Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poprzednia część nie była intelektualnym wyzwaniem, ale można było się przy niej zrelaksować i muszę przyznać, że była wciągająca. Obudziła się we mnie głęboko drzemiąca trzynastolatka.

Natomiast ta część to już przegięcie. America zachowuje się jakby była niestabilna emocjonalnie, raz Maxon a raz Aspen. Jeden zrobi jakąś głupotę to nagle woli drugiego. Drugi też coś nabroi to znowu woli pierwszego. Ile można to ciągnąć? Wygląda na to, że ponad 300 stron.
Piękne samozaoranie w postaci genialnego wręcz pomysłu zlikwidowania klas to chyba hit. Idea sama w sobie niegłupia, ale jak można było nie pomyśleć o tym jak to zrobić? Tak jakby powiedziała A i zapomniała, że przecież po tym jest B, C, D... Po pytaniu króla jak ona to sobie wyobraża i jej elokwentnym "ja... nie wiem" nie wytrzymałam i powiedziałam na głos "no nie!". Bo i cóż innego można powiedzieć? Jak można stworzyć tak kretyńską postać? Zrobienie z siebie półgłówka przed całym krajem miało być "zemstą" na Maxonie. Logika dość prymitywna.
Oczywiście z każdych kłopotów wyjdzie obronną ręką, jej przyjęcie było najlepsze, służba ją kocha, i tak dalej... Nudne.
Język, rozwój akcji, dialogi - to wszystko znów tchnie amatorszczyzną. W poprzedniej części dobrą, w tej o wiele gorszą. Nie wiem jak autorka wyobraża sobie statystycznego czytelnika, ale chyba nie ma o jego elokwencji najlepszego zdania.
Aha, w przerwach oczywiście ataki rebeliantów, którym zaczęłam życzyć powodzenia, żeby w końcu wysadzili pałac i zakończyli tę miałką historię.

Jak można schrzanić dość dobry pomysł? Właśnie tak.

Poprzednia część nie była intelektualnym wyzwaniem, ale można było się przy niej zrelaksować i muszę przyznać, że była wciągająca. Obudziła się we mnie głęboko drzemiąca trzynastolatka.

Natomiast ta część to już przegięcie. America zachowuje się jakby była niestabilna emocjonalnie, raz Maxon a raz Aspen. Jeden zrobi jakąś głupotę to nagle woli drugiego. Drugi też coś...

Kiedy zaczynałam czytać tę książkę nie miałam dużych oczekiwań. Traktowałam ją jako relaksującą lekturę na wieczór i się nie pomyliłam.

+Czyta się ja bardzo lekko, zanim się obejrzałam przeczytałam 270 stron!
+Jeżeli ktoś ma nad wyraz wysokie ambicje to odnajdzie się w pałacowym świecie ;)

-Fabuła wydaje się... pusta jak wydmuszka, przewidywalna.
-Nie wiem czy to kwestia przekładu czy książka została tak napisana, ale to aż tchnie amatorszczyzną. Dobrą, ale amatorszczyzną.
-Świat wymyślony przez autorkę wydaje mi się jakiś sztuczny.

Krótko mówiąc: jeżeli nie masz co do roboty w wieczór to polecam tę książkę, ale nie oczekuj od niej zbyt wiele ;)

Kiedy zaczynałam czytać tę książkę nie miałam dużych oczekiwań. Traktowałam ją jako relaksującą lekturę na wieczór i się nie pomyliłam.

+Czyta się ja bardzo lekko, zanim się obejrzałam przeczytałam 270 stron!
+Jeżeli ktoś ma nad wyraz wysokie ambicje to odnajdzie się w pałacowym świecie ;)

-Fabuła wydaje się... pusta jak wydmuszka, przewidywalna.
-Nie wiem czy to kwestia...

Wzięłam tę książkę do ręki przez zupełny przypadek. Zaintrygowała mnie okładka. No właśnie, okładka... "Błękitnokrwiści" to świetny przykład na to, żeby nie sądzić książki po okładce.
Okładka z pewnością przyciąga wzrok. Natomiast "zawartość" jest pusta jak wydmuszka. 3/4 tej książki jest totalnie beznadziejne. Festiwal znanych (i oczywiście bardzo drogich) marek, pięknych, nieskazitelnych postaci, elit... Puste, durne, bez sensu. Noszenie "zwykłych" ciuchów (i dodatków, koniecznie dodatków!) jest gorsze od śmierci a walka o zainteresowanie "królowej szkoły" zamienia się w wojnę (ale ostrożnie, bardzo drogie ciuchy i torebki od topowych projektantów muszą wyjść z tego cało!). Główna bohaterka stara się być inna, ale niestety wychodzi na to, że jest po prostu zblazowana. Trudno się z nią utożsamiać w jakikolwiek sposób. Narracja i opisy cuchną amatorszczyzną na kilometr. Rozumiem, że każdy od czegoś zaczynał, ale naprawdę nie jestem w stanie zrozumieć kto doprowadził do wydania tej książki. To się nadaje na pseudoliterackiego bloga a nie do księgarń. I kwestia wampirów... Tu miłe zaskoczenie. Pomysł uważam za ciekawy i oryginalny. Co prawda jest zupełnie niezgodny z żadnymi założeniami, ale w przypadku literatury tego pokroju jak najbardziej można przymknąć na to oko.
Nie wiem dla kogo jest ta książka, komu mogłabym ją polecić. Chyba tylko nastoletnim fankom "Plotkary", które bardzo chciałyby zaspokoić swoją potrzebę burżujstwa czytając, a nie oglądając.
Dałam dwie gwiazdki, bo pod koniec akcja się rozkręca i czyta się o niebo lepiej. Nie można było tak od razu?...

Wzięłam tę książkę do ręki przez zupełny przypadek. Zaintrygowała mnie okładka. No właśnie, okładka... "Błękitnokrwiści" to świetny przykład na to, żeby nie sądzić książki po okładce.
Okładka z pewnością przyciąga wzrok. Natomiast "zawartość" jest pusta jak wydmuszka. 3/4 tej książki jest totalnie beznadziejne. Festiwal znanych (i oczywiście bardzo drogich) marek, pięknych,...