Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książki pani Guzowskiej już od pewnego czasu cieszą się u mnie dużym zainteresowaniem i sentymentem.

Serię o Mario uwielbiam, przygody Simony przywodzą mi na myśl damską wersję Indiany Jonesa (a choć to dziecinne i zapewne płytkie - uwielbiam faceta!), a bohater "Ślepego Archeologa" - Tom to jedna z ciekawszych postaci, jakie dane mi było spotkać w książkach. I teraz wchodzi "Rok Szczura" - chciałoby się rzec "cały na biało"...

Historia jednocześnie zadziwiająca, jak i prawdopodobna - choć może nie aż w takim stopniu.

Paczka dawnych znajomych/przyjaciół ze studiów spotyka się po ponad 20 latach na pogrzebie żony jednego z nich. Nie było by w tym nic dziwnego, ani zaskakującego, gdyby nie fakt, że sprawa wygląda dość dziwnie i wydaje się łączyć z wydarzeniami z przed 20 lat z okładem, gdy na wykopaliskach, w których wspólnie brali udział, w "tajemniczych okolicznościach" zginęła dziewczyna. Jak się obie sprawy łączą - pozostawię do wyjaśnienia już samej książce, bo nie jest to wcale tak oczywiste, jak się na pierwszy rzut oka wydaje.

Czytając pierwsze rozdziały złapałam się na myśli, że cała historia zaczyna się całkiem nijako, niepozornie, a główny bohater jest tak zwyczajnym, przeświadczonym o beznadziejności swojego życia człowiekiem, że bardziej się już chyba nie da. Co jakiś czas "Szczur" (taką bowiem nosi ksywkę ów bohater już od czasów studiów) przejawia jednak wręcz niezdrowe zainteresowanie swoją dawną znajomą - Magdaleną Wilczur, znaną pisarką romansów, która krótko mówiąc w spotkaniu przyjaciół szuka inspiracji do kolejnej powieści. Przy czym "Duśka" w przeciwieństwie do "Szczura" jest pewna siebie i dobrze zorientowana w fakcie, że ludzie ją uwielbiają, co też potrafi zgrabnie wykorzystać. Reszta bohaterów szczerze powiedziawszy nie przykuła mojej uwagi, co nie zmienia faktu, że każdy z nich miał określoną rolę do odegrania.

Cała historia jest tak opisana, że zorientowanie się w przysłowiowym "kto zabił?" przypadło mi na sam moment rozwiązania akcji, kiedy to morderca sam się ujawnia. I jakkolwiek kocham czytać tego typu powieści i z nie jednym zadziwiającym zakończeniem miałam już do czynienia, to które pojawia się w "Roku Szczura" to twist stulecia dla mojego biednego mózgu - takiego obrotu spraw, to się akurat nie spodziewałam. Zwłaszcza, że po drodze niemal wszyscy wydają się winni. A to jak książka jest skonstruowana moim zdaniem naprawdę potrafi uśpić czujność czytelnika. Mamy tu bowiem do czynienia z monologiem Szczura (o ile mogę to tak nazwać) skierowanego do Duśki, a jego beznamiętne refleksje dają złudne poczucie, że cała sprawa zakończy się w możliwie przewidywalny sposób. Cóż... Tak nie jest.

Tak dobrej powieści kryminalnej dawno nie czytałam i pewnie długo jeszcze nie przeczytam. A to, że pochłonęłam ją w zaledwie jeden dzień również mówi swoje.
Chyle czoła przed panią Guzowską, za ogrom pracy, który niewątpliwie włożyła w napisanie tej książki i z całym przekonaniem twierdzę, że jest to jedna z jej najlepszych powieści, która znalazła się w moim osobistym TOP 10.

(Uff...Teraz mogę spać spokojnie! ;D)

Książki pani Guzowskiej już od pewnego czasu cieszą się u mnie dużym zainteresowaniem i sentymentem.

Serię o Mario uwielbiam, przygody Simony przywodzą mi na myśl damską wersję Indiany Jonesa (a choć to dziecinne i zapewne płytkie - uwielbiam faceta!), a bohater "Ślepego Archeologa" - Tom to jedna z ciekawszych postaci, jakie dane mi było spotkać w książkach. I teraz...