Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Najpierw mieli umrzeć jednak dziadkowie. Potem rodzice wszystkich znajomych. A potem dopiero można by się było tego spodziewać.
Powinna być jakaś kolejność umierania".

"Moja wielka, szalona, zachłanna miłość do matki. Z tych niewielu miłości, o których w ogóle warto mówić".

"Myśli pracują. Myśli tworzą anegdoty. Kiedyś będziemy się z tego śmiały. Kiedy to wszystko okaże się pomyłką. Nie zachorowałaś. Nie umarłaś. Tak mi się tylko zdawało. Tak tylko żartowałam. Choć nikt się nie śmiał z żartu".

"Gdy umiera Ci matka, to jest takie uczucie, jakby wyrywano Ci wnętrzności - te z klatki piersiowej - gołymi rękami, a trochę jednak gorzej".

"Moja mama nie żyje. To jest wyznanie".

"Śmierć matki prześwietla moje życie, ale zmysły się nie wyostrzają. To nieprawda, że co cię nie zabije, to cię wzmocni. Nigdy nie byłam tak słaba jak teraz".

"Najpierw mieli umrzeć jednak dziadkowie. Potem rodzice wszystkich znajomych. A potem dopiero można by się było tego spodziewać.
Powinna być jakaś kolejność umierania".

"Moja wielka, szalona, zachłanna miłość do matki. Z tych niewielu miłości, o których w ogóle warto mówić".

"Myśli pracują. Myśli tworzą anegdoty. Kiedyś będziemy się z tego śmiały. Kiedy to wszystko okaże...

"- Popatrzcie, jak funkcjonują te ambony. To jest zło, trzeba ten fakt nazwać po imieniu: przemyślne, perfidne i wyrafinowane zło — budować paśniki, sypać tam świeże jabłka i pszenicę, wabić Zwierzęta, a kiedy się już oswoją i przyzwyczają, strzelić im z ukrycia, z ambony w głowę — zaczęłam mówić cichym głosem, ze wzrokiem wbitym w podłogę. Czułam, że popatrzyli na mnie niespokojnie i nadal robili swoje. — Chciałabym znać pismo Zwierząt — ciągnęłam — znaki, którymi można by było pisać dla nich ostrzeżenia: „Nie podchodźcie tam”. To jedzenie niesie śmierć. Trzymajcie się z dala od ambon, nie wygłoszą z nich do was żadnej ewangelii, nie dostaniecie tam dobrego słowa, nie obiecają wam zbawienia po śmierci, nie zlitują się nad waszą biedną duszą, bo duszy nie macie. Nie zobaczą w was bliskich sobie, nie pobłogosławią was. Duszę ma najpodlejszy zbrodniarz, lecz nie ty, piękna Sarno, ani ty, Dziku, ani ty, dzika Gęsi, ani ty, Świnio, ani ty, Psie. Zabijanie stało się bezkarne. A ponieważ stało się bezkarne, to nikt go już nie zauważa. A ponieważ nikt go nie zauważa, nie istnieje. Gdy przechodzicie koło wystaw sklepowych, na których wiszą czerwone połcie poćwiartowanego ciała, to myślicie, że co to jest? Nie zastanawiacie się, prawda? Albo gdy zamawiacie szaszłyk czy kotlet — to co dostajecie? Nic w tym strasznego. Zbrodnia została uznana za coś normalnego, stała się czynnością codzienną. Wszyscy ją popełniają. Tak właśnie wyglądałby świat, gdyby obozy koncentracyjne stały się normą. Nikt by nie widział w nich nic złego. "

"Uśmiechnęłam się do niej. Ale właściwie nie rozumiałam tej logiki: Hubert, jeszcze nie święty, jest nicponiem i utracjuszem. Uwielbia polować. Zabija. I pewnego razu w czasie polowania widzi na głowie Jelenia, którego chce zabić, krzyż z Chrystusem. Pada na kolana i nawraca się. Rozumie, jak ciężko grzeszył do tej pory. Odtąd przestaje zabijać i staje się świętym.
Dlaczego ktoś taki zostaje patronem myśliwych? Uderza w tym wszystkim podstawowy brak logiki. Bo gdyby wyznawcy Huberta chcieli go naśladować, musieliby przestać zabijać. A skoro biorą go na swojego patrona myśliwi, to czynią go patronem tego, co było grzechem Huberta i od czego się wyzwolił. Robią go więc patronem grzechu. "

"- Popatrzcie, jak funkcjonują te ambony. To jest zło, trzeba ten fakt nazwać po imieniu: przemyślne, perfidne i wyrafinowane zło — budować paśniki, sypać tam świeże jabłka i pszenicę, wabić Zwierzęta, a kiedy się już oswoją i przyzwyczają, strzelić im z ukrycia, z ambony w głowę — zaczęłam mówić cichym głosem, ze wzrokiem wbitym w podłogę. Czułam, że popatrzyli na mnie...

Uśmiałam się :)

Uśmiałam się :)