Jesteśmy społecznością, która kocha książki

23/2024 Pisarska twórczość Piotra Górskiego jest dla mnie jak dyskografia zespołu Riverside: na każdy kolejny album czekam z drżeniem serca i migotaniem przedsionków. Żywię podejrzenie graniczące z pewnością, że gdyby Górski wydał… książkę kucharską – to bym ją przeczytał. A przynajmniej – rozpoczął jej lekturę ;) Inną stałą (chyba mogę ją uznać za “stałą”, bo ciężko mi teraz przypomnieć sobie o jakimś wyjątku od tej reguły) w moim czytelniczym życiu jest fakt, że kiedy pisarz spełniony, znany i uznany w obrębie pewnej konkretnej odmiany gatunkowej zapragnie napisać coś “z zupełnie innej beczki” - próba taka lokuje się, ujmując to eufemistycznie, w dolnych strefach stanów średnich. Zatem z ogromnym dystansem podchodziłem do “Reguły Zakonu” - powieści fantasy autorstwa mojego Arcymistrza powieści kryminalnej. Ba! Dystans ów zachowywałem przez sporą część lektury! Wzdychałem, krzywiłem się, drapałem po głowie… Długo nie mogłem się przekonać. Ale w końcu nastąpił jakiś rytuał przejścia, kiedy Autor pozwala czytelnikowi połączyć kropki, kiedy ów wykreowany świat nabiera ostrości, kiedy zaczyna się rozumieć, o co w tym wszystkim chodzi. I wtedy częściej pewnie unosiłem brwi, mruczałem z uznaniem, słowem – zacząłem doceniać pomysłowość Autora. Przyznać jednak muszę, iż zabrakło mi tym razem walorów językowych prozy Górskiego, które charakteryzują narrację jego realistycznych powieści. Co najwyżej, momentami, da się tutaj zauważyć ów diabelski talent Autora do kreowania wybitnych partii dialogowych. Oczywiście – nie jest to fantasy, która nawet przez chwilę mogłoby się zbliżyć do klasy Joe Abercrombiego czy Andrzeja Sapkowskiego, ale mimo wszystko – Górski jako tako się wybronił. W niczym nie zmienia to faktu, że jako autor kryminałów – Górski jest bezkonkurencyjny, natomiast jako autor powieści fantasy – może być po prostu, tylko i aż, jednym z setek, jeśli nie tysięcy, sprawnych i ciekawych pisarzy. A jak napisał wspomniany wyżej Sapkowski w “Krwi elfów”: “Lepiej zaliczać się do niektórych niż do wszystkich”. Reasumując: Górski nie powalił mnie na łopatki, ale też nie zawiódł, absolutnie nie żałuję tej lektury. Wolałbym jednak, żeby Autor powrócił już do Kruka i zajął się pisaniem kolejnej genialnej powieści z cyklu.