Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo udana powieść Akunina , który zaczyna być moim ulubionym autorem. Mnóstwo zwrotów akcji , zagadka na miarę Agathy Christie , no i miejsce akcji - statek , skąd nie da się uciec, a przez to atmosfera napięcia .
Akunin, który był też tłumaczem języka japońskiego, bardzo trafnie opisał cechy właściwe Japończykom na przykładzie jednego z pasażerów Japończyka Aono, nieufnego , butnego, przekonanego o własnej wyższości. Tylko jeden szczegół nie udał się autorowi - Japończycy nigdy nie wydmuchują nosa przy obcych , już to samo mogłoby świadczyć raczej o tym, że prawdziwym Japończykiem nie jest.
Dla mnie ta książka jest świetna nie tylko jako kryminał retro , ale też jest warta przeczytania dla samego humoru . Zawiera np. prześmieszne uwagi o tym,że mężczyźni to jakby trzy kategorie psów: szakale, owczarki i psy na baby.
Ponadto książka zawiera wiele trafnych i wciąż aktualnych spostrzeżeń na temat Rosji np. „Rosja podobna jest do Japonii: to również Wschód garnący się do Zachodu”.
Dodatkowe brawa dla lektora Krzysztofa Gosztyły, który czyta tak doskonale, że chyba wolę słuchać powieści Akunina niż je samej czytać, a wiadomo, że zły lektor może popsuć efekt i wręcz zniechęcić do książki.

Bardzo udana powieść Akunina , który zaczyna być moim ulubionym autorem. Mnóstwo zwrotów akcji , zagadka na miarę Agathy Christie , no i miejsce akcji - statek , skąd nie da się uciec, a przez to atmosfera napięcia .
Akunin, który był też tłumaczem języka japońskiego, bardzo trafnie opisał cechy właściwe Japończykom na przykładzie jednego z pasażerów Japończyka Aono,...

Czy to rzeczywiście był kryminał ? Raczej fikcja historyczna, która nieco mnie rozczarowała. O ile pierwszy tom serii - „Azazel” był nieco zwariowaną komedią kryminalną, to „Gambit turecki” jest bardziej jak powieść wojenna , za dużo tu historii , działań wojskowych i opisów topografii terenu. Tak jak w poprzedniej części oprócz dużej dawki humoru autor nie szczędzi nam mordestw , jednak humor jakim raczy nas autor to deser w nagrodę, prześmieszne są opisy kobiecej kokieterii uprawianej jakby dla sportu jak i wyjaśnienie różnic między kobietą a mężczyzną . Do tego kilka całkiem trafnych i aktualnych uwag na temat ówczesnej Rosji.
Ponieważ wysłuchałam audiobooka , to muszę dodatkowo pochwalić lektora, który czyta wspaniałe , a to w stylu kabaretu starszych Panów, a to jak młoda kokietka. Może inaczej odebrałabym tę powieść ,gdybym czytała ją sama.

Czy to rzeczywiście był kryminał ? Raczej fikcja historyczna, która nieco mnie rozczarowała. O ile pierwszy tom serii - „Azazel” był nieco zwariowaną komedią kryminalną, to „Gambit turecki” jest bardziej jak powieść wojenna , za dużo tu historii , działań wojskowych i opisów topografii terenu. Tak jak w poprzedniej części oprócz dużej dawki humoru autor nie szczędzi nam...

Ciekawa opowieść, a jednak to bajeczka , która plasuje się gdzieś między „Błękitną Laguną” a „Tarzanem”, tylko kto w naszych czasach emocjonuje się przygodami Tarzana ?

Główna bohaterka z wyjątkiem rodziny i środków do życia ma wszystko - talent, urodę, uśmiecha się do niej szczęście, nawet nie choruje nigdy , choć żyje w tak ekstremalnych warunkach. Jak dla mnie nieprawdopodobne i zmyślone. To już bardziej autentyczni wydali mi się mieszkańcy pobliskiego miasteczka- typowa dulszczyzna w amerykańskim wydaniu. Nic dziwnego, że tylko czarnoskórzy mieszkańcy byli skorzy współczuć dziewczynce, tylko oni wiedzieli co to znaczy być obywatelem drugiej kategorii. Natomiast nie rozumiem postępowania jej matki i rodzeństwa.

Lubię odludne miejsca, więc z przyjemnością wyobrażałam sobie tereny opisane w powieści. Na ogół takich książek nie czytam , ale chciałam poznać oryginał przed filmem.
Nazwanie tej powieści bestsellerem to chyba przesada, książka jest zwyczajnie ciekawa jeśli się ją czyta jako kryminał, ale nie jakaś fascynująca. Trochę żałuję, że zmarnowałam czas na coś, co według mnie jest przeciętne.
To kto w końcu zabił ? 🙄

Ciekawa opowieść, a jednak to bajeczka , która plasuje się gdzieś między „Błękitną Laguną” a „Tarzanem”, tylko kto w naszych czasach emocjonuje się przygodami Tarzana ?

Główna bohaterka z wyjątkiem rodziny i środków do życia ma wszystko - talent, urodę, uśmiecha się do niej szczęście, nawet nie choruje nigdy , choć żyje w tak ekstremalnych warunkach. Jak dla mnie...