Maciej Kazimierz Sarbiewski SJ herbu Prawdzic łac. Mathias Casimirus Sarbievius - światowej sławy polski poeta neołaciński i teoretyk literatury epoki baroku, kaznodzieja nadworny Władysława IV, jezuita.

Nazywany bywał Horatius Sarmaticus (łac. sarmackim Horacjuszem),Horatius Christianus (łac. chrześcijańskim Horacjuszem),laureat najwyższej ówczesnej nagrody literackiej "laur poetycki" (łac. Poeta laureatus) o prestiżu porównywanym z nagrodą Nobla w dziedzinie literatury. Najbardziej popularny i najczęściej wydawany polski autor za granicą przed Henrykiem Sienkiewiczem.

Ojcem jego był Mateusz Sarbiewski, a matką Anastazja z Milewskich. Bratem jego był Stanisław Sarbiewski (zm. 1665 r.) – wojewoda mazowiecki, marszałek izby poselskiej, dzielny dowódca, który ścigał Chmielnickiego i posłował do Moskwy i do Szwedów.

Naukę rozpoczął w 1607 w kolegium jezuickim w Pułtusku. 25 lipca 1612 wstąpił do zakonu jezuitów w Wilnie. Studiował w kolegium jezuickim w Braniewie (1614-1617),(gdzie spotkał św. Andrzeja Bobolę) i na Akademii Wileńskiej (1620-1622).

Wsławił się łacińskim Wierszem na pochwałę Jana Karola Chodkiewicza – hetmana – tegoż zwycięstwo pod Chocimem w 1621 r.

W 1622 wysłany został przez swoich zakonnych przełożonych na studia do Rzymu. Podróżując z klerykami: Janem Grużewskim, Andrzejem Rudominem i Mikołajem Zawiszą w lasach w okolicach Bambergu został napadnięty i obrabowany[6] przez rozbójników. Mikołaj Zawisza, ranny w napaści pod Bambergiem, zmarł na febrę po przybyciu do Rzymu.

Na dworze papieża-poety Urbana VIII stał się jednym z grona czołowych intelektualistów europejskich. Z jego rąk otrzymał najwyższą nagrodę literacką świata – laur poetycki jako poeta laureatus – złoty naszyjnik z medalem Ojca Świętego. W tym też roku 1622 opisał wierszem swoją podróż do Rzymu (Iter Romanum). 3 czerwca 1623 otrzymał w Rzymie święcenia kapłańskie.

W 1625 r. powrócił do Polski, przebywał w Nieświeżu, został profesorem teologii i retoryki na Akademii Wileńskiej. Wykładał poetykę i retorykę w kolegiach w Krożach i w Połocku oraz na Akademii Wileńskiej, gdzie uzyskał w 1632 doktorat z filozofii, a w 1636 teologii. W 1635 został królewskim kaznodzieją Władysława IV.

Był jednym z największych poetów europejskich epoki baroku. Jego Lyricorum libri doczekały się kilkudziesięciu wydań w całej Europie. W 1632 wydana została Lyricorum libri IV w Antwerpii luksusowa edycja z miedziorytami Petera Paula Rubensa w wysokim nakładzie (jak na owe czasy) 5000 egzemplarzy.
Zmarł nagle, wskutek udaru, który nastąpił w trakcie ostatniego, pożegnalnego kazania wygłoszonego w kościele św. Jana Chrzciciela.