Złe dziewczyny nie umierają

Wciągnęła mnie na tyle, że mam ochotę sięgnąć po kolejne części - przy czym warto zaznaczyć, że ta książka stanowi samodzielną całość, więc nie ma przymusu, żeby czytać dalsze tomy.

Wciągnęła mnie na tyle, że mam ochotę sięgnąć po kolejne części - przy czym warto zaznaczyć, że ta książka stanowi samodzielną całość, więc nie ma przymusu, żeby czytać dalsze tomy.

Pokaż mimo to

Są momenty,gdzie myślę po co czytać tom 2.Zacznę,że nastawiłem się ,na coś przerażającego. Mocnego,słowem.Myślałem,że to będzie coś w rodzaju Obecność.
Albo lalki Annabell. Lalki,były ale Annabell by je zjadła na kolację.
Początek książki,to był nudny i mało ciekawy.
Zauważyłem wciskaną na siłę reklamę.Partii Republikańskiej, czy to przystoi w młodzieżówce ?
Bardzo dużo autorka p[oświęca czasu,opisowi domów.O tym dębie,chyba poświęcić trzeba oddzielną książkę.

A ja bym wolał,by zamiast opisywać wygląd domu.Dać coś naprawdę mocnego.
Samo rzucenie na szafę,może być tylko początkiem.
Rozumiem że książka jest adresowana do nastolatek.Coś siedzą skulone pod kołdrą z latarką w dłoni i czytają.
A potem piszczą ze strachu,zresztą jak będę chciał się porządnie wystraszyć przeczytam.Coś dla dorosłych.
I teraz czytać ,nie czytać tomu numer dwa ?
Też wypożyczyłem ,ale najpierw przeczytam parę innych książek.

Są momenty,gdzie myślę po co czytać tom 2.Zacznę,że nastawiłem się ,na coś przerażającego. Mocnego,słowem.Myślałem,że to będzie coś w rodzaju Obecność.
Albo lalki Annabell. Lalki,były ale Annabell by je zjadła na kolację.
Początek książki,to był nudny i mało ciekawy.
Zauważyłem wciskaną na siłę reklamę.Partii Republikańskiej, czy to przystoi w młodzieżówce ?
Bardzo dużo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Od bardzo dawna chciałam przeczytać tę książkę i, bądź co bądź, miałam co do niej dosyć wygórowane oczekiwania. Dlatego po pierwszych pięćdziesięciu stronach czułam się nieco zawiedziona: nie "czułam" głównej bohaterki, nie rozumiałam jej postępowania, wątek romantyczny mi nie leżał, a ponadto miałam wrażenie, że jest zwyczajnie źle napisany. Na moje szczęście po 120 stronie akcja zaczęła się rozwijać w zawrotnym tempie i brakowało już czasu na zastanawianie się nad takimi rzeczami. Fabuła wciągnęła mnie bez reszty i już nie mogłam się od niej oderwać. Dlatego gdybym miała ocenić sam początek dałabym jedną gwiazdkę, za środek jakieś pięć/sześć, ale końcówce mogę dać osiem bez mrugnięcia okiem.

Od bardzo dawna chciałam przeczytać tę książkę i, bądź co bądź, miałam co do niej dosyć wygórowane oczekiwania. Dlatego po pierwszych pięćdziesięciu stronach czułam się nieco zawiedziona: nie "czułam" głównej bohaterki, nie rozumiałam jej postępowania, wątek romantyczny mi nie leżał, a ponadto miałam wrażenie, że jest zwyczajnie źle napisany. Na moje szczęście po 120...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Horrorem bym jej nie nazwała, chyba że młodzieżowym, może bardziej thrillerem z elementami okultyzmu? Właściwie jest to teraz mało istotne. Najważniejsze, że dla mnie była bardzo przyjemna w odbiorze, czytałam ją z zaciekawieniem i na pewno zagłębię się w dalsze przygody Alexis i Kasey.

Horrorem bym jej nie nazwała, chyba że młodzieżowym, może bardziej thrillerem z elementami okultyzmu? Właściwie jest to teraz mało istotne. Najważniejsze, że dla mnie była bardzo przyjemna w odbiorze, czytałam ją z zaciekawieniem i na pewno zagłębię się w dalsze przygody Alexis i Kasey.

Pokaż mimo to

Nie jestem pewna, czego się spodziewałam po moim pierwszym w życiu horrorze, jednak to, co otrzymałam pozostawia wiele do życzenia. Autorka formuje typową postać JA-WSZYSTKICH-NIENAWIDZĘ, różowowłosą, na pozór zbuntowaną Alexis, która jest w konflikcie dosłownie ze wszystkimi i wszyscy jej nienawidzą. Do tego poznajemy jej zajęta sobą rodzinę oraz świrniętą siostrę, kolekcjonerkę lalek. W dodatku mieszkają w starym zabytkowym domu.
Chyba nie będzie spojlerem, jeśli napiszę, że w tym domu straszy.
Styl z Wattpada, bohatrowie niewiele lepsi, groza utrzymująca się na poziomie zera. Całkiem niezła zagadka i fabuła momentami też nie głupia. Całe 5, zasłużonych gwiazdek.

Nie jestem pewna, czego się spodziewałam po moim pierwszym w życiu horrorze, jednak to, co otrzymałam pozostawia wiele do życzenia. Autorka formuje typową postać JA-WSZYSTKICH-NIENAWIDZĘ, różowowłosą, na pozór zbuntowaną Alexis, która jest w konflikcie dosłownie ze wszystkimi i wszyscy jej nienawidzą. Do tego poznajemy jej zajęta sobą rodzinę oraz świrniętą siostrę,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobry początek, zawiązanie akcji wciąga, intrygujące motywy, rozczarowujące rozwiązanie.

Mamy główną bohaterkę, szkolnego wyrzutka, wyróżniającą się z tłumu na tyle, żeby nie móc w nim zniknąć, ale nie pasującą do żadnej szkolnej grupy. Alexis to jednocześnie bardzo dojrzała osoba, która wie, czego chce od życia, ale nie ma pojęcia, jak to osiągnąć i całkowita nastolatka, która wszystkich osądza z miejsca i szybko, dzieli świat na czarne i białe, i nie ma miejsca na niuanse czy kwestionowanie własnych założeń. Dlatego nie ma przyjaciół, nikt nie dorasta do jej wysokich standardów etycznych. Ma za to młodszą siostrę, której zaczyna odbijać. Z humorzastego dzieciaka zmienia się w psychopatę.

Pierwsza część prowadzona jest świetnie, mamy obraz rodzinny, w której nikt się nie dogaduje, dzieciaka z rozwinięta neurozą, której stopniowe popadanie w szaleństwo pozostaje niemal niezauważone aż jest za późno. I najlepsze jest to, że Alexis kwestionuje to, komu odbija bardziej, jej czy siostrze, bo przecież to ona może wszystko sobie wyobrażać, niemożliwe, żeby dziecko robiło te straszne rzeczy.

Więc mamy nawiedzony, potworny dom, straszne dziecko i przeklęty przedmiot. Z całkiem niezłą bohaterką to niemal gwarantowany przepis na sukces. A tu lipa.

Dużym problemem jest brak drugiego planu. Postaci w tle niemal nie istnieją, czy to rodzina Alexis, czy jej koledzy ze szkoły. Pojawiają się we właściwym momencie, żeby powiedzieć swoje kwestie, ale nie ma nic, co by tłumaczyło ich motywacje, szczególnie w kwestii Megan, która ma wiele wspólnego z akcją i powinna zyskać jakiś zarys osobowości. Bo jej pojawienie się w życiu Alexis jest nieuzasadnione. I dlatego całe rozwiązanie narastającego napięcia jest takie trochę mdłe i bez smaku. Ziemia się trzęsie, dom płonie, emocji brak.

I to, co mnie najbardziej wnerwia to całkowicie zbędny wątek heteromiłosny. Gdzieś w tle snuje się chłopak idealny i nic z tego nie wynika. A gdyby tak zrobić z tego związek Alexis i Megan to nie tylko Megan miałaby więcej okazji na pokazanie osobowości, to jeszcze fabularnie miałoby więcej sensu ;_; Piekło zmarnowanych możliwości. No ale to czytadło na jeden wieczór w ramach relaksu dla zmęczonych komputerem oczu. I jaki morał z tej opowieści? Lesbijski wątek zawsze wypada lepiej.

Bardzo dobry początek, zawiązanie akcji wciąga, intrygujące motywy, rozczarowujące rozwiązanie.

Mamy główną bohaterkę, szkolnego wyrzutka, wyróżniającą się z tłumu na tyle, żeby nie móc w nim zniknąć, ale nie pasującą do żadnej szkolnej grupy. Alexis to jednocześnie bardzo dojrzała osoba, która wie, czego chce od życia, ale nie ma pojęcia, jak to osiągnąć i całkowita...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ksiazka na oderwanie od rzeczywistosci. Szybko sie czyta. Dla nastolatkow. Choc ja sama juz dawno nia nie jestem to przeczytalam z przyjemnoscia w przerwie czytania bardziej ambitnych pozycji.

Ksiazka na oderwanie od rzeczywistosci. Szybko sie czyta. Dla nastolatkow. Choc ja sama juz dawno nia nie jestem to przeczytalam z przyjemnoscia w przerwie czytania bardziej ambitnych pozycji.

Pokaż mimo to

Książka zaczynała się jak zwykła historia nastolatki w high school nie akceptowana przez środowisko,wyrzutek,itp. Po czym akcja nagle obiera takie tory, że nie da sie oderwać od książki. Trzyma w napięciu do samego końca. Mega historia! Polecam!

Książka zaczynała się jak zwykła historia nastolatki w high school nie akceptowana przez środowisko,wyrzutek,itp. Po czym akcja nagle obiera takie tory, że nie da sie oderwać od książki. Trzyma w napięciu do samego końca. Mega historia! Polecam!

Pokaż mimo to

Zawsze, kiedy rozmawiam z kimś o książkach, wspominam o tym, że nie czytam horrorów. Tym bardziej podkreślam, że wątek z opętaniem w ogóle nie wchodzi w grę, bo po prostu lubię spać po nocach. Jak się okazało, można napisać, powieść o tej tematyce, która mnie zainteresuje i jednocześnie nie będzie aż tak przerażająca.





Alexis Warren jest nastolatką, która lubi łamać zasady. Wyłamuje się ze schematu i wyróżnia się z tłumu między innymi włosami w nietuzinkowym kolorze. Jest pasjonatką fotografii i potrafi spędzić kilka godzin w nocy na zewnątrz po to, aby zrobić zdjęcie wymarzonemu ujęciu. Od jej niesamowitej pasji do robienia zdjęć właśnie się zaczyna, gdyż podczas z jednych sesji dziewczyna dostrzega dziwną, rozmazaną poświatę. Od tamtego czasu w wyjętym niczym z horroru domu Warrenów zaczynają dziać się dziwaczne i niekiedy przerażające rzeczy. Coś zdecydowanie niepokojącego dzieje się z Kasey, młodszą siostrą Lexi. Dziewczyna zaczyna używać aforyzmów, prowadzi tajemnicze konwersacje z lakami, które wypełniają pokój trzynastolatki. Alexis zawsze była mistrzynią w pakowaniu się w kłopoty. Gabinet dyrektorki w pewnym momencie stał się niemal jej drugim domem, lecz tym razem starsza panienka Warren będzie musiała zmierzyć się z prawdziwym złem przez wielkie Z, w pojedynkę.

Autorka tej książki szczerze mówiąc, bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Nie spodziewałam się, że w tak plastyczny sposób ukaże życie współczesnych piętnastolatków oraz ich bezbronność w obliczu prawdziwego zagrożenia. Bo tak naprawdę co mogą zrobić dzieci przy sprawie takiej, jak ta, gdzie w grę chodzi pogrywanie z siłami nadnaturalnymi, nadprzyrodzonymi? Praktycznie nic. Pani Alender oddała to w cudowny sposób i widać, że Alexis tak naprawdę nie wie co zrobić z przerażającą siostrą i innymi niepokojącymi wydarzeniami, jakie mają miejsce w wielkiej posiadłości jak z horroru.





Powieść skupia się w dużej mierze na nastoletnim życiu, lecz tutaj chodzi o coś więcej niż przedstawione nam na jej kartach przepychanki z cheerleaderkami. Alender porusza bardzo ważną kwestię nietolerancji i braku umiejętności nawiązywania znajomości. Nie jest to tylko opowiastka o duchach. Bycie nastolatkiem to bardzo ciężka sprawa i wile razy wiąże się z niewiedzą oraz wręcz obezwładniającą niepewnością, wstydliwością. Ciągłe próby przynależenia do jakiejś konkretnej grupy bywają męczące, a dodatkowo wiąże się z nim dużo stresu. Nie będę po raz kolejny powtarzać, jak bardzo spodobało mi się to w wykonaniu autorki.





Bohaterowie tej książki są mi bardzo bliscy, jeśli mam być szczera. Jako że jestem mniej więcej w wieku głównej bohaterki, łatwo było mi się z nią utożsamić. Czy są autentyczni? Raczej tak, ale wydaje mi się, że niekiedy niektóre z nich zostały podkoloryzowane. Na przykład Carter wydaje mi się zbyt idealny i typowy. Cała jego historia jest oczywiście ciekawa i chwyta za serce, ale została poprowadzona w tak oczywisty i przewidywalny sposób, że nic tylko załamać ręce. Nie wiem, czy tylko ja mam takie wrażenie... Mam nadzieję, że nie wyolbrzymiam i nie robię problemu z niczego. Alexis jest wręcz idealną główną, zbuntowaną bohaterką. Miała pewne wady i zdecydowanie nie była idealna. Gdybym spotkała ją w realu, chyba byśmy się polubiły, gdyż obie niebyt lubimy innych ludzi, a czas najchętniej spędzamy w bibliotece jak najdalej od swojej klasy i obowiązku nauki. Poza tym różowo włosa jest bardzo pewna siebie i po prostu wie, czego chce, nie boi się wyrażać swojego zdania, co jest zdecydowanie na plus. Ogólnie rzecz biorąc, pod względem bohaterów książka jest niezła. Carter jest nieco zbyt przewidywalny, przewidywalny i idealny, ale co do reszty postaci nie mam zastrzeżeń.





Język nie był zbyt rozbudowany i bogaty, ale plusem jest to, że nie siedziałam nad książką i nie zastanawiałam się, co znaczy dane słowo, a niekiedy takie sytuacje miały miejsce. W sumie to trochę smutne. Tak naprawdę zawsze trafiamy na jakieś słowa, nawet w naszym ojczystym języku, których po prostu nie rozumiemy. Wracając do książki. Było przejrzyście, dość prosto, ale nie przesadnie i przyjemnie. Muszę przyznać, że zdecydowanie czytanie tej powieści sprawiło mi niesamowitą przyjemność. Wciągnęłam się, sprawa, która trzeba było rozwiązać, zaciekawiła mnie, a wątki detektywistyczne związane z poszukiwaniem bardzo mi się spodobały.





Czy polecam "Złe dziewczyny nie umierają"? Zdecydowanie. Jest to lekka i relaksująca powieść na jesienne wieczory jak znalazł. Coś idealnego na blokadę czytelniczą albo kaca książkowego.

A Wy co sądzicie o Dziewczynach? Czytaliście? Podobało Wam się?

Dziękuję za uwagę!

Zawsze, kiedy rozmawiam z kimś o książkach, wspominam o tym, że nie czytam horrorów. Tym bardziej podkreślam, że wątek z opętaniem w ogóle nie wchodzi w grę, bo po prostu lubię spać po nocach. Jak się okazało, można napisać, powieść o tej tematyce, która mnie zainteresuje i jednocześnie nie będzie aż tak przerażająca.





Alexis Warren jest nastolatką, która lubi łamać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rzadko mam odwagę nazwać jakąś powieść horrorem. Jednak w wypadku powieści Katie Alender 'horror' to idealne określenie. "Złe dziewczyny nie umierają" to klasyczny przykład horroru, który mógłby z powodzeniem zostać przeniesiony na srebrny ekran i zrobić karierę pod koniec października. Główna bohaterka - siedemnastoletnia Alexis - jest typowo nietypową bohaterką powieści dla młodzieży. Różowe włosy, brak przyjaciół, wychudzone ciało i paskudny charakter. A także młodsza siostra. Kilka lat młodsza, uczennica gimnazjum, zbierająca lalki (a jakże) oraz kochająca i wielbiąca starszą siostrę.

Więcej: http://morderczynimarzen.blogspot.com/2017/08/ze-dziewczyny-nie-umieraja-katie-alender.html

Rzadko mam odwagę nazwać jakąś powieść horrorem. Jednak w wypadku powieści Katie Alender 'horror' to idealne określenie. "Złe dziewczyny nie umierają" to klasyczny przykład horroru, który mógłby z powodzeniem zostać przeniesiony na srebrny ekran i zrobić karierę pod koniec października. Główna bohaterka - siedemnastoletnia Alexis - jest typowo nietypową bohaterką powieści...

więcej

mniej

Pokaż mimo to