6/10
Ta stylowa książeczka nosząca sugestywny tytuł "Masakra w Paryżu" to ostatnia, wyraźnie pisana w pośpiechu sztuka Marlowe'a o silnym zabarwieniu politycznym. Dramatopisarz streścił w niej 17 lat z historii Francji, ten niezwykle burzliwy okres od nocy św. Bartłomieja do objęcia tronu przez protestanckiego Henryka IV Burbona.

Akcja dramatu jest niezwykle szybka i bez znajomości prawdziwej historii z trudem dałoby się poznać, że w rzeczywistości toczyła się przez tak długi okres. Marlowe zasadniczo nie odbiega daleko od historii, jak to zwykle czynią nowożytni tragediopisarze, ale przedstawia wydarzenia wojen religijnych we Francji w oczywiście sposób stronniczy i upolityczniony, przedstawia je na korzyść protestantów i elżbietańskiej Anglii. Przejawia się to chociażby w tym, że francuska królowa matka od początku umyśliła ślub córki Margot z Henrykiem Nawarskim jako podstępny plan, katolicy co chwilę bluźnią i wykazują się źle pojmowaną wiarą chrześcijańską, Gwizjusz jest opętany żądzą krwi i władzy, a biedni protestanci w ostatnich chwilach życia myślą wyłącznie o złączeniu z Bogiem w modlitwie. Wiąże się z tym pewna papierowość wielu postaci czy ckliwych kwestii, które postacie dramatu często wypowiadają tylko po to, by przypomnieć odbiorcy kim są i czy są postaciami pozytywnymi, czy też nie. Wyjątkowa na tym tle jest postać Henryka Andegaweńskiego (znanego nam jako polski król Henryk Walezy),który najpierw z zimną krwią bierze udział w tytułowej masakrze, a potem sprzeciwia się Gwizjuszowi, staje po stronie protestantów i wypowiada kwestie skierowane przeciwko krwiożerczości samego papieża.

Marlowe'owi oddać jednak trzeba to, że fenomenalnie połączył wszystkie wydarzenia zaszłe we Francji, w jeden spójny ciąg przyczynowo-skutkowy. Historia tego fascynującego okresu nigdy wcześniej nie jawiła mi się w taki sposób. Literacko nie jest nawet dobrze, choć to może kwestia tłumaczenia, ale propagandowo wyśmienicie. "Masakra w Paryżu" dobitnie przypomina, że teatr elżbietański rozwijał się przede wszystkim jako swoiste medium masowego przekazu, skąd jego odbiorcy mogli czerpać wiedzę o świecie, jak i przez który monarchia mogła wpływać na umysły poddanych. Jest też oczywistym przykładem, jak wolnym od odgraniczeń był teatr w Anglii, zwłaszcza gdy się porówna życiorysy działających wówczas "University wits" z trudnościami, jakie napotykali późniejsi klasycy francuscy.

6/10
Ta stylowa książeczka nosząca sugestywny tytuł "Masakra w Paryżu" to ostatnia, wyraźnie pisana w pośpiechu sztuka Marlowe'a o silnym zabarwieniu politycznym. Dramatopisarz streścił w niej 17 lat z historii Francji, ten niezwykle burzliwy okres od nocy św. Bartłomieja do objęcia tronu przez protestanckiego Henryka IV Burbona.

Akcja dramatu jest niezwykle szybka i bez...

"Masakra w Paryżu" opowiada o słynnej rzezi hugenotów z 1572 r., ale nie tylko. Można powiedzieć, że ten wątek wypełnia pierwszą połowę tej krótkiej sztuki, druga jej część skupia się bardziej na krwawej walce o francuski tron, a wszystkie te polityczne rozgrywki odbywają się oczywiście pod przykrywką walki o wiarę.
Niestety jest to jedna z tych słabszych sztuk Marlowe'a - nie tak mocna jak dramaty o Tamerlanie czy Edwardzie II, poza tym w tych poprzednich dziełach czytelnik nie interesujący się historią (czy konkretnymi wydarzeniami historycznymi) nie ma możliwości się pogubić, bo z samej treści sztuk jasno wynika, kto jest kim, kto jest z kim i kto kogo zdradza. W "Masakrze w Paryżu" pojawia się natomiast kilka postaci, na szczęście tylko tych epizodycznych, które najwyraźniej ówczesnym czytelnikom musiały być dobrze znane (dramat był pisany można rzec na gorąco, kilka lat po śmierci Henryka III, która to śmierć też jest tu przedstawiona),ale dziś tych kilka wątków może być niezrozumiałych bez głębszego wniknięcia w temat.

"Masakra w Paryżu" opowiada o słynnej rzezi hugenotów z 1572 r., ale nie tylko. Można powiedzieć, że ten wątek wypełnia pierwszą połowę tej krótkiej sztuki, druga jej część skupia się bardziej na krwawej walce o francuski tron, a wszystkie te polityczne rozgrywki odbywają się oczywiście pod przykrywką walki o wiarę.
Niestety jest to jedna z tych słabszych sztuk Marlowe'a -...