Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Byłem bardzo zdziwiony znajdując w księgarni Matrasu tomik poezji innego autora niż Miłosz czy Szymborska, a tak się składa, że o pani Dąbrowskiej i jej wierszach słyszałem już wcześniej. Z całą pewnością mogę powiedzieć (napisać), że są to wiersze nurtujące i pozostają w nas. Brzmi to nieco patetycznie jakby oceniał rzetelny krytyk, ale innych słów znaleźć nie mogę. Dąbrowska bawi się słowem, nie tworzy poezji alternatywnej, dostępnej i rozumianej tylko przez nielicznych odbiorców, najczęściej tylko poetów. Jej utwory (notabene, niezwykle oryginalne) są wypełnione wspomnieniami, obrazami, czymś co jest ważne dla każdego, a przy okazji poświęcone są jakiemuś szczegółowi, drobnostce. Autorka z niezwykłym talentem wyłapuje detale, co nie znaczy że pisze tylko o rzeczach drobnych. Na pewno w każdym wierszu jest coś ważnego i niepowtarzalnego. Tomik "Czas i przesłona" na pewno bardzo mnie poruszył i pokazał, że zdarzają się poeci, którzy nie piszą w sposób zawiły i skomplikowany, ale dzięki swojemu kunsztowi umieją zmusić czytelnika do myślenia i zatrzymują na chwilę czas.

Byłem bardzo zdziwiony znajdując w księgarni Matrasu tomik poezji innego autora niż Miłosz czy Szymborska, a tak się składa, że o pani Dąbrowskiej i jej wierszach słyszałem już wcześniej. Z całą pewnością mogę powiedzieć (napisać), że są to wiersze nurtujące i pozostają w nas. Brzmi to nieco patetycznie jakby oceniał rzetelny krytyk, ale innych słów znaleźć nie mogę....

Powiem coś, czego nie zdarzyło mi się nigdy wcześniej powiedzieć. Po raz pierwszy wolę film niż książkę. Mimo, iż (jak to zwykle bywa) zawiera znacznie wiele szczegółów i wyjaśnia niedopowiedzenia, nie wzbudza we mnie takich uczuć jak filmowy pierwowzór (filmowy pierwowzór, aż dziwnie to brzmi). Może taka "skondensowana" dawka emocji w dwie godziny oddziałuje silniej, niż rozłożona na kilka dni (podczas czytania). Obrazy versus słowa. Tam niemalże gołe fakty, tu wyobrażenia, które możemy sobie "złagodzić". Dużym minusem powieści wydaje mi się przeintelektualizowany język i styl pisarski, a także pewna niespójność uczuciowa bohaterów. Kwiecisty opisy i złożone sarkastyczne wypowiedzi. Czy na prawdę na to mieli czas powstańcy? Albo druga ważna rzecz. Książkowy Stefan wydaje się być bardziej skupiony na ironicznym wewnętrznym monologu, niż otaczających go faktach. Szybko zapomina o śmierci matki i Jasia, a nawet jak pamięta, sprawia wrażenia całkowicie pogodzonego z tym faktem, jakby nie było w tym żadnej (a przynajmniej nie tak wielkiej) tragedii, a wiemy, że nie był typem gruboskórnego twardziela. Filmowy Stefan jest jakby sensowniejszy. Jego psychika bardziej skalana wojną. Bohater pozostaje bardzo długo w szoku, widząc egzekucję najbliższych (która jest pewnym punktem zwrotny w jego życiu), tymczasem w książce jest tym faktem przerażony, tylko leżąc na szpitalnym łóżku, potem wątek zanika. Nie pasowały mi też długie opisy, mimo że miały one w sobie coś zastanawiającego i było dość oryginalne (tak że sam myśląc jakby to można było skrócić, nic nie wymyśliłem, bo każde słowo jest coś warte). Ale czy naprawdę ludzka pamięć może tyle zarejestrować, kiedy wokół umierają ludzie, świszczą kule i wali się świat? Daje książce 8, ale to chyba przez sentyment do filmu. Jest ciekawa i stanowi jego dopełnienie, jednak nie potrafi w pełni oddać tragedii tych ludzi, jak to fenomenalnie przedstawiono w filmie (tu ukłon w stronę aktorów).

Powiem coś, czego nie zdarzyło mi się nigdy wcześniej powiedzieć. Po raz pierwszy wolę film niż książkę. Mimo, iż (jak to zwykle bywa) zawiera znacznie wiele szczegółów i wyjaśnia niedopowiedzenia, nie wzbudza we mnie takich uczuć jak filmowy pierwowzór (filmowy pierwowzór, aż dziwnie to brzmi). Może taka "skondensowana" dawka emocji w dwie godziny oddziałuje silniej, niż...

Uwielbiam książki tego pokroju. Piękne, wzruszające, które mówią i przypominają o tym co najważniejsze. Jak dorosłe potrafi być dziecko (tytułowy Oskar), podczas gdy wielu dojrzałych ludzi przez całe życie pozostaje pod wieloma względami dziećmi? Zachęcam wszystkich do przeczytania "Oskara i pani Róży" i przypomnienia sobie, że wyprzedanie wypatrzonej pary butów, to nie największa tragedia, jakie się w życiu zdarzają.

Uwielbiam książki tego pokroju. Piękne, wzruszające, które mówią i przypominają o tym co najważniejsze. Jak dorosłe potrafi być dziecko (tytułowy Oskar), podczas gdy wielu dojrzałych ludzi przez całe życie pozostaje pod wieloma względami dziećmi? Zachęcam wszystkich do przeczytania "Oskara i pani Róży" i przypomnienia sobie, że wyprzedanie wypatrzonej pary butów, to nie...

Jedna z najlepszych książek jakie czytałem. Baśniowa opowieść będąca wspaniałą filozoficzną wyprawą w głąb naszych serc. Cienka, pisana prostym językiem, na pozór prosta. To czyni ją wyjątkową i uniwersalną. Przeznaczona dla każdego czytelnika, w każdym miejscu na świecie, ponad czasowa. Zamiast włączać dzieciom krwawe i bezsensowne bajki, powinno czytać się ją na dobranoc. Wyniosłyby z niej za równo dzieci jak i ich rodzice. Moja ocena- wybitna. Nie ocenię jej jako "arcydzieło" (mimo, iż arcydziełem jest) gdyż maksymalna ocena powoduje często zbędny zachwyt (przerost formy nad treścią) i prawdopodobnie nigdy żadnej w ten sposób nie ocenię, gdyż jest wiele równie dobrych książek, a jestem wymagający i każdej dobrej książki jako cudo nie ocenię .

Jedna z najlepszych książek jakie czytałem. Baśniowa opowieść będąca wspaniałą filozoficzną wyprawą w głąb naszych serc. Cienka, pisana prostym językiem, na pozór prosta. To czyni ją wyjątkową i uniwersalną. Przeznaczona dla każdego czytelnika, w każdym miejscu na świecie, ponad czasowa. Zamiast włączać dzieciom krwawe i bezsensowne bajki, powinno czytać się ją na dobranoc....

Sięgnąłem po tę książkę, żeby mieć jakiekolwiek zdanie o niej. Zniechęciła mnie bardzo szybko. Przekoloryzowany romans, dziejący się tym razem w świecie wampirów. Coś nowego? To chyba jedyny plus tej powieści. Tematyka wampirów, od czasów "Draculi" Brama Stokera była poruszana wiele razy, jednak chyba żaden autor nie uczynił z tych krwiożerczych istot niemalże bogów. Pociągające, posiadające nadnaturalne moce istoty, stały się przez pewien czas wręcz ikoną seksapilu. Wydaje się to śmieszne, ale jednak prawdziwe.
Książka prosta, "dla kucharek", z fantastycznymi dodatkami. Według mnie bardzo prymitywna, nie warta uwagi. Powinna znaleźć się w dziale książek dla pisarzy "jak nie pisać". Moja ocena- bardzo słaba. Mimo iż jest beznadziejna "zostawię sobie" tę gwiazdkę na specjalny przypadek (tak jak w przypadku arcydzieła).

Sięgnąłem po tę książkę, żeby mieć jakiekolwiek zdanie o niej. Zniechęciła mnie bardzo szybko. Przekoloryzowany romans, dziejący się tym razem w świecie wampirów. Coś nowego? To chyba jedyny plus tej powieści. Tematyka wampirów, od czasów "Draculi" Brama Stokera była poruszana wiele razy, jednak chyba żaden autor nie uczynił z tych krwiożerczych istot niemalże bogów....

Czy życie poety może być interesujące? Szczególnie życie takiego poety (a właściwie poetki) jakim była Wisława Szymborska? Przeżyła je szczęśliwie i długo, wbrew utrwalonych w nas stereotypach romantyków. Nie trzeba burzyć skał, trząść ziemią i ciskać piorunami by przeżyć coś interesującego. Można pozostać w cieniu, w wąskim gronie przyjaciół, a na świat zerkać z dowcipem i umiarkowaną sympatią, darując mu od czasu do czasu jakąś drogocenną myśl. O papierosach, kiczu i wielu innych aspektach jej życia (które stały się wręcz atrybutami) możemy przeczytać w tej o to biografii. Ciekawie uporządkowany życiorys, zawarte w nim anegdotki i interesująca osobowość. Czy to przepis na udaną biografię? Można tak powiedzieć, gdyż "Pamiątkowe rupiecie" z pewnością zainteresują czytelnika. Czyjeś życie zawsze bardziej interesuje nas od własnego, choć sami pewnie nie bylibyśmy zadowoleni gdyby pisano o nas, przynajmniej ja tak uważam. Napisanie jej wymagało dużej pracy i wyszło coś bardzo interesującego, po co warto sięgnąć. Mając problem z napisaniem krótkiej notki o sobie (potrzebnej na stronę internetową) nie wyobrażam sobie pisania autobiografii, czy zlecenia napisania jej komuś (do czego na pewno nie dojdzie). Trzeba być choć trochę słynnym. Odkrywanie sekretów znanych ludzi jest z pewnością ciekawe. Jakie sekrety Wisławy Szymborskiej czają się w "Pamiątkowych rupieciach"? Przekonać się można tylko czytając. Moja ocena- bardzo dobra.

Czy życie poety może być interesujące? Szczególnie życie takiego poety (a właściwie poetki) jakim była Wisława Szymborska? Przeżyła je szczęśliwie i długo, wbrew utrwalonych w nas stereotypach romantyków. Nie trzeba burzyć skał, trząść ziemią i ciskać piorunami by przeżyć coś interesującego. Można pozostać w cieniu, w wąskim gronie przyjaciół, a na świat zerkać z dowcipem i...

Czy istnieje coś ciekawszego od zwykłego życia? W swojej powieści Maria Dąbrowska nie opiewa wielkich bohaterów, podróżników, poszukiwaczy przygód. Tu akcja polega na "nie dzianiu" się. Bohaterowie żyją, mają problemu takie jak zwykli ludzie w tamtych czasach, a ich życie toczy się i przemija jak tytułowe noce i dnie. Bez wątpienia warta uwaga. Niektórym czytelnikom może wydawać się nudna, ale to dlatego, że jest idealną odskocznią od codzienności i w kilku tomach pozwala nam przeżyć życie postaci łącznie z nimi. Moja ocena- rewelacyjna

Czy istnieje coś ciekawszego od zwykłego życia? W swojej powieści Maria Dąbrowska nie opiewa wielkich bohaterów, podróżników, poszukiwaczy przygód. Tu akcja polega na "nie dzianiu" się. Bohaterowie żyją, mają problemu takie jak zwykli ludzie w tamtych czasach, a ich życie toczy się i przemija jak tytułowe noce i dnie. Bez wątpienia warta uwaga. Niektórym czytelnikom może...