Sam nie wiem dlaczego tak długo męczyłem się z tą "małą książeczką", ale chyba wychodzi u mnie zmęczenie materiału i muszę trochę odpocząć od czytania. Początkowo opowiadania z tej antologii nie chciały mnie do końca wciągnąć, a dopiero po jakiejś chwili dotarło do mnie, że są nie tylko ciekawie napisane, ale nawet i zabawnie. Owszem, wciąż sporo w nich "naukowego nadzienia", ale na pewno są o wiele strawniejsze niż "Astronauci". Książka tak naprawdę na jedno posiedzenie; sam nie wiem dlaczego męczyłem ją ponad miesiąc.

Sam nie wiem dlaczego tak długo męczyłem się z tą "małą książeczką", ale chyba wychodzi u mnie zmęczenie materiału i muszę trochę odpocząć od czytania. Początkowo opowiadania z tej antologii nie chciały mnie do końca wciągnąć, a dopiero po jakiejś chwili dotarło do mnie, że są nie tylko ciekawie napisane, ale nawet i zabawnie. Owszem, wciąż sporo w nich "naukowego...

Warto przeczytać aby doświadczyć Lema sprzed 70 lat. Nie wszystko jest tak dobre jak jego późniejsze utwory. W końcu to nadal jego początki. Jednak w żaden sposób mnie nie zawiódł. Mógłbym nawet napisać, że widać wręcz wykładniczy wzrost formy po jego pierwszych utworach SF.

Jest tu wszystko co uwielbiam u Lema. Czuć intelekt i błyskotliwość, widać nacisk położony na logikę i metodę naukową w szkielecie historii oraz krytykę zachowań antynaukowych w puentach utworów.

* Topolny i Czwartek oraz Kula to opowiadania w ciekawy sposób krytykujące wyciąganie bezpodstawnych wniosków i przekraczanie granicy wiary w rzeczy sprzeczne z nauką u naukowców.
* Sezam i Electronic Subversive Ideas Detector z kolei, to krótkie formy w dość groteskowy sposób odpowiadające na pytanie, czy sztuczna inteligencja jest nas w stanie we wszystkim wyręczyć?
* Klient PANABOGA - fantastyczne opowiadanie które w krzywym zwierciadle pokazuje absurd urynkowienia wiary.
* Hormon agatotropowy z kolei jest świetnym prekursorem przyszłego Kongresu Futurystycznego. Inne miejsce, inni ludzie, inny cel, jednak nie sposób pozbyć się złudzenia silnych podobieństw w kluczowych założeniach.
* Dzienniki gwiazdowe - 6 krótkich opowiadań ze świata Ijona Tichiego. Moim zdaniem najsłabsza część zbioru, choć pierwsze opowiadanie, w karykaturalny sposób ukazujące konsekwencje zderzenia kultur przy próbie krzewienia wiary na innych planetach, to majstersztyk. Reszta to miłe opowiadania pełne absurdu. Widać tu także poluzowanie Lemowego rygoru naukowości.

Jako, że książka jest dziś niemal nieosiągalna, chętnych zapraszam do wersji online https://doclecture.net/1-48371.html

Warto przeczytać aby doświadczyć Lema sprzed 70 lat. Nie wszystko jest tak dobre jak jego późniejsze utwory. W końcu to nadal jego początki. Jednak w żaden sposób mnie nie zawiódł. Mógłbym nawet napisać, że widać wręcz wykładniczy wzrost formy po jego pierwszych utworach SF.

Jest tu wszystko co uwielbiam u Lema. Czuć intelekt i błyskotliwość, widać nacisk położony na...

Rok wydania 1954 - "początki" Lema. Opowiadania z przymrużeniem oka, wesołe i tak przesiąknięte zimnowojennym socrealizmem, krytykującym politykę USA a wychwalającym zalety komunizmu Związku Radzieckiego, że aż sam Lem nie zgodził się na wznowienie kolejnych wydań tego dziełka. Pozycja obowiązkowa dla miłośników Stanisława Lema.

Rok wydania 1954 - "początki" Lema. Opowiadania z przymrużeniem oka, wesołe i tak przesiąknięte zimnowojennym socrealizmem, krytykującym politykę USA a wychwalającym zalety komunizmu Związku Radzieckiego, że aż sam Lem nie zgodził się na wznowienie kolejnych wydań tego dziełka. Pozycja obowiązkowa dla miłośników Stanisława Lema.

Pomimo kłującego w oczy socrealizmu, nie można odmówić tym opowiadaniom sporego uroku; znać w nich już kunszt Lema z czasów po odwilży.

Pomimo kłującego w oczy socrealizmu, nie można odmówić tym opowiadaniom sporego uroku; znać w nich już kunszt Lema z czasów po odwilży.

Sam autor nie przepadał za tym wydawnictwem za sprawą pojawiających się elementów socrealizmu i po 1955 roku odmawiał wznowień.
Lem zaczyna stosować tu swój ulubiony środek stylistyczny - hiperbolę. Dzięki niemy podejmuje grę z cenzurą, która nie dostrzegła w tym pierwszym zbiorze opowiadań ironicznego dystansu. Krytyka imperialnej polityki USA w krótkich opowiadaniach Lema stała się jednocześnie krytyką zimnowojennej polityki ZSRR.
Zbiór opowiadań warty uwagi, choćby dlatego, że pierwszy raz pojawia się tu Ijon Tichy. Czytelnik znajdzie zalążki przyszłych pomysłów literackich: tytułowy Sezam jest protoplastą superkomputera Golem XIV. Będąca satyrą na zimną wojnę “Podróż dwudziesta szósta i ostatnia” pojawia się rzadko w innych wydaniach.

Sam autor nie przepadał za tym wydawnictwem za sprawą pojawiających się elementów socrealizmu i po 1955 roku odmawiał wznowień.
Lem zaczyna stosować tu swój ulubiony środek stylistyczny - hiperbolę. Dzięki niemy podejmuje grę z cenzurą, która nie dostrzegła w tym pierwszym zbiorze opowiadań ironicznego dystansu. Krytyka imperialnej polityki USA w krótkich opowiadaniach Lema...

Wszystkie opowiadania warte przeczytania choć tu i ówdzie jest słabiej. Bez wodotrysków ale z myślą. I to niejedną rzetelną, jędrną myślą. Zabawnie obserwować aspekt komunistyczno-zimnowojenny. Dziś wygląda to niemal na parodię. Interesujące, że to co się wydawało ówcześnie podłą propagandą oczerniającą zachodnie demokracje, dziś paradoksalnie jest zupełnie prawdziwą i słuszną krytyką. Lem jednak wielki jest i basta!

Wszystkie opowiadania warte przeczytania choć tu i ówdzie jest słabiej. Bez wodotrysków ale z myślą. I to niejedną rzetelną, jędrną myślą. Zabawnie obserwować aspekt komunistyczno-zimnowojenny. Dziś wygląda to niemal na parodię. Interesujące, że to co się wydawało ówcześnie podłą propagandą oczerniającą zachodnie demokracje, dziś paradoksalnie jest zupełnie prawdziwą i...

Produkcyjniak - pierwsze trzy opowiadania. Dla ciekawych początkowego LEMA.

Produkcyjniak - pierwsze trzy opowiadania. Dla ciekawych początkowego LEMA.