Okropne tłumaczenie, wiele, wiele nieporadności językowych, a oprócz tego brak korekty daje się ostro we znaki (literówki, odmiana, rodzaj - okropność). Ale to zarzuty w kierunku wydawcy. Opowiadania zaś, choć siermiężnie przetłumaczone - wspaniałe, pomimo że proste w przekazie. Wnikliwie odsłaniene są warstwa po warstwie relacje w rodzinie, między przyjaciółmi, kochankami... Atrakcję stanowi kontekst kulturowy - mowa o bengalczykach żyjących w Stanach Zjednoczonych. Chyba świadomie autorka, pokazując swoich bohaterów, nie stawia na pierwszym miejscu ich problemów typu: bariera językowa czy kwestie finansowe. Mowa jest tu o ludziach świetnie wykształconych, ustawionych (jak to się mówi) zawodowo, dłuższy czas przebywających poza Indiami. Nie to więc stanowi problem. Co zatem jest tym haczykiem, który czytelnik połyka już od pierwszej strony opowiadań i że książka od pierwszej do ostatniej strony trzyma w emocjonalnym napięciu? Otóż, właśnie jest trudne do uchwycenia i zrelacjonowania. Prawda jest taka, że narodowość, a co ważniejsze kultura środowiska, z którego człowiek się wywodzi, tkwią w nim tak głęboko, że mają ogromny wpływ na jego całe życie np. kogo wybiera na życiowego partnera, jaki model rodziny preferuje, jak układa sobie relacje z bliskimi i czego od nich oczekuje. Uchwycenie tego ważkiego aspektu ma ogromne znaczenie. Jhumpie Lahiri w jakiś cudowny sposób to się udaje. Zaczynamy rozumieć lepiej obcokrajowców, i to że ich decyzje i motywy są powodowane innymi okolicznościami, niż te, którymi my się kierujemy. Temat do przerobienia dla każdego otwartego na innych czlowieka.

Okropne tłumaczenie, wiele, wiele nieporadności językowych, a oprócz tego brak korekty daje się ostro we znaki (literówki, odmiana, rodzaj - okropność). Ale to zarzuty w kierunku wydawcy. Opowiadania zaś, choć siermiężnie przetłumaczone - wspaniałe, pomimo że proste w przekazie. Wnikliwie odsłaniene są warstwa po warstwie relacje w rodzinie, między przyjaciółmi,...

"Zbiór ośmiu obyczajowo-psychologicznych opowiadań osadzonych w środowisku Bengalczyków zmuszonych do życia w Stanach Zjednoczonych".
Nie, nie i jeszcze raz nie. Co prawda nie dałam rady doczytać książki do końca, ale żadne osoby z opowiadań nie zostały zmuszone do życia w USA. W każdym przypadku był to wolny wybór danej osoby. Denerwowały mnie te osoby, które w większości oczekiwały, że kraj, do którego poniekąd się "wprosiły" będzie naginał się do ich zwyczajów.
Nie porwały mnie te historie.

"Zbiór ośmiu obyczajowo-psychologicznych opowiadań osadzonych w środowisku Bengalczyków zmuszonych do życia w Stanach Zjednoczonych".
Nie, nie i jeszcze raz nie. Co prawda nie dałam rady doczytać książki do końca, ale żadne osoby z opowiadań nie zostały zmuszone do życia w USA. W każdym przypadku był to wolny wybór danej osoby. Denerwowały mnie te osoby, które w większości...

Wybitna pozycja (dla mnie). Pięknie opisane realia emigrantów z Indii, ale tak sobie myślę, że nie chodzi tylko o Hindusów, takie problemy, bolączki i wewnętrzne sprzeczności możemy mieć wszyscy. Jhupma pięknie je uchwyciła i opisała. Ostatnie opowiadanie o Hemie i Kushiku, składające się z trzech rozdziałów - zapadnie mi głęboko w pamięci. Jest niezrównane w okazaniu emocji, spostrzeżeń i relacji damsko-męskich. Aż dziwne, że jeszcze nikt tego nie przerobił na film.
Właśnie stałam się wielką fanką tej amerykańskiej pisarki.

Wybitna pozycja (dla mnie). Pięknie opisane realia emigrantów z Indii, ale tak sobie myślę, że nie chodzi tylko o Hindusów, takie problemy, bolączki i wewnętrzne sprzeczności możemy mieć wszyscy. Jhupma pięknie je uchwyciła i opisała. Ostatnie opowiadanie o Hemie i Kushiku, składające się z trzech rozdziałów - zapadnie mi głęboko w pamięci. Jest niezrównane w okazaniu...

Jhumpa Lahiri pisze świetnie. Fabuła w niektórych wypadkach niezbyt przekonująca, ale warsztat zawsze wspaniały - żywi bohaterowie i doskonałe opisy.
Dopiero podczas lektury tego zbioru opowiadań dostrzegłem warsztatowe mistrzostwo autorki - jej powieści (przede wszystkim "Imiennik") robią ogromne wrażenie, ale głównie za sprawą fabuły - natomiast tu w pełni można docenić maestrę pisarską Lahiri.
Najlepsza dla mnie jest ostatnia część książki - składająca się z trzech części opowieść o losach Hemy i Kaushika.

[Książkę czytałem w oryginale "Unaccustomed Earth", nie wiem jak poradziło sobie polskie tłumaczenie.]

Jhumpa Lahiri pisze świetnie. Fabuła w niektórych wypadkach niezbyt przekonująca, ale warsztat zawsze wspaniały - żywi bohaterowie i doskonałe opisy.
Dopiero podczas lektury tego zbioru opowiadań dostrzegłem warsztatowe mistrzostwo autorki - jej powieści (przede wszystkim "Imiennik") robią ogromne wrażenie, ale głównie za sprawą fabuły - natomiast tu w pełni można docenić...

Na książkę składa się kilka obyczajowych opowiadań, bohaterami których są emigranci z Indii, układające sobie życie na obczyźnie. Są to ludzie sukcesu, kończący prestiżowe studia i zdobywający atrakcyjne zawody, co wywoływało mój podziw dla ich talentów i zasobnych kieszeni. Jak mówi przysłowie "Pieniądze szczęścia nie dają" i o tym głównie jest książka, która w mojej ocenie jest mocno melancholijna.

Na książkę składa się kilka obyczajowych opowiadań, bohaterami których są emigranci z Indii, układające sobie życie na obczyźnie. Są to ludzie sukcesu, kończący prestiżowe studia i zdobywający atrakcyjne zawody, co wywoływało mój podziw dla ich talentów i zasobnych kieszeni. Jak mówi przysłowie "Pieniądze szczęścia nie dają" i o tym głównie jest książka, która w mojej...

Poruszyły mnie losy bohaterów. Obudziły refleksję nad moim życiem. Często wzbudzając smutek. Np w słowach o śmierci „Najpierw człowiek latami żyje, myśli, oddycha, je, doświadcza miliona trosk, uczuć i myśli, zajmuje miejsce w świecie, a potem w jednej chwili staje się nieobecny, niewidzialny”. Jhumpę Lahiri lubię też w opowiadaniach z „Tłumacza snów” i z powieści „Imiennik”. Podobnie jak u Aravinda Adigi czekam niecierpliwie na kolejną książkę

Poruszyły mnie losy bohaterów. Obudziły refleksję nad moim życiem. Często wzbudzając smutek. Np w słowach o śmierci „Najpierw człowiek latami żyje, myśli, oddycha, je, doświadcza miliona trosk, uczuć i myśli, zajmuje miejsce w świecie, a potem w jednej chwili staje się nieobecny, niewidzialny”. Jhumpę Lahiri lubię też w opowiadaniach z „Tłumacza snów” i z powieści...

Zachęcający opis książki + polecenie przez mojego ulubionego pisarza nijak mają się do rzeczywistości. Jeśli ktoś ma nadzieję dowiedzieć się z tej książki czegoś na temat kultury Bengalczyków, niestety zawiedzie się.Książka właściwie o niczym. Ot takie historyjki.

Zachęcający opis książki + polecenie przez mojego ulubionego pisarza nijak mają się do rzeczywistości. Jeśli ktoś ma nadzieję dowiedzieć się z tej książki czegoś na temat kultury Bengalczyków, niestety zawiedzie się.Książka właściwie o niczym. Ot takie historyjki.

mnóstwo opisów niczego i dialogów w stylu: "już nie piję bo mi szkodzi" - "a ja se golnę". Niezbyt zajmujące dryfowanie po powierzchni zdarzeń. Od takiej książki człowiek oczekuje czegoś więcej, czeka na komendę 'pełne zanurzenie', a tu tylko brodzik i woda po kolana.

mnóstwo opisów niczego i dialogów w stylu: "już nie piję bo mi szkodzi" - "a ja se golnę". Niezbyt zajmujące dryfowanie po powierzchni zdarzeń. Od takiej książki człowiek oczekuje czegoś więcej, czeka na komendę 'pełne zanurzenie', a tu tylko brodzik i woda po kolana.

Już myślałem, że po raz kolejny Jhumpa Lahiri zniechęci mnie do książek pisanych z pozycji indyjskich migrantów w Stanach. Przeczytana przeze mnie wcześniej książka "Tłumacz chorób" zdecydowanie mnie nie zachwyciła a i pierwsza część "Nieoswojonej ziemi" niestety jest taka sama. Stanowi ją pięć opowiadań opisujących podłe życie indyjskich (a w zasadzie bengalskich) imigrantów w Stanach. I znowu to samo, co w "Tłumaczu chorób": smutek, smutek i wszystko to w zalewie smutku. Co prawda opisani są ludzie inteligentni, zwykle dość majętni, kończący studia, wykładający na uniwersytetach lub piszący doktoraty. Nie zmienia to beznadziejności ich dostatniego, amerykańskiego życia. Po skończeniu pierwszej części książki trudno jest mi określić, czy było to pięć osobnych opowiadań czy jedno wspólne pasmo życiowego wykolejenia (choć dosłowne wykolejenie w postaci alkoholizmu dotyka bohaterów tylko w jednym z opowiadań).
Na szczęście druga część, zatytułowana "Hema i Kushik" jest inna. Niby też wszystko takie nieszczęśliwe, marne, wyobcowane, osamotnione i przewrócone do góry nogami, ale jednak widać, że Jhumpa Lahiri potrafi pisać i może opowiedzieć ciekawą historię. Może to dlatego, że wyrwała swoich bohaterów ze Stanów i skierowała ich również do Europy? Może dlatego, że rozbudowała opowieść do trzech dłuższych opowiadań? A może dlatego, że miała dobry pomysł? Trudno to ocenić jednoznacznie. Dla mnie jest ważne, że chętnie sięgnę po kolejną jej książkę, żeby sprawdzić, czy ma jeszcze coś ciekawego do powiedzenia.

Ilustrowana wersja recenzji dostępna na: http://cyfranek.booklikes.com

Już myślałem, że po raz kolejny Jhumpa Lahiri zniechęci mnie do książek pisanych z pozycji indyjskich migrantów w Stanach. Przeczytana przeze mnie wcześniej książka "Tłumacz chorób" zdecydowanie mnie nie zachwyciła a i pierwsza część "Nieoswojonej ziemi" niestety jest taka sama. Stanowi ją pięć opowiadań opisujących podłe życie indyjskich (a w zasadzie bengalskich)...

niesamowita

niesamowita