Sandman: Nadzieja w piekle

Jest lepiej niż w tomie pierwszym ale ciągle szału nie ma. Zobaczymy co będzie dalej

Jest lepiej niż w tomie pierwszym ale ciągle szału nie ma. Zobaczymy co będzie dalej

Tak jak "Sen sprawiedliwych" był rozczarowujący, tak "Nadzieja w piekle" to popis solidnej grafomanii. Gaiman przez większość albumu raczy czytelnika odyseją Morfeusza do piekła i z powrotem, by na koniec dać, na dobitkę, ckliwą pseudopoetycką opowiastkę o jego starszej siostrze, Śmierci. Piekło jako sceneria to graciarnia rodem z "Opowieści z krypty" w wersji tak niskobudżetowej, jak tylko można sobie wyobrazić. Pojedynki z antagonistami naszego bohatera są tak efektowne jak teatr kukiełkowy. Mamy wprawdzie jakieś cytaty z Shakespeare'a i Marlowe'a, pojawiają się w tle kwestie z Hitchcocka czy plakat z "Nocy żywych trupów", a także liczne mitologiczne postacie itd. itp., ale nie ma to zasadniczego wpływu na sens opowieści, prócz tego, że podnosi poziomu pretensjonalności i dla niektórych czytelników jest dowodem na erudycję Gaimana.

Nie mam problemu z kiczem i banałem, w pewnym wydaniu uważam je za strawne, a czasem nawet niezbędne i atrakcyjne. Jednak „Sandman” to nie ten przypadek. Cały problem polega na jego powadze, bo mimo pewnych ironicznych i podlanych czarnym humorem wstawek, nasz hamletyzujący bohater to straszny sztywniak, a Gaiman, choć czasem puści oko, sprawia wrażenie autora, który chciałby ostatecznie powiedzieć Coś Ważnego. No i niestety mówi, a przynajmniej mówi Coś Ważnego w swojej własnej autorskiej ocenie, jak mniemam. Szkoda tylko, że to mądrości w stylu Paulo Coelho, a fabularne mięso zastępuje tu recycling historii nie tyle nieświeżych (dobra opowieść zawsze jest świeża) co opowiedzianych już wcześniej i to dużo lepiej. Druga rzecz, i dla mnie najbardziej dotkliwa, to potwornie zła grafika. Rysunki są beznadziejnie, piekielnie złe. Wyglądają tanio i nieudolnie, a przede wszystkim jak robione na kolanie. Trochę jakby rysownik nie miał czasu zrobić porządnego szkicu, bo już trzeba przywalić tusz, ale super szybko (tylko najważniejsze kreski),ponieważ z kolorem też nie można zbyt długo czekać.

Słowem, ten kultowy „Sandman” wygląda jak poślednie dziełko rodem z tanich zeszycików z opowieściami weird fiction. Nazywanie go arcydziełem czy nawet komiksem wybitnym to moim zdaniem gruba pomyłka.

Tak jak "Sen sprawiedliwych" był rozczarowujący, tak "Nadzieja w piekle" to popis solidnej grafomanii. Gaiman przez większość albumu raczy czytelnika odyseją Morfeusza do piekła i z powrotem, by na koniec dać, na dobitkę, ckliwą pseudopoetycką opowiastkę o jego starszej siostrze, Śmierci. Piekło jako sceneria to graciarnia rodem z "Opowieści z krypty" w wersji tak...

Zdecydowanie lepsza część niż tom pierwszy. Historia w piekle oraz spotkanie ze śmiercią absolutnie genialne i poruszające. Nie mogę się doczekać aż zasiądę do kolejnej części.

Zdecydowanie lepsza część niż tom pierwszy. Historia w piekle oraz spotkanie ze śmiercią absolutnie genialne i poruszające. Nie mogę się doczekać aż zasiądę do kolejnej części.

Sandman tutaj przypomina mi trochę samego Gaimana :) Z wyglądu i zachowania.

Sandman tutaj przypomina mi trochę samego Gaimana :) Z wyglądu i zachowania.

Gorzki humor Gaimana w obrazkach.

Gorzki humor Gaimana w obrazkach.

„Ludzie sądzą, że sny nie są prawdziwe, bo nie ma w nich materii, cząsteczek. Ale sny są prawdziwe. Składają się z punktów widzenia, obrazów, wspomnień, żartów, straconych nadziei…”

Po średnio zadowalającej jak dla mnie części pierwszej, tutaj dostałam coś, co mnie wessało bez reszty.

Sandman, po odzyskaniu swojej sakwy z piaskiem wyrusza do piekła, aby znaleźć kolejną ze skradzionych mu rzeczy. O ile akcja w piekle jakoś specjalnie mnie nie wciągnęła, to później było już tylko lepiej, a wręcz genialnie. Postać doktora Destiny – przerażająca i wszystko co działo się z jego udziałem po nawianiu z ośrodka dla obłąkanych zmroziło mi krew w żyłach. Spodziewałam się jednak trochę mocniejszej konfrontacji Sandmana z doktorem Dee.

Również fajna i interesująca ostatnia część, w której poznajemy Śmierć – jedną z Nieskończonych i siostrę Sandmana. Świetna postać. Jestem podekscytowana tym, w jakim kierunku zmierza całość i chcę więcej.

„Ludzie sądzą, że sny nie są prawdziwe, bo nie ma w nich materii, cząsteczek. Ale sny są prawdziwe. Składają się z punktów widzenia, obrazów, wspomnień, żartów, straconych nadziei…”

Po średnio zadowalającej jak dla mnie części pierwszej, tutaj dostałam coś, co mnie wessało bez reszty.

Sandman, po odzyskaniu swojej sakwy z piaskiem wyrusza do piekła, aby znaleźć kolejną...

Drugi tom Sandmana bije na głowę historię z poprzedniej części. Nadzieja w piekle to tom rewelacyjny pod każdym względem, fabularnym i artystycznym. Odwiedziny Sandmana w piekle i jego pojedynek z demonem robią wielkie wrażenie, kolory i estetyka opowieści również. Nadzieja w piekle to dowód, że komiks to coś więcej niż prosta historyjka o superbohaterze, który zawsze wygrywa. Dalsza część jest równie genialna, historia doktorka i kradzieży rubinu robi potworne wrażenie, zwłaszcza jej zakończenie, ale Sandman nie jest pozycja dla wrażliwego odbiorcy. Album kończy spotkanie ze Śmiercią, siostrą Morfeusza i czuję, że będzie to pokręcona relacja.

Drugi tom Sandmana bije na głowę historię z poprzedniej części. Nadzieja w piekle to tom rewelacyjny pod każdym względem, fabularnym i artystycznym. Odwiedziny Sandmana w piekle i jego pojedynek z demonem robią wielkie wrażenie, kolory i estetyka opowieści również. Nadzieja w piekle to dowód, że komiks to coś więcej niż prosta historyjka o superbohaterze, który zawsze...

Niesamowicie brutalna, straszna, tajemnicza, filozoficzna.
O świecie Sandmana rozpisałem swoje wrażenia już w przypadku recenzji poprzedniego tomu. Tutaj jednak wszystko zostało zwielokrotnione, pokazane z większą intensywnością.

Wyobraźcie sobie, że jest ktoś, kto może dowolnie dysponować Waszą wolą. I ten ktoś będzie kazał Wam zabijać, uprawiać seks, okaleczać się i odzierać z nadziei. Już dawno nie czytałem tak perfekcyjnie dołującej powieści. Powieści, w której nadzieja jest jedynie pojedynczym białym kwiatem, rosnącym na spalonym, czarnym polu beznadziei.

Wniknąć w tę historię, zrozumieć jej metafory to otworzyć swoją duszę na odczuwanie Losu i Śmierci, które czyhają na nas za każdą decyzją.

Gorąco polecam. Jako antidotum na banał i codzienność.

Niesamowicie brutalna, straszna, tajemnicza, filozoficzna.
O świecie Sandmana rozpisałem swoje wrażenia już w przypadku recenzji poprzedniego tomu. Tutaj jednak wszystko zostało zwielokrotnione, pokazane z większą intensywnością.

Wyobraźcie sobie, że jest ktoś, kto może dowolnie dysponować Waszą wolą. I ten ktoś będzie kazał Wam zabijać, uprawiać seks, okaleczać się i...

Pozycja obowiązkowa dla fanów Gaimana. Historia opowiedziana z rozmachem i wciągająca, wielowątkowa. Wiele w niej odniesień do mitologii, narracja na pograniczu snu i jawy. Opowiedziana z amerykańskim kunsztem snucia opowieści.

Pozycja obowiązkowa dla fanów Gaimana. Historia opowiedziana z rozmachem i wciągająca, wielowątkowa. Wiele w niej odniesień do mitologii, narracja na pograniczu snu i jawy. Opowiedziana z amerykańskim kunsztem snucia opowieści.

Świetne nawiązania np. do Dantego. Budzi niepokój, odrazę i ciekawość. Pokochałam ten klimat i wsiąkłam do końca.

"Jestem nadzieją..."

Świetne nawiązania np. do Dantego. Budzi niepokój, odrazę i ciekawość. Pokochałam ten klimat i wsiąkłam do końca.

"Jestem nadzieją..."