Oto wciągające, inspirujące i poruszające zaproszenie do debaty na temat kondycji naszego świata. Słucham w wersji audio i jest to jeden z ciekawszych wykładów (jak nie najciekawszy), w których uczestniczyłam. Co więcej, czytałam również poprzednią książkę Harariego „Homo deus”, nawet pisałam o tym tytule, jako o wydarzeniu 2018 roku, ale zbladł on przy 21 lekcjach na XXI wiek. To potężna książka, poruszająca współczesne zagadnienia filozoficzne, społeczne i gospodarcze. Harari w bardzo obrazowy sposób, niezwykle przystępnym językiem, potrafi wyjaśnić zawiłe procesy zachodzące obecne na świecie. Technologia, zmiany klimatyczne, podziały polityczne, wojny, emigracja, napięcia społeczne, szanse i zagrożenia – wszystko w globalnej skali. Ta książka, to analiza SWOT dzisiejszego świata i bardzo bym chciała, aby każdy ją przeczytał, a najlepiej posłuchał. Miałam w ręku wydanie w papierze – jest ciężkie, grube i trochę przytłacza objętością. Natomiast audiobooka słucha się znakomicie. Często włączam pauzę, aby zastanowić się nad kolejnym poruszonym problemem i przedyskutować go z najbliższymi. A na poruszane przez Harariego tematy można rozmawiać godzinami. Bardzo polecam!

Pierwszy weekend nowego roku to dobry czas, by pozamykać niezałatwione książkowe sprawy ;) Jedną z nich jest w moim przypadku niedokończony cykl Petera V. Bretta – a został mi tylko ostatni tom (biorąc pod uwagę sposób wydania oryginału, to właściwie pół ostatniego).

W cyklu demonicznym zakochałam się od pierwszej strony. Pierwszej strony trzeciego (a właściwie pierwszej księgi drugiego) tomu, gwoli ścisłości. No dobrze, może najpierw wyjaśnijmy sobie, o co chodzi z tymi tomami. Oryginalnie tomów cyklu jest pięć. Polskie wydanie podzieliło każdy tom na dwie księgi, wydawane w odstępach kilkumiesięcznych, stąd polskich tomów mamy dziesięć. I to dziesięć dość pokaźnych ksiąg (no dobrze, może troszkę napompowanych, ale przymykam oko, bo uwielbiam ten cykl). Wracając do meritum…

Przez zupełny przypadek zaczęłam czytać cykl od „Pustynnej włóczni” (dwutomowa część druga). Zasypana piaskami pustyni, broniona przed hordami otchłańców Krasja pochłonęła mnie bez reszty. Świat cyklu demonicznego to świat, w którym ludzie są w odwrocie. Każdej nocy wyłaniają się otchłańce, by zabijać. Ludzkość nie ma zbyt dużej możliwości obrony – są krainy, w których ludzie z lękiem zamykają się w domach, są i takie (jak wymieniona wyżej Krasja), w których mężczyźni wychodzą w noc walczyć. Jednak otchłańców nie da się pokonać… Chyba że pojawi się Wybawiciel, który zjednoczy ludzi. Kto jest jednak prawdziwym Wybawicielem? Człowiek z Zielonych Krain czy mieszkaniec Krasji? Nawet w tej kwestii ludzie są podzieleni. Czy jest więc dla nich nadzieja? Walka trwa do ostatniego tomu, więc dowiem się tego dopiero w weekend. Kto z Was również zamierza rzucić się w Otchłań?

Podobno najbardziej lubimy melodie, które już dobrze znamy. Ostatnio przekonuję się, że to stwierdzenie dotyczy również książek. W prezencie świątecznym otrzymałam nowe wydanie Rzeźni numer pięć Kurta Vonneguta, które w listopadzie ukazało się nakładem Zysk i S-ka. Zaraz po zachwycie nad projektem okładki z tłoczonymi literami, autorstwa Jędrzeja Chełmińskiego, zaczęłam się obawiać, że swoimi czytelniczymi zwyczajami zniszczę tę książkę, choć nigdy wcześniej takich lęków nie przejawiałam. Jeśli jesteście fanami autora lub kolekcjonujecie estetyczne egzemplarze, koniecznie zajrzyjcie do księgarni i zapytajcie o tę publikację. Prezencji nie można jej odmówić – pięknie wygląda na półce. „Rzeźnię” po raz pierwszy czytałam pięć lat temu, więc powrót do niej to odkrywanie na nowo zasłyszanej historii. Zatem rok zaczynam nostalgicznie, ale z przytupem.

Moim małym postanowieniem noworocznym jest większa liczba książek z literatury faktu i popularnonaukowych na półce „przeczytane”. Te pozycje leżą na moich półkach już od dłuższego czasu i jakoś nigdy nie jest nam po drodze. Dlatego w styczniu, a wiadomo, że w tym miesięcu najbardziej chce się spełniać postanowienia, sięgnę po mały prezent świąteczny, który kupiłam sama sobie. Czas krwawego księżyca prześladował mnie od wielu miesięcy. Pojawiał się i znikał, gdy przeglądałam półki w poszukiwaniu nowej lektury. I w końcu nadszedł ten moment. Koniec wymówek i odkładania lektury na później. Zwłaszcza że latem ma ruszyć praca nad filmem. Realizacją ma się zająć sam Martin Scorsese, który był też odpowiedzialny za takie produkcje, jak „Wyspa tajemnic” czy „Gangi Nowego Jorku”. Nic tylko nadrabiać lekturę, by znów nie obudzić się dwa dni przed premierą filmu.