Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najbardziej przejmujące były dla mnie wiersze dotyczące straty.

Najbardziej przejmujące były dla mnie wiersze dotyczące straty.

To moje drugie spotkanie z twórczością Adwood. Pierwsze to "Opowieść Podręcznej". Szczególnie interesujące okazały się dla mnie te opowiadania, w których historia była opowiadana z perspektywy różnych postaci.

To moje drugie spotkanie z twórczością Adwood. Pierwsze to "Opowieść Podręcznej". Szczególnie interesujące okazały się dla mnie te opowiadania, w których historia była opowiadana z perspektywy różnych postaci.

Prawdziwa intelektualna uczta. Jestem pod
ogromnym wrażeniem wiedzy Margaret Atwood o lteraturze, kulturze i ochronie środowiska. Szkoda tylko, że autorka "Opowieści Podręcznej" streszcza niektóre utwory, o których wspominała w swoich felietonach, bo cześć z wymienionych książek, chętnie bym przeczytała.

Prawdziwa intelektualna uczta. Jestem pod
ogromnym wrażeniem wiedzy Margaret Atwood o lteraturze, kulturze i ochronie środowiska. Szkoda tylko, że autorka "Opowieści Podręcznej" streszcza niektóre utwory, o których wspominała w swoich felietonach, bo cześć z wymienionych książek, chętnie bym przeczytała.

Akcja rozgrywa się 15 lat po wydarzeniach opisanych w "Opowieści Podręcznej". Fenomenalna i jednocześnie przerażająca książka. O wiele lepsza niż serial, który też jest dobry.

Akcja rozgrywa się 15 lat po wydarzeniach opisanych w "Opowieści Podręcznej". Fenomenalna i jednocześnie przerażająca książka. O wiele lepsza niż serial, który też jest dobry.

Choć “Opowieść podręcznej” powstała w połowie lat 80-tych, jej aktualność mnie przeraża... Protesty ukazywane w retrospekcjach przypominają mi Czarny Protest…
Ludziom wydaje się, że władza totalitarna pojawia się nagle, że to kwestia jednego ataku, jednego zamachu stanu. A to przecież proces, stopniowe przejmowanie władzy, kontrolowanie coraz to nowych obszarów życia publicznego i prywatnego, odbieranie praw niewygodnym grupom społecznym, spychanie ich na margines, a nawet zniewolenie. Wszystko w imię tzw. wyższej idei lub wiary… Brzmi znajomo, prawda?
Wydaje mi się jednak, że autorka książki stara się być obiektywna i pokazuje, że żadna skrajność nie jest dobra. Świetnie widać to w serialu, kiedy na wiecu żona Komendanta próbuje uświadomić protestującym, że liczba urodzeń spada, a środowisko jest coraz bardziej zanieczyszczone, a rozwścieczony tłum krzyczy: je**ć to; albo, kiedy przyjaciółka głównej bohaterki dobrowolnie zostanie surogatką i sprzedaje swoje dziecko…
Zakończenie książki odpowiada końcówce pierwszego sezonu, ale bardzo dobrze, że powstał kolejny. Reasumując - polecam i książkę, i serial, bo tę pozycja dorównuje takim dziełom jak np. “Rok 1984” Orwella, a gdyby nie powstał serial, niewiele osób usłyszało by o “ Opowieści podręcznej”.

Choć “Opowieść podręcznej” powstała w połowie lat 80-tych, jej aktualność mnie przeraża... Protesty ukazywane w retrospekcjach przypominają mi Czarny Protest…
Ludziom wydaje się, że władza totalitarna pojawia się nagle, że to kwestia jednego ataku, jednego zamachu stanu. A to przecież proces, stopniowe przejmowanie władzy, kontrolowanie coraz to nowych obszarów życia...