Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po tym, jak przeczytałam pierwszą rundę nie miałam najmniejszej ochoty sięgać po kolejne, ale z racji, że zostałam zmuszona do czytania tej trylogii przez przyjaciółki to niestety nie miałam innego wyjścia. Runda druga podobała mi się trochę bardziej niż poprzednia, ze względu na to, że było tutaj więcej momentów, dzięki którym dało się przebrnąć przez całą tę historię i gdyby cała książka wyglądała tak, jak wyglądała końcówka, to w całokształcie byłoby naprawdę dobrze i byłabym nawet zadowolona. No ale niestety… Nathaniel doprowadza mnie do takiego ukresu wytrzymałości, że gdyby istniał naprawdę, to sama bym go chyba zabiła, nikt nigdy nie doprowadzał mnie do takiego szału, a ten bohater działa na mnie jak płachta na byka tylko jak się pojawia, a już nie wspomnę jak bardzo mnie denerwuje jak tylko zaczyna się odzywać, nie jestem w stanie znieść tego bohatera. A w dodatku te wieczne przepychanki między Vic i Nathanielem są tak męczące i tak nużące, że gdy czytam, to już któryś raz z kolei to mam ochotę uderzać głową w ścianę, byleby tylko mieć to już za sobą i nie czytać już nic więcej. Dawno nie czułam takiego szczęścia przy zakończeniu książki na myśl, że to koniec i kolejną rundę przeczytam dopiero za jakiś czas.