Minnie idąc z nią...

Pozwolę kolejny i pewnie nie ostatni raz zachwycić się piórem Gortnera. Tym razem autor przybliżył nam życie matki ostatniego cara Rosji - Aleksandry Duńskiej. Była kobietą z niezwykle ciekawą biografią, zatem nie dziwi wybór autora właśnie tej carycy jako bohaterki kolejnej powiesci. Serdecznie polecam

Pozwolę kolejny i pewnie nie ostatni raz zachwycić się piórem Gortnera. Tym razem autor przybliżył nam życie matki ostatniego cara Rosji - Aleksandry Duńskiej. Była kobietą z niezwykle ciekawą biografią, zatem nie dziwi wybór autora właśnie tej carycy jako bohaterki kolejnej powiesci. Serdecznie polecam