Polska dziennikarka, reporterka, scenarzystka filmowa.
W latach 1985–1990 dziennikarka „Nowej Wsi” (pod ps. Agnieszka Neyk). Od 1990 do 1999 w dziale reportażu „Gazety Wyborczej”, gdzie zajmowała się głównie tematyką społeczną, opisując przemiany społeczne po 1989 w Polsce. Zajmowała się także tematyką zagraniczną (np. Jak Emilię z Kalabrii od złej pani wykradłam, 1997; jeden z najgłośniejszych reportaży lat 90.). Od 2000 wraz z mężem, Jerzym Morawskim (także dziennikarzem),zajmowała się realizacją filmów i seriali dokumentalnych.
Reportaże nierówne. Od takich, które w trakcie ich czytania nie pozwalają myśleć o niczym innym, do takich, które mogłyby być krótsze o całą ich długość. Ale zbiór zdecydowanie na plus. Przede wszystkim dzięki świetnemu podejściu do tematów. Koncepcję każdego z reportaży da się rozpoznać już na samym początku. Czasem jest to stricte obiektywne podejście do tematu, czasem spojrzenie na sprawę wyłącznie z punktu widzenia bohatera.
Morawska ma dobre oko i wprawny słuch. Niezależnie od tego, czy pisze o mieście gnębionym przez mafię, domorosłym rasizmie czy niezwykłym dziele sztuki.
Kilkanascie reportazy, ktore w latach 90-tych XX wieku ukazywaly sie w Gazecie Wyborczej. Obraz spolecznych dramatow tamtych lat. Czytamy o konsekwencjach wyjazdow za praca do Wloch, tragizmie emigracji do USA, poznajemy mysli zagrozonej utrata pracy polerowaczki klawiatury z fabryki pianin i fortepianow.
Niektore teksty sa slabsze i zwyczajnie nudne.
Ciekawy zas wydaje sie zyciorys autorki, ktora byla deserantka w Hortexie, nauczycielka wychowania fizycznego, a nawet sprzedawala guziki od Armaniego, Valentino czy Chanel. Dziennikarstwo bylo jej marzeniem. O tym jak sie ono spelnilo opowiada w wywiadzie umieszczonym na koncu zbioru.