Fancuski scenarzysta i artysta fantastyczny oraz rysownik komiksowy, znany też pod pseudonimami Mœbius i Gir. Był znany z częstego zmieniania swojego stylu rysunkowego. W początkach kariery tworzył realistyczne opowieści, by później przejść do bardziej fantazyjnej kreski.
Był autorem i współautorem wielu serii komiksowych (m.in. Blueberry, Incal, Feralny major, Świat Edeny, Silver Surfer, Arzach). Współpracował z artystami (m.in. Alejandro Jodorowsky, Stan Lee i William Vance).
Był twórcą koncepcji graficznych filmów, m.in.: Obcy – ósmy pasażer Nostromo, Willow, Tron, Piąty element i Otchłań.
Zdobywca m.in. Nagrody Eisnera i Nagrody Harveya.
Dwóch ludzi, a może powinnam napisać dwie istoty człekokształtne naprawia pojazd "mistrza szos". A może samego "mistrza szos", jego serce. Skąd tyle niedomówień i niepewności? Cóż, przede wszystkim stąd, że jest to komiks science fiction, w którym postaci nie do końca są określone, akcja dzieje się na planecie Strynks (przynajmniej przez chwilę) a czas jest zupełnie niewiadomy. Można domniemywać, iż to odległa przyszłość, lecz kto nam zagwarantuje, że nie jest to odległa przeszłość, a nasza obecną cywilizacja to jej pozostałość. Komiks jest ciekawy, aczkolwiek czasami miałam wrażenie, że wydarzenia są opisane dość lakonicznie. W moim wydaniu uzupełnieniem tekstu były refleksję autora. Kreska całkiem przyzwoita, bez szaleństw, za to model Citroëna oddany z dużym pietyzmem. Przeczytać można, ale nieobowiązkowo.
Cały czas się zastanawiam... czy lubię ten zbiorek czy go nie znoszę. Obawiam się takich albumów, bo budzą całą feerię emocji... często bardzo skrajnych. Czytam, patrzę... mówię sobie: przecież to jest mega słabe. I zaraz słyszę krzyk: to jest MOEBIUS, durniu! Moebius wielkim artystom (zamierzone) był. Może to właśnie świadczy o geniuszu Moebiusa, który potrafił tworzyć w tak różnych stylach i klimatach. Znowu przypomina mi się zbiorek CAZA'y "Scenki z życia osiedla". Dokładnie ten sam rodzaj i poziom... znaczy bardzo różny. Są miejsca gdzie widać naprawdę, bez dwóch zdań, geniusz ilustratorski Girauda. Dbałość o rysunek, dokładną kreskę, zachowanie realizmu przy jednoczesnej, pięknej artystycznej interpretacji rzeczywistości. Niektórych rysunków nie da się porównać... dlatego nie znoszę takich zbiorków, w których zebrane są materiały publikowane w czasopismach. Fabuła... ech, zostawmy to.
Francuskie czasopisma komiksowe miały swój klimat. Jak dla mnie... historie w nich publikowane były rysowane niechlujnie. Jasne. Artyści, rysownicy, próbowali się wyrazić... ale z drugiej strony byli chałturnikami, robili robotę by złożyć i zamknąć numer. Czasami na szybko bo zawalali terminy. Co innego długie i przemyślane historie.
Dobra, mamy Arzacha, który jest doprawdy, pięknie zilustrowany. Sam Giraud przyznawał się, że spędził nad nim dużo czasu, tak jakby każdy kadr był osobną ilustracją... i to widać. Zdecydowanie wolę prace Girauda z końcowej fazy Jego twórczości, lata 90' i później. Są zdecydowanie bardziej dopracowane, dojrzałe, nie rozsypują się tak i nie dziwaczeją.
Można doszukiwać się sensu i analizować historie, które stworzył Moebius w tym tomie... ale nie wiem czy chcę. Dla mnie forma i treść powinny być spójne. Nie lubię potworkowatości, nie lubię rysunków na "odwal". Epatowania obrzydliwością, bo wstrząs estetyczny jest najłatwiej osiągnąć. To pójście na łatwiznę. Kiedy czytam, nawiązuje się relacja między mną a rysownikiem i scenarzystą. Kiedy rysownik nie szanuje swojego rysunku... nie szanuje czytelnika... nie gra z nim. Więc nie, nie będę się doszukiwał...
Giraud i Cazaumayou są niemal rówieśnikami i widać to doskonale. Krytyka małomiasteczkowego "kołtuństwa", hippizm, używki, rewolucja obyczajowa. To nie są rzeczy które mnie przekonują, bo z perspektywy czasu okazały się płytkie... oni byli tacy sami jak ci, których obśmiewali w swoich rysunkach (Giraud pracował w Charlie Hebdo). Tacy sami tylko w innej banieczce. Jednak przychodzi czas kiedy się dojrzewa, sztuka i warsztat dojrzewa... a dojrzały Moebius jest dojrzałym geniuszem.