Jesteśmy społecznością, która kocha książki

niby młodzieżówka, a jak mnie bolało to tylko ja wiem

niby młodzieżówka, a jak mnie bolało to tylko ja wiem

rozumiem zamysł. rozumiem problemy bohaterów, Nikodema szczególnie. ale no nie. patetyczność niektórych scen, dialogów, pojedynczych wypowiedzi, nawet myśli sprawiały, że czułam, że to wszystko na siłę.
tak nie rozmawiają nastolatki. i mogą być najbardziej dojrzali i erudycyjni, ale naprawdę tak nie wygląda nastoletnia codzienność.
nie kwestionuję problemów, bo uważam, że tematy ważne, może nie powinno się wszystkiego opisywać na raz, może dwójka bohaterów z różnymi problemami to za dużo do udźwignięcia, nie wiem. często przewidywalna, często absurdalna.
zakończenie to już w ogóle.
rozumiem, że może się podobać, ale ja chyba patrzyłam innym okiem, mam chyba trochę inne oczekiwania, coś innego przeżyłam, więc odbieram ją tak, a nie inaczej. za dużo wychwalania, za mało prawdy, ot co.

rozumiem zamysł. rozumiem problemy bohaterów, Nikodema szczególnie. ale no nie. patetyczność niektórych scen, dialogów, pojedynczych wypowiedzi, nawet myśli sprawiały, że czułam, że to wszystko na siłę.
tak nie rozmawiają nastolatki. i mogą być najbardziej dojrzali i erudycyjni, ale naprawdę tak nie wygląda nastoletnia codzienność.
nie kwestionuję problemów, bo uważam, że...

wspaniały klimat! (ale jeśli ktoś nie czytał "Jane Eyre", a chce się zaskoczyć fabułą to raczej najpierw "Jane Eyre", później "Trzynasta opowieść" - dużo fabuły)

wspaniały klimat! (ale jeśli ktoś nie czytał "Jane Eyre", a chce się zaskoczyć fabułą to raczej najpierw "Jane Eyre", później "Trzynasta opowieść" - dużo fabuły)

To byłaby świetna lektura. Język Ligockiej jest prosty, ale w tej swojej prostocie naprawdę przyjemny. Sama historia... spodziewałam się czegoś innego. Dzieciństwo i lata wojny przejmujące i tak jak ktoś już tutaj napisał - gdyby ta książka była o połowę krótsza, kończyła się do pięciu pierwszych latach byłaby fantastyczna (chociaż to tragiczne słowo w tym przypadku). Nie sądziłam, że to opisanie prawie całego życia autorki. I nie uważam, że jej życie jest nudne i nie warte poznania - bo nie o to chodzi. Ja chciałam opowieści o dziewczynce przeżywającej wojnę i dostałam to tylko do pewnego momentu.
Więc: generalnie nie żałuję, że przeczytałam, wojna wstrząsająca i brutalnie prawdziwa, próby radzenia sobie po wojnie - wszystko to jest warte przeczytania. Reszta książki to streszczenie dalszego życia. Może miało pokazać jak z wojną sobie poradziła, ale w większości w ogóle tej wojny tam nie ma.

To byłaby świetna lektura. Język Ligockiej jest prosty, ale w tej swojej prostocie naprawdę przyjemny. Sama historia... spodziewałam się czegoś innego. Dzieciństwo i lata wojny przejmujące i tak jak ktoś już tutaj napisał - gdyby ta książka była o połowę krótsza, kończyła się do pięciu pierwszych latach byłaby fantastyczna (chociaż to tragiczne słowo w tym przypadku). Nie...

Kurczę, póki co moja ulubiona z tej serii. Sawyer Dixon to świetna dziewczyna, serio.

Kurczę, póki co moja ulubiona z tej serii. Sawyer Dixon to świetna dziewczyna, serio.