Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dorośli zaś do fotograficznego rytuału pochodzą z religijną niemal czcią. Przybierają uroczyste pozy lub decydują się na wykalkulowany uśmiech, spoglądają w stronę horyzontu niczym próżni arystokraci albo w stronę obiektywu ze szczególną intensywnością gwiazd porno. Dorośli pozują z myślą o wieczności, dzieci - o bieżącej chwili.

Rozpad większości małżeństw można wytłumaczyć jako zmianę z czasownika zwrotnego (pieprzyć się z kimś) w czasownik przechodni (dopieprzyć komuś).

Doświadczenie plus dokument doświadczenia to doświadczenie minus ten dokument. Dziwne jest to, że jeśli w przyszłości, pewnego dnia, zbierze się znów te wszystkie dokumenty razem, otrzymuje się znowu to doświadczenie. A przynajmniej wersję doświadczenia, która zastępuje przeżyte doswiadczenie, nawet jeśli pierwotnie dokumentowało się tylko wykrojone z niego chwile.

W przypadku mężczyzn takich jak on wiem, że odegram rolę samotnej łowczyni, a on rolę niedostępnej ofiary. A ja jestem jednocześnie za stara i za młoda, żeby gonić za rzeczami, które przede mną uciekają. Więc jest jeszcze jedna, ostatnia whiskey, po czym kilka bazgrołów - rady geograficzne i numery telefonów - które spisujemy na dwóch serwetkach. Jego, prawdopodobnie wyrzucona rano podczas rutynowego opróżniania kieszeni, żeby nosić jak najmniej, moja ukryta w jednym z butów jako rodzaj przypomnienia o drodze, której nie wybrałam.

Kolekcjonowanie jest formą owocnej prokrastynacji, bezczynności nabrzmiałej potencjałem.

Jedyne,co rodzice mogą naprawdę dać swoim dzieciom,to okruchy wiedzy: tak obcinasz paznokcie,to jest temperatura prawdziwego uścisku,tak rozplątujesz splątane włosy,tak cię kocham. Dzieci natomiast dają swoim rodzicom w zamian coś namacalnego,ale jednocześnie większego i bardziej trwałego, pełnego rodzaju zapał, by w pełni zaakceptować życie i je zrozumieć,w ich imieniu, żeby mogli spróbować im je wyjaśnić, przekazać im je "z akceptacją bez urazy",lecz także z ogniem i pasją. Dzieci zmuszają rodziców do poszukiwania konkretnego pulsu, spojrzenia,rytmu, odpowiedniego sposobu opowiadania,ze świadomością, że historie niczego nie naprawią ani nikogo nie uratują,ale może dzięki nim świat stanie się nie tylko bardziej skomplikowany, lecz i znośny. I czasem (...) , piękniejszy.

Szosa (...) Był człowiekiem o lekkim temperamencie i zaraźliwej wesołości. Tyle razy wymyślał sam siebie na nowi, że często opowiadał o swoim życiu tak, jakby się składało z wielu śmierci i wielu żywotów, które dane mu było przeżyć.