Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Fabula Rasa to książka trudna do zdefiniowania. Arcyciężka do opisania. Gdyż po lekturze nad wyraz wyraźnie zapisuje się w pamięci jeden z wielu cytatów/myśli autora, że: "Każda książka jest zawsze tylko książką; (...) wszystkie słowa są zawsze tylko słowami, nigdy nie są tym, co – z mniejszym lub większym popisem – usiłują opisać."
Takich mądrych cytatów w książce jest bardzo wiele. Ze strony na stronę poznajemy odpowiedzi na wydawałoby się fundamentalne dla człowieka pytania.

Książka jest odzwierciedleniem wewnętrznego dialogu autora z samym sobą. Próbą zrozumienia samego siebie. Sięgnięcia do zakamarków własnego wnętrza. "Pochyleniem się nad sobą i w sobie." Dialogiem między człowiekiem-Ja, a człowiekiem-Nikt. Dotarciem do końca łańcucha pytań, które od czasu do czasu przechodzą nam przez myśl, a których my nigdy do końca nie pociągnęliśmy.
Nad wyraz trudna to lektura. Momentami wręcz szokująca. Rozdzierająca nasze samopoznanie i wiążący się z tym punkt widzenia na świat. Dająca do myślenia nad tym kim jesteśmy; opisująca części składowe nas samych; jak odbieramy świat; kierunek w którym powinniśmy podążać, aby zrozumieć chociaż w części jego funkcjonowanie; uwolnienie się od cierpienia. Tematy poruszane w książce to między innymi: pojęcie czasu, poezja, mądrość, miłość, pieniądze, życie, prawda, fakty, życie i śmierć, itd.
Uwierzcie mi bądź nie, ale wymieniane tutaj pojedynczo zagadnień jest jak próba opisania biedronki poprzez obserwacje czarnych kropek na jej odwłoku. Z tej książki można czerpać pełnymi garściami. Upajać się każdym cytatem i słowem. Pozwólmy tylko ponieść się oczywistościom. Zaprzestać analizować, myśleć, rachować, subiektywizować. Skupić się na tekście, jak na odczuwaniu własnego oddechu.
Zdaję sobie sprawę, że mój prymitywny opis jest jedynie próbą zdefiniowania tej książki. Prawdą jest, że książka nie ma wyraźnie zarysowanego wątku fabularnego. Można ją czytać na wyrywki. (Jak robi to pewnie większość z osób. Mało jest tych którzy przeczytali tą książkę w całości.) Można ją przeczytać od początku do końca. Można zrozumieć początek i wybierać sobie interesujące nas momenty. Najprościej pisząc: ""Ta książka nie jest do przeczytania. Ta książka jest do odkrycia."

Co do minusów to muszę tutaj wspomnieć o stylu autora, który żongluje oryginalnym słownictwem raz po raz. Właściwie to trzeba być bardzo skoncentrowanym w pewnych momentach, aby nam myśl nie umknęła. Stachura w moim mniemaniu czasami za bardzo drąży temat. Ciężko zrozumieć niektóre odpowiedzi. Mało tego. Pod koniec lektury tematu poruszane przez człowieka-Nikt stają się męczące i odstręczają uwagę. Na szczęście na ostatnich stronach mamy już opowiadanie o wybitnej większości z nas, czyli ludźmi-Ja. Sprowadzającej esencję książki do sytuacji z życia codziennego.

Książka będzie stała na mojej półce wśród ulubionych pozycji. Z pewnością za swą ekstra-ordynarność plus polskie autorstwo. Sięgnę po nią nie raz czy dwa, ale wielokrotnie. Gdyż warto być człowiekiem-Nikt. Nawet jeśli będzie to okupione dużym kosztem. Nawet ceną śmierci za życia i noszeniem trupa człowieka-Ja w sobie.

9/10

Fabula Rasa to książka trudna do zdefiniowania. Arcyciężka do opisania. Gdyż po lekturze nad wyraz wyraźnie zapisuje się w pamięci jeden z wielu cytatów/myśli autora, że: "Każda książka jest zawsze tylko książką; (...) wszystkie słowa są zawsze tylko słowami, nigdy nie są tym, co – z mniejszym lub większym popisem – usiłują opisać."
Takich mądrych cytatów w książce jest...

Bardzo dobra książka. Świetnie trzyma w napięciu.
Opisuje losy weterana wojny w Witnamie, zielonego bereta, który próbuje odnaleźć się w świecie normalności. Krążąc z miasta do miasta natyka się na patrol policji. Jak to zwykle bywa w społeczeństwie nie tolerującym dziwaczności, powstaje konflikt, który skutkuje niemałym zamieszaniem.

Bardzo dobra książka. Świetnie trzyma w napięciu.
Opisuje losy weterana wojny w Witnamie, zielonego bereta, który próbuje odnaleźć się w świecie normalności. Krążąc z miasta do miasta natyka się na patrol policji. Jak to zwykle bywa w społeczeństwie nie tolerującym dziwaczności, powstaje konflikt, który skutkuje niemałym zamieszaniem.