Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdybym miała użyć jednego słowa, by opisać debiutancką książkę Domiki Słowik, brzmiało by ono: WYOBRAŹNIA. Dawno nie miałam takiej przyjemności w lekturze - może dlatego, że kocham surrealizm, przenikanie się światów, patrzenie na rzeczy i sprawy nie przez lunetę, a przez kalejdoskop, którego kryształki wirują, raz po raz układając się w inne kształty.
Atlasu / Doppelgangera nie da się czytać w jednej płaszczyźnie. On prowadzi nas po opustoszałym blokowisku, przepływamy oceany, czytamy cudzą korespondencję, karmimy gołębie. Fabuła jest pretekstem dla imaginacji.
A taką wyobraźnię mają dzieci. Szaloną, nieskrępowaną, odbijającą się lustrach rzeczywistości, raz po raz zahaczającą się z nią, raz po raz zakrzywiającą czas.
Dziadek, Karolek, Sadowski, Estelista, ciocia... i bloki,las, gdzieś tam daleko istniejące miasto. Z drugiej strony Dziadek i Anna, babcia i narratorka. Opowieści, opowiadania, anegdoty. Wyspy wyobraźni. Kalki. Palimpsesty. I te wspomnienia, które mam, także z blokowiska lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. I z tych wszystkich nieodbytych - a może właśnie odbytych - podróży.
Dużo, dużo czytelniczej przyjemności.

Gdybym miała użyć jednego słowa, by opisać debiutancką książkę Domiki Słowik, brzmiało by ono: WYOBRAŹNIA. Dawno nie miałam takiej przyjemności w lekturze - może dlatego, że kocham surrealizm, przenikanie się światów, patrzenie na rzeczy i sprawy nie przez lunetę, a przez kalejdoskop, którego kryształki wirują, raz po raz układając się w inne kształty.
Atlasu /...