Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka pisana jest językiem tak przesyconym epitetami określającymi dane postacie jako jednoznacznie dobre lub złe, że aż mdli. Szczególnie widać to przy sylwetkach sióstr męczenniczek, ukazanych wręcz nierealnie jako nieskazitelnie kryształowe stworzenia bez wad. Każda wzmianka o jakiejkolwiek czynności wykonywanej przez którąś z nich wzbogacona jest tyloma pozytywnymi przymiotnikami, że od tej słodyczy robi się aż mdło. Poza tym w kilku miejscach zostały chronologicznie poprzestawiane zdarzenia historyczne. Najbardziej raziło mnie jednak wymienne używanie nazw różnych nazistowskich formacji wobec tych samych ludzi - np. raz autorka określa danego człowieka jako gestapowca, by za chwilę nazwać go esesmanem. Podsumowując, wygląda na to, że odbiorcami docelowymi pozycji są raczej wyłącznie "fani" umoralniających religijnych opowiastek, którzy zwrócą uwagę tylko na religijny wymiar powieści, bezkrytycznie przyjmując nieścisłości historyczne. Przemawia za tym także to, że nawet przy opisach mordów dokonanych przez okupantów, nacisk położony jest głównie na duchową wzniosłość, przez co całość czyta się gładko, bez emocji towarzyszących zwykle powieściom dotyczącym zbrodni hitlerowskich czy komunistycznych.