Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zachwycając się trzecim sezonem pewnego serialu o Agentach Tarczy postanowiłem poczytać sobie o Nieludziach. Przedziwnym zrządzeniem losu na podorędziu znalazłem zakupiony jakiś czas wcześniej sto dziewiąty album Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela opowiadający właśnie o początkach Inhumans. No i sobie poczytałem... Tak skutecznie, iż Nieludzie wywietrzeli mi z głowy... I to na dobre! Z całym szacunkiem dla Pana Stana Lee, łeb to on ma jak sklep, a wyobraźnię wręcz niewiarygodną, ale scenarzysta to z niego taki, jak z krowiej dupy armata... Tego bełkotu czytać się nie da... Eeeech... Później, gdy snuciem opowieści zajął się rysownik Jack Kirby jest niby odrobinę lepiej. Niby... Gdyż opowiastka o Mandarynie jest koszmarnie infantylna i slapstickowa... Do tego jeszcze ci chińscy komuniści na usługach super łotra.. Rąsie same opadają... Na uwagę zasługują jedynie rysunki wymienionego już Jacka Kirby'ego, które są takie ładniusie i milusie... Ostatnią opowieść o walce Inhumans z Magneto (koszmarnie spłyconym notabene) stworzyli Roy Thomas (scenariusz) i Neal Adams (rysunki). W porównaniu do poprzednich jest wręcz genialna, ale... jej szablonowość jest wręcz porażająca... W miejsce czwórki Inhumans można wetknąć dowolną grupę bohaterów z Fantastyczną Czwórką, bądź również czteroosobowym X-Men na czele... Zaś w fuchę Magneto równie dobrze może wcielić się dowolny superłotr... Całości nie ratuje również utrata pamięci przez Black Bolta oraz pojedynek Inhumans z Avengers. Uwidacznia to niestety, iż ówczesne komiksy pisywane były według jednego oklepanego schematu... Zero inwencji twórczej... Zero jakiegokolwiek poszanowania dla czytelnika... Czy polecam niniejszy album? Nie wiem. Jest on stworzony do kartkowania i przeglądania. Zaś jeżeli chodzi o czytanie... Masochiści będą zapewne w siódmym niebie... I tym "optymistycznym" akcentem zakończmy te tragiczne wypociny o tragicznych wypocinach. Kropka.