Arkadiusz Buczek

Drugi tom poezji Buczka jest pełen piękna, tak samo jak pierwszy, kiedy czytam: "pójdę do lasu nabiorę w płuca szumu drzew pieszczonych przez wiatr" to doznaję odczuć niemalże metafizycznych, nie pokuszę się nawet o opisanie ich, ale mogłabym to nazwać poetycko-literacką ekstazą. Wiersz "Niedziela" taki często akuratny, mimo że nie mam za oknem dorożkarzy, to jestem w stanie (i często czuję!) poczuć ten klimat, a o to chodzi, żeby czytelnik miał wrażenie, że to on sam mówi to, co czyta, prosto z głębi, zwłaszcza w poezji. Wiersz "Obłąkany" tak prosty, krótki, a jednak pełen smutki i magii, w całej swojej plastyczności. Podobają mi się różne wzmianki o Bogu, raczej pełne wyrzutów: "gdzieś w oddali słyszę głos czy to Bóg przypomniał sobie o niedokończonym dziele zemsty za syna swojego jedynego". Lubię też wiersze: "Ogłoszenie drobne", "Potop za oknem", "Patriota", "Nocne zakupy". "Tryptyk krakowski: nocne modlitwy laika", "Trzy znaki zapytania" (genialne!!!),"Pracuję w księgarni". Bardzo dobre wiersze, poziom z debiutu jest utrzymany, ale tom ma bardzo wielki minus - ocieka alkoholem. Nie jestem fanką, piję czasem co prawda, ale niezwykle rzadko, nigdy w domu, nigdy sama, to dla mnie w ogóle niepojęte, a żeby o tym pisać poezję? Tego w ogóle nie rozumiem, nie kupuję, nie potrafię docenić. Brzydota.