Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgnęłam po tą książkę z czystej ciekawości, choć miałam na względzie również to, że zdarzają się sytuacje, w których mamy się wypowiedzieć na temat nieprzeczytanej przez nas książki i byłam ciekawa, jak autor chce rozwiązać ten problem. Sama lubię czytać książki, rozmawiać o nich, słuchać kogoś, kto popatrzył na daną lekturę z innej strony, bądź dyskutować na niedopowiedziane w książce kwestie.

Na samym początku autor uświadamia nam, że czytanie jest przede wszystkim nie-czytaniem. Czytając jedną książkę zamykamy wszystkie inne książki, które mogłyby być na miejscu tej szczęśliwie wybranej. Samo w sobie nie-czytanie jest działaniem polegającym na poszukiwaniu właściwej postawy wobec ogromnej masy książek. Trzeba jeszcze zaznaczyć, że jest różnica między nie czytaniem a nie-czytaniem. Nawet samo czytanie jest już procesem zapominania - często chwilę po przeczytaniu danych słów już nie wiemy, o czym była mowa.

Przez kolejne rozdziały Bayard ukazuje nam różne sytuacje, w których możemy się znaleźć jako czytelnicy (a raczej nie-czytelnicy). Pokazuje nam pewnego rodzaju rozwiązania, jak rozmawiać o książkach, których się nie czytało.

Osobiście uważam, że paradoksalnie im dalej w książkę, tym mniej jest rzeczy, które rzeczywiście nam są potrzebne. Z przyjemnością czytałam rozważań o książkach, naszego podejścia do nich, naszych relacji z nimi. Później... No cóż, niektóre z opisanych sytuacji wydawały mi się nierealne i niepoważne. Tak, jak najbardziej zgadzam się z twierdzeniami, że rozmawiając o książkach dzielimy się nie samą treścią, lecz naszymi odczuciami, opiniami na temat poszczególnych kwestii, jak również podzielam opinię, że "droga do siebie samego prowadzi poprzez książkę, która jest niezbędna jako etap przejściowy". Lecz pewne sytuacje, które autor opisuje i mówi o nich, są dla mnie po prostu niepoważne.

Książka nie zniechęca do czytania, lecz pozwala inaczej spojrzeć na samą czynność, jaką jest czytanie i na same książki, zaznacza, że ważne jest też orientowanie się w tym, jak dane lektury są usytuowane oraz ogólna opinia na ich temat. Jednak uważam, że do tej książki należy podejść z pewnym dystansem i przymrużeniem oka - mimo, że Bayard pokazał nam, że nie trzeba czytać książek, by móc się o nich swobodnie wypowiadać, ja twierdzę, że najlepszą opinię wyrobimy sobie, gdy sami spędzimy czas nad daną lekturą. Chcąc kierować się głównie opinią innych, jak sugeruje w pewnym momencie autor, odebrałabym sobie przyjemność czytania paru książek, które były dla mnie jednymi z lepszych lektur i wyrobienia sobie zdania na temat książek, które są na ustach wielu ludzi. Nie przeczę - jest parę pozycji, których nie przeczytałam, a wypowiadam się na ich temat, aczkolwiek mogłabym je policzyć na palcach jednej ręki. Kwestię wypowiadania się na temat książek, których się nie czytało, zostawiam dla własnego sumienia każdego czytelnika :)

Sięgnęłam po tą książkę z czystej ciekawości, choć miałam na względzie również to, że zdarzają się sytuacje, w których mamy się wypowiedzieć na temat nieprzeczytanej przez nas książki i byłam ciekawa, jak autor chce rozwiązać ten problem. Sama lubię czytać książki, rozmawiać o nich, słuchać kogoś, kto popatrzył na daną lekturę z innej strony, bądź dyskutować na...

"Pan Tadeusz" był książką, która od zawsze mnie intrygowała. Ciągle słyszało się o tej książce, bo to klasyka literatury polskiej, każdy powinien choć raz w życiu tą książkę przeczytać itd. Nieumiejętność zacytowania inwokacji była niczym przestępstwo.

Pierwsze spotkanie z tą epopeją miałam już w podstawówce. Omawialiśmy podane w podręczniku fragmenty "Tadzia", z czego nauczycielka kazała nam się nauczyć jednego. Jako, że fragment podany przez nauczycielkę mi się niespecjalnie spodobał, na stronie obok był fragment koncertu Wojskiego, który pokochałam. Nauczycielka zadowolona nie była, ale doceniła mój zapał i to, że nauczyłam się tego fragmentu.

Druga klasa liceum, "Pan Tadeusz" na liście lektur. Z jednej strony mnie to przerażało - mimo wszystko usłyszałam dość dużo niepochlebnych opinii na temat tej książki. Jednak zaintrygowana tym dziełem zabrałam się za nie jeszcze w wakacje. Czytało mi się bardzo miło, momentami aż czułam się obecna w Soplicowie. Przeczytanie środkowej części utworu sprawiło mi niemałą trudność - opis planowanego najazdu na Soplicowo nie zachwycił mnie na tyle, bym z chęcią brała tą książkę do ręki. Później było już tylko lepiej. W efekcie skończyłam czytać z poczuciem, że to jest jedna z najlepszych książek, którą miałam okazję przeczytać.

Tak, nie jest to jedna z tych pozycji, którą się czyta z wypiekami na twarzy, lecz jest to książka ciekawa i posiadająca swój unikalny urok. Nie każdemu może się spodobać, lecz uważam, że każdy choć raz powinien spróbować dać tej książce szansę. Nie tylko patrząc przez pryzmat lektury szkolnej, lecz podchodząc do niej bez jakiegokolwiek uprzedzenia.

"Pan Tadeusz" był książką, która od zawsze mnie intrygowała. Ciągle słyszało się o tej książce, bo to klasyka literatury polskiej, każdy powinien choć raz w życiu tą książkę przeczytać itd. Nieumiejętność zacytowania inwokacji była niczym przestępstwo.

Pierwsze spotkanie z tą epopeją miałam już w podstawówce. Omawialiśmy podane w podręczniku fragmenty "Tadzia", z czego...