Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka jest zbiorem antologii, czyli tłumaczeń tekstów filozoficznych fragmentów prac matematycznych od starożytności do roku 1931, czyli do momentu odkrycia przez K. Gödla twierdzeń o niezupełności i niedowodliwości niesprzeczności arytmetyki liczb naturalnych, nazwanych od jego nazwiska. Chapeau bas dla Autora za ogrom pracy włożony w przetłumaczenie większości tych prac, które spisane były nie tylko w języku angielskim, ale niemieckim i holenderskim. Sam wybór tekstów jest jak najbardziej trafny, są one autorstwa kolejno: Platona, Arystotelesa, Euklidesa, Proklosa, R. Descartesa (Kartezjusza),B. Pascala, G. Leibniza, I. Kanta (sic!),B. Bolzano, J.S. Milla, R. Dedekinda, G. Cantora, G. Frege, B. Russella, H. Poincaré, L. Brouwera, A. Heytinga, D. Hilberta, P. Bernaysa. Książkę zacząłem czytać dopiero od części autorstwa B. Bolzana, mniej więcej od jego czasów zaczęto formalizować matematykę. Ponadto od tej części książki występuje znacznie mniej wątków transcendentalnych, metafizycznych i teologicznych, które w początkowych fragmentach książki nużyły mnie na tyle, że zmuszony byłem je pominąć. Za najciekawszy uważam fragment autorstwa D. Hilberta, gdzie omawia on problem udowodnienia niesprzeczności podstaw matematyki przy użyciu metod finitystycznych. Za najmniej ciekawy, a wręcz niepotrzebny uważam fragment autorstwa I. Kanta. Nie bardzo rozumiem dlaczego autorzy piszący o filozofii matematyki uwzględniają w ogóle jego poglądy w swoich opracowaniach. Nie dość, że I. Kant nie wzniósł nic ważnego nie tylko do matematyki, ale i jej filozofii, to część jego poglądów zostało sfalsyfikowanych po odkryciu geometrii nieeuklidesowych i teorii względności (postulowany przez niego aprioryzm czasu i przestrzeni). W treści znalazłem tylko jeden błąd: • str. 273., 12. wiersz od dołu, jest: „… dwom różnym funkcjom…”; powinno być: „… dwóm…”. Podsumowując, jest to ciekawa, a przede wszystkim bardzo wartościowa pozycja pokazująca formowanie się filozofii matematyki na przestrzeni wieków, przy okazji rozwoju samej matematyki. Choć najbardziej przypadła mi końcowa część książki, w której było mniej filozofii, a więcej matematycznego formalizmu. PS przy okazji tej recenzji chciałbym bardzo serdecznie podziękować Panu prof. Murawskiemu za podarowanie mi (tak, bezpłatne!) 4 książek (w tym tej) Jego autorstwa, wraz z dedykacją!