Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardziej właściwym tytułem byłoby słowo Niepamięć. W powieści tej mamy bowiem do czynienia z fragmentami pamięci, której z jakiś względów nie pamiętamy, które utraciliśmy, zapomnieliśmy, pamiętamy tylko fragmentarycznie. Owe puste miejsca w naszej pamięci, owe luki łamiące ciągłość, spójność naszych przeżyć skłaniają nas (oczywiście tych, którzy taką właściwość naszej pamięci o sobie samym chcieliby posiadać) do złożonych działań zmierzających do odtwarzania straconych przeżyć. W procesie odzyskania pamięci, wypełnianiu luk sięgamy po różne narzędzia, w tym także po mechanizm konfabulacji. To w końcu nasza pamięć, o nas samych i chcemy dobrze wypaść. Proces ten jest skomplikowany i żmudny. Jego przebieg jest chaotyczny i dopiero finał daje szansę na spójną i uporządkowaną, logicznie zwartą historię naszego życia. Niniejsza powieść jest niejako sprawozdaniem z tego procesu. Próbą odzyskania pamięci. Być może próbą stworzenia jej. Chaos towarzyszący temu procesowi odciska się na formie językowej, który dla mnie jest po prostu bełkotem wieloznaczności, sprzeczności i niejasności. Powieść czyta się okropnie. Nie wiem na ile jest to wątpliwa zasługa tłumacza, ale co drugie zdanie wymaga znacznych hermeneutycznych umiejętności, których niestety jak się okazuje, nie posiadam. Wymaga też nieskończonych pokładów cierpliwości, których już z cała pewnością nie posiadam. Wydawało mi się, że po przeczytaniu Sein Und Zait Heideggera nic mnie już nie zaskoczy, a jednak.