Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Brakuje tym opowiadaniom dreszczyku tak pożądanego w historyjkach detektywistycznych.

Brakuje tym opowiadaniom dreszczyku tak pożądanego w historyjkach detektywistycznych.

Kurczę - zawiodła mnie! Jest oczywiście sporo cennych akapitów, ale tak mnie razi różnica w stosunku terapeuty do jego pacjentek i pacjentów (i w dodatku - po braku tego wątku w tekście - mam wrażenie, że nie jest tego świadomy!), że nie mogę ocenić wyżej.

Kurczę - zawiodła mnie! Jest oczywiście sporo cennych akapitów, ale tak mnie razi różnica w stosunku terapeuty do jego pacjentek i pacjentów (i w dodatku - po braku tego wątku w tekście - mam wrażenie, że nie jest tego świadomy!), że nie mogę ocenić wyżej.

To trzecia książka Joanny Olczak-Ronikier, którą czytam i kolejny raz zanurzam się w jej prozie. Ona umie przenosić czytelnika w inny świat. Nie wymyślony - całkiem prawdziwy. Ma niesamowity talent tworzenia klimatu epoki, o której pisze. Uwielbiam po stokroć.

To trzecia książka Joanny Olczak-Ronikier, którą czytam i kolejny raz zanurzam się w jej prozie. Ona umie przenosić czytelnika w inny świat. Nie wymyślony - całkiem prawdziwy. Ma niesamowity talent tworzenia klimatu epoki, o której pisze. Uwielbiam po stokroć.

Bardzo fajna historia, pięcioletni syn słucha z wypiekami i każe czytać co wieczór, szczególnie rozdział o Almanaku.
Minus - szkoda, że rysownik nie przeczytał treści i niektóre obrazki są od czapy.

Bardzo fajna historia, pięcioletni syn słucha z wypiekami i każe czytać co wieczór, szczególnie rozdział o Almanaku.
Minus - szkoda, że rysownik nie przeczytał treści i niektóre obrazki są od czapy.

Świetna! Dla młodzieży, dla dorosłych, o kwestiach najważniejszych.

Świetna! Dla młodzieży, dla dorosłych, o kwestiach najważniejszych.

Relacje między mężem i żoną brzydko się zestarzały, ale przygody pani Flaknik nie zestarzały się w ogóle! Mojemu 5-letniemu synowi spodobały się bardzo.

Relacje między mężem i żoną brzydko się zestarzały, ale przygody pani Flaknik nie zestarzały się w ogóle! Mojemu 5-letniemu synowi spodobały się bardzo.

W dzieciństwie nie czytałam. Czytałam teraz synowi. Momentami był zachwycony, momentami znudzony. Wg mnie brzydko się zestarzała, mocno szowinistyczna.

W dzieciństwie nie czytałam. Czytałam teraz synowi. Momentami był zachwycony, momentami znudzony. Wg mnie brzydko się zestarzała, mocno szowinistyczna.

Austriacka Astrid Lindgren zafundowała mi i mojemu ponad 4 letniemu synowi kilka poranków ze świetnymi przygodami.

Austriacka Astrid Lindgren zafundowała mi i mojemu ponad 4 letniemu synowi kilka poranków ze świetnymi przygodami.

Mojemu synowi bardzo podobały się opisy zabaw, ale rozdziały o życiu w krainie Nudzimisiów wraz z rozwlekłymi morałami kazał omijać :)

Mojemu synowi bardzo podobały się opisy zabaw, ale rozdziały o życiu w krainie Nudzimisiów wraz z rozwlekłymi morałami kazał omijać :)

Mój syn (3.5) mówi, że ten tata jest brzydki, ale każdego dnia chce czytać tę książkę.

Mój syn (3.5) mówi, że ten tata jest brzydki, ale każdego dnia chce czytać tę książkę.

Rzadko czytam "prawicowców", ale akurat "Wymazana granica" to lektura ubogacająca. Oprócz kontekstu historycznego, który momentami brzmi jak z nudnawego podręcznika (tu pióro autora chyba nie uniosło ciężaru), jest w tej książce wiele relacji naocznych świadków, a to jest niezwykłe i cenne.

Rzadko czytam "prawicowców", ale akurat "Wymazana granica" to lektura ubogacająca. Oprócz kontekstu historycznego, który momentami brzmi jak z nudnawego podręcznika (tu pióro autora chyba nie uniosło ciężaru), jest w tej książce wiele relacji naocznych świadków, a to jest niezwykłe i cenne.

Trochę zwodniczy tytuł, przez który książka może rozczarować małych fanów motoryzacji i mechaniki. Ale i tak spoko.

Trochę zwodniczy tytuł, przez który książka może rozczarować małych fanów motoryzacji i mechaniki. Ale i tak spoko.

Moje dziecko nie chce czytać Mamy Mu :(

Moje dziecko nie chce czytać Mamy Mu :(

Konstrukcja tej powieści jest tak podobna do poprzedniej ("Nocne czuwanie"), że to musi drażnić i nużyć. A z drugiej strony, przy której książce płacze się już podczas lektury pierwszego rozdziału i tkwi w stanie podwyższonego uczucia lęku do ostatniej strony?

Konstrukcja tej powieści jest tak podobna do poprzedniej ("Nocne czuwanie"), że to musi drażnić i nużyć. A z drugiej strony, przy której książce płacze się już podczas lektury pierwszego rozdziału i tkwi w stanie podwyższonego uczucia lęku do ostatniej strony?

Gdyby ilustracje w tej książce były inne, byśmy z synem kochali tę serię.

Gdyby ilustracje w tej książce były inne, byśmy z synem kochali tę serię.

To jest ładna książka. Ale średnio przydatna dla tych, którzy chcą badać przyrodę wokół siebie. Sporo egzotycznych drzew, a wielu naszych, najbliższych brak.

To jest ładna książka. Ale średnio przydatna dla tych, którzy chcą badać przyrodę wokół siebie. Sporo egzotycznych drzew, a wielu naszych, najbliższych brak.

Mój syn ubóstwia tę książkę. Uratowała nam ona niejeden kiepski dzień, długą podróż, inhalację...

Mój syn ubóstwia tę książkę. Uratowała nam ona niejeden kiepski dzień, długą podróż, inhalację...

Trudno o książkę z bardziej negatywnym przekazem. Odbywa się tu promka narzekania, marudzenia, wykluczania. Pochwała pesymizmu. Tylko spoko ilustracji żal.

Trudno o książkę z bardziej negatywnym przekazem. Odbywa się tu promka narzekania, marudzenia, wykluczania. Pochwała pesymizmu. Tylko spoko ilustracji żal.

Świetna rzecz.
Po pierwsze - wiedza.
Po drugie - konfrontacja że stereotypami, z zachowaniami, które bezrefleksyjnie prezentujemy, tekstami, które bezrefleksyjnie powtarzamy - bo wobec nas się tak zachowywano i do nas tak mówiono.
Po trzecie - dużo konkretnych wskazówek, co mówić, co robić, jak reagować (wbrew tytułowi dotyczy to nie tylko seksu albo wąsko rozumianej seksualności).
Po czwarte - no właśnie, to trochę książka o całym życiu, bo seksualność to całe życie, nie tylko seks.
Po piąte - dużo wsparcia, atmosfera książki, dzięki której można poczuć się dobrze, bezpiecznie, być wyrozumiałym dla siebie i życzliwym (to chyba jednak po pierwsze, nie po piąte).

Świetna rzecz.
Po pierwsze - wiedza.
Po drugie - konfrontacja że stereotypami, z zachowaniami, które bezrefleksyjnie prezentujemy, tekstami, które bezrefleksyjnie powtarzamy - bo wobec nas się tak zachowywano i do nas tak mówiono.
Po trzecie - dużo konkretnych wskazówek, co mówić, co robić, jak reagować (wbrew tytułowi dotyczy to nie tylko seksu albo wąsko rozumianej...

Absolutnie piękna! Świetny tekst i ilustracje. Lubię ja, lubi syn (22 miesiące).

Absolutnie piękna! Świetny tekst i ilustracje. Lubię ja, lubi syn (22 miesiące).