Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poruszająca lektura o zaglądaniu w głąb siebie, czasami troszeczkę na siłę. Historia analizowania swojego wnętrza na różne sposoby, by dotrzeć do obiektywnej prawdy, swojego obrazu. Opowieść o szukaniu sposobu na życie swoim życiem, a jednocześnie o życiu w społeczeństwie. A to wszystko przez to, że podmiot mówiący czuje odosobnienie, samotność, wyobcowanie. "Żyłam w bezwzględnej duchowej samotności, jak łódź od okrętu oderwana od społeczeństwa", bowiem społeczeństwo to gromada, która nie jest w stanie przyjąć do swego grona tak wrażliwej jednostki, a owa jednostka również nie jest w stanie z gromadą "bawołów" współpracować w sensie duchowym, jest przecież "tygrysicą". Samotność sprawiła, że nasza tygrysica nie potrafi pojąć nawet siebie, sama musi siebie poszukiwać, poddawać się eksperymentom. W końcu dostrzega, że nie potrafi korzystać z tego co ma - potrafi tylko tworzyć i niszczyć, nie ma dla niej nic pomiędzy- ani miłości ani użycia. W obliczu braku harmonii, stabilności zdaje się na stany narkotyczne i rozkosze fizyczne. Jej wnętrze to walka emocji, często skrajnych, ścieranie się paradoksów, wielość uczuć sprowadza na nią myśli samobójcze. Uważa, że dopiero u schyłku ziemskiej drogi można dostrzec sens istnienia. Od życia oczekuje siły, mocy, wrażeń, nowych doświadczeń, objawień i ciągłego poznania. Tygrysica pragnie życia w pełnym tego słowa znaczeniu. Widzi swój umysł jako coś dzikiego, przerażającego, ale też nędznego. Odnajdujemy jednak klucz do tajemnicy, tę przyczynę "smutności" - uważa się nasza bohaterka za nieudane dzieło, za nienaturalny twór, którego jedyną drogą, jaką może pójść, jest droga samobójcza. Tekst mocny, oddziałujący na psychikę, wg mnie to jak gdyby esencja młodopolskiej literatury. Ale myślę, że jedno przeczytanie nie wystarczy, można ten tekst zgłębiać po wielokroć.