Jest to pierwsza przeze mnie przeczytana biografia w życiu. Bardzo interesowało mnie życie Pani Wisławy i jak rozwijała się jej popularność. Trochę tekst mi się dłużył ale nie zamierzam dawać przez to niższej oceny ponieważ jak już wyżej wspominałam , jest to moja pierwsza biografia więc nie wiem czym inne się charakteryzują.

Pani Szymborska miała bardzo ciekawe, choć skromne życie. Nawet wtedy gdy dostała Nobla nie wiedziała co ma zrobić z pieniędzmi i nie używała ich dla siebie w dużym stopniu . Jej poezja jest piękna i podoba mi się jej charakter. Dzięki tej książce dowiemy się o całym życiu Pani Wisławy i o bliskich jej osobach . O tym gdzie bywała, jaka była i co lubiła oraz gdzie spędzała czas . Idealna lektura dla miłośników noblistki

Jest to pierwsza przeze mnie przeczytana biografia w życiu. Bardzo interesowało mnie życie Pani Wisławy i jak rozwijała się jej popularność. Trochę tekst mi się dłużył ale nie zamierzam dawać przez to niższej oceny ponieważ jak już wyżej wspominałam , jest to moja pierwsza biografia więc nie wiem czym inne się charakteryzują.

Pani Szymborska miała bardzo ciekawe, choć...

Bardzo dobra biografia, barwna i taktowna (nie ma tu sensacyjnych ploteczek). Duża część biografii skupia się na twórczości, prywatność jest przy okazji. Wartość dodana tej lektury to to, że kolejne czytane tomiki noblistki będę postrzegać zupełnie inaczej. Wyzwanie LC marzec 2024

Bardzo dobra biografia, barwna i taktowna (nie ma tu sensacyjnych ploteczek). Duża część biografii skupia się na twórczości, prywatność jest przy okazji. Wartość dodana tej lektury to to, że kolejne czytane tomiki noblistki będę postrzegać zupełnie inaczej. Wyzwanie LC marzec 2024

Piękny portret pięknego człowieka. To była bardzo lekkostrawna i przyjemna podróż w krainę poezji i osobistości tryskającej skromnością i błyskotliwym umysłem. Brak takich ludzi!

Piękny portret pięknego człowieka. To była bardzo lekkostrawna i przyjemna podróż w krainę poezji i osobistości tryskającej skromnością i błyskotliwym umysłem. Brak takich ludzi!

Ta książka mogłaby być przykładem, jak należy pisać biografie i co zrobić, żeby były ciekawe i wciągające, nawet jeśli są bardzo obszerne.

Ta książka mogłaby być przykładem, jak należy pisać biografie i co zrobić, żeby były ciekawe i wciągające, nawet jeśli są bardzo obszerne.

Podziwiam autorki za ogrom mrówczej pracy, który wykonały.
Warto przeczytać, bo Pani Wisława to cudowna, wspaniała kobieta.

Podziwiam autorki za ogrom mrówczej pracy, który wykonały.
Warto przeczytać, bo Pani Wisława to cudowna, wspaniała kobieta.

Zdecydowanie inaczej będę teraz patrzeć na autorkę, którą znam z podręczników szkolnych. Dużo ciekawostek, zdjęć, a wszystko jest podane w taki sposób, że chce się to czytać. Polecam nie tylko miłośnikom poezji.

Zdecydowanie inaczej będę teraz patrzeć na autorkę, którą znam z podręczników szkolnych. Dużo ciekawostek, zdjęć, a wszystko jest podane w taki sposób, że chce się to czytać. Polecam nie tylko miłośnikom poezji.

Bardzo dobra biografia naszej noblistki, którą każdy powinien przeczytać nie tylko z okazji Roku Szymborskiej. Widać w tej książce ogrom pracy, jaką autorki włożyły w niej napisanie i czyta się to dobrze nie tylko u osób, które zaczytują się w poezji.

Bardzo dobra biografia naszej noblistki, którą każdy powinien przeczytać nie tylko z okazji Roku Szymborskiej. Widać w tej książce ogrom pracy, jaką autorki włożyły w niej napisanie i czyta się to dobrze nie tylko u osób, które zaczytują się w poezji.

„Uświadomiłam sobie, że ta cała moja historia pozbawiona jest dramatyzmu. Tak jakbym prowadziła życie motylka, jakby życie tylko głaskało mnie po głowie. To jest mój portret zewnętrzny. Ale skąd taki obraz? Czy ja naprawdę taka jestem? Życie miałam właściwie szczęśliwe, jednak było w nim wiele śmierci, wiele zwątpień. Ale oczywiście ja o sprawach osobistych mówić nie chcę, a też nie lubiłabym, żeby mówili inni. Co innego po mojej śmierci. Ja mam do ludzi inną twarz, dlatego pokazują mnie od strony anegdotycznej, jako osobę wesołą, która nic, tylko wymyśla gry i zabawy. To, że inni tak mnie widzą, to moja wina. Pracowałam długo na ten wizerunek. Bo jak mam ciężkie zapaści, ciężkie zmartwienia, to do ludzi nie wychodzę, żeby nie pokazywać ponurej twarzy”.

To nie było łatwe zadanie. Maria Wisława Szymborska mówić o sobie nie lubiła i nie chciała. Twierdziła, że „wszystko, co ma do powiedzenia, jest w jej wierszach”, a „publiczne mówienie o sobie zubaża wewnętrznie”. A jednak, Anna Bikont i Joanna Szczęsna ze wspomnień przyjaciół i znajomych, fragmentów listów i pocztówek, wywiadów, fotografii i anegdot poprzetykanych fragmentami wierszy i felietonów stworzyły kompletną biografię poetki, noblistki, kobiety, człowieka.

Kolejne rozdziały „Pamiątkowych rupieci” pozwalają przyjrzeć się nie tylko etapom życia Szymborskiej (dzieciństwu, dorastaniu w okupacyjnym Krakowie, pierwszym literackim próbom, małżeństwu i przyjaźni z Adamem Włodkiem, przynależności partyjnej, pracy w redakcji „Życia Literackiego”, związkowi z Kornelem Filipowiczem, kulisom „sztokholmskiej tragedii” i życiu po niej),ale także poznać korzenie i mniej znane fakty, ciekawostki z życia poetki. Anna Bikont i Joanna Szczęsna zaglądają „za kulisy”, formalny wizerunek Szymborskiej uzupełniają tym nieformalnym. Wisława Szymborska z „Pamiątkowych rupieci” to nie tylko skromna, dyskretna, skryta, stroniąca od tłumów i publicznych wystąpień osoba. To niezwykle zdolna, inteligentna, obdarzona ironicznym poczuciem humoru poetka, wytrawna czytelniczka, szefowa działu poezji, felietonistka. To także nałogowa palaczka, organizatorka loteryjek dla przyjaciół, wielbicielka „domówek”, skrzydełek z KFC i kiczu. Twórczyni niebanalnych pocztówek – wyklejanek. Przyjaciółka Stanisława Barańczaka, stale szukająca pomysłu „jak obcować” z Czesławem Miłoszem.

Dwadzieścia sześć rozdziałów, ponad pięćset stron chronologicznie uporządkowanych treści, zwieńczonych kalendarium najważniejszych wydarzeń, obszernymi przypisami i bibliografią. „Pamiątkowe rupiecie”, mimo sporej objętości, czyta się jak najwyższej próby powieść. To książka, która bawi, zaskakuje i wzrusza. Sprawia, że ma się ochotę wrócić do ukochanych wierszy poetki, sięgnąć po jej felietony i listy do Kornela Filipowicza. Nieczęsto sięgam po biografie, w tej przepadłam.

„Uświadomiłam sobie, że ta cała moja historia pozbawiona jest dramatyzmu. Tak jakbym prowadziła życie motylka, jakby życie tylko głaskało mnie po głowie. To jest mój portret zewnętrzny. Ale skąd taki obraz? Czy ja naprawdę taka jestem? Życie miałam właściwie szczęśliwe, jednak było w nim wiele śmierci, wiele zwątpień. Ale oczywiście ja o sprawach osobistych mówić nie chcę,...

Całe życie stroniła od wystąpień publicznych, unikała wywiadów, nie lubiła podróży. Nie była skora do zwierzeń, pragnęła żyć w cieniu swej twórczości, życzyła sobie, by to właśnie wiersze mówiły o niej i w jej imieniu. Twierdziła, że mówienie o sobie samej jest równoczesne z zatracaniem własnej duszy, że prywatność zawsze jest współdzielona z innymi ludźmi i nie może być czymś, co można sprzedać i upublicznić. Nawet przyznanie w 1996 roku Nagrody Nobla w dziedzinie literatury diametralnie nie zmieniło jej stosunku do życia publicznego. Bywała tam kiedy było to nieuniknione, do ostatnich chwil pozostając na tyle na ile było to możliwe, w cieniu blichtru. Jak więc udało się autorkom, Annie Bikont oraz Joannie Szczęsnej napisać tak monumentalną biografię Wisławy, jaką są „Pamiątkowe rupiecie”?

Historia tej biografii zaczyna się pozornie i skromnie. Pragnące zawrzeć życie noblistki w ramach książki, zaczęły od analizy jej twórczości, skupiając się przede wszystkim na przeczytaniu felietonów „Lektury nadobowiązkowe”. Teksty te okazały się kopalnią wiedzy o upodobaniach Szymborskiej, pozostawiały jednak wiele białych plam na jej życiorysie. Dziennikarki zaczęły więc uzupełniać wiedzę dzięki rozmowom z osobami, które znały poetkę. Pierwsza wersja biografii, najpierw fragmentarycznie publikowana na łamach „Gazety Wyborczej”, ukazała się w roku 1997. Jej publikacja skłoniła poetkę do skontaktowania się z jej autorkami, celem „uściślenia” tekstu będącego „portretem zewnętrznym motyla”, pozbawionym „dramatyzmu”, co poskutkowało wieloma spotkaniami i rozmowami, a także i przede wszystkim finalną, jakże monumentalną wersją „Pamiątkowych rupieci”, z której odnajdziemy żywy obraz noblistki, będący nie tylko „portretem zewnętrznym” ale jednocześnie jej dyskretnym i czułym portretem wewnętrznym.

Biografia podzielona została na dwadzieścia sześć tematycznych rozdziałów, w których odnajdziemy życie noblistki w różnych okresach jej życia, a nawet jeszcze przed nim, gdyż autorki zadbały również o to, by przedstawić przodków Szymborskiej. Historia ta sięga więc aż czasów Austro-Węgier, kiedy to w pierwszej połowie XIX wieku przychodzą na świat dziadkowie poetki. Analizując życie i pozostawione przez przodków notatki, autorki doszukują się głęboko zakorzenionego pisarskiego talentu, który odziedziczyła bohaterka książki, a który skrupulatnie, przez kolejne lata dochodził do głosu.

Warto podkreślić, iż pomimo podzielenia życia Szymborskiej na poszczególne, chronologicznie etapy, biografii tej daleko do encyklopedycznej, nudnawej treści. Bikont i Szczęsna zadbały bowiem o to, by podręcznikową treść uzupełnić nie tylko licznymi anegdotami czy reprodukcjami materiałów źródłowych (książkę przepełniają liczne zdjęcia, odręczne notatki, wycinki z licznie prowadzonej korespondencji),ale także o kluczowe dla życia noblistki wycinki z poezji, które idealnie oddają nastroje poszczególnych, przytaczanych momentów z jej życia. W zestawieniu z sytuacjami, w których powstawały, wiele wierszy nabiera tym samym dodatkowej głębi, innego kontekstu, znaczenia.

Wisława Szymborska przedstawiona zostaje jako wspaniała, czujna i wrażliwa poetka, dowcipna przychylna debiutantom mecenaska dobrej literatury oraz oddana żona i przyjaciółka. Z rozrzewnieniem czyta się o jej związkach z Adamem Włodkiem oraz Kornelem Filipowiczem, przyjaźniach z Ewą Lipską czy Stanisławem Barańczakiem, rozmowach z Jerzym Pilchem czy Czesławem Miłoszem, współpracą z zatrudnionym po otrzymaniu Nagrody Nobla sekretarzem Michałem Rusinkiem. Wszystko to uzupełniają pełne humoru historyjki, z których ta o cyklicznie urządzanych loteryjkach z zabawnymi i zaskakującymi bibelotami do wygrania, rozbawi chyba najbardziej.

„Pojechałyśmy razem z Wisławą na cmentarz, a kiedy wróciłyśmy, okazało się, że wiąz pod oknem ścięto i balkon jest nagi. (…) I nagle została zmuszona do tego, żeby stanąć twarzą w twarz z tą całą szpetotą, bylejakością, z tym wszystkim, co było za jej oknem. Gdy Wisława zobaczyła, że w miejscu drzewa został tylko żałosny kikut, rozpłakała się. Ja myślę, że są rzeczy, których nie robi się poetom. To tak, jakby Kochanowskiemu ściąć lipę”.

Pomimo wielu komicznych anegdot i przytoczonych w książce ciekawostek z życia Wisławy Szymborskiej, autorkom udało się zadbać zarówno merytoryka pozycji, jak i o jej metafizyczny wydźwięk. Z jednej strony książkę uzupełnia bowiem zarówno kalendarium, w którym odnaleźć można chronologicznie najważniejsze dla poetki wydarzenia z jej życia, a także obszernie przytoczone przypisy źródłowe oraz bibliografię. Z drugiej zaś, biografię tę uzupełniają poruszające wspomnienia bliskich poetce osób, z których wyłania się obraz kobiety skromnej, pozornie tylko silnej i wytrzymałej na wszelkie przeciwności losu, sumarycznie jednak uzdolnionej, subtelnej, wrażliwej i czułej obserwatorki świata i ludzi.

www.bookiecik.pl

Całe życie stroniła od wystąpień publicznych, unikała wywiadów, nie lubiła podróży. Nie była skora do zwierzeń, pragnęła żyć w cieniu swej twórczości, życzyła sobie, by to właśnie wiersze mówiły o niej i w jej imieniu. Twierdziła, że mówienie o sobie samej jest równoczesne z zatracaniem własnej duszy, że prywatność zawsze jest współdzielona z innymi ludźmi i nie może być...

Zawsze uwielbiałam czytać polską poezję, choć przyznaję że twórczość Wisławy Szymborskiej nie znajdowała się nigdy w obszarze moich poetyckich zainteresowań. Nie znaczy to jednak, że jej poezji nie lubię i z pewnością doceniam jej dorobek, a po przeczytaniu "Pamiątkowych rupieci" zdecydowanie bardziej zgłębię twórczość naszej Noblistki.

Choć biografia ta jest obszerną ksiegą, czyta się ją jednym tchem. Dawno niczyja historia mnie tak nie zaciekawiła. Poznajemy tu młodą Wisławę, jej dziadków, rodziców - po prostu korzenie. Przeżywamy z młodą dziewczyną II Wojnę Światową, później głęboki PRL, aż do czasów wolnej Polski i sztokholmskiego dramatu, jak mawia się o wręczeniu polskiej poetce Literackiej Nagrody Nobla.

Spotykamy razem z nią wielkie postacie polskiej literatury, jak np. S. Mrożka, Cz. Miłosza czy K. Filipowicza. No właśnie, Kornel Filipowicz - wielka miłość poetki. Przecudownie czytało się o ich relacji opartej na miłości, przyjaźni i absolutnym oddaniu.

Dzięki tej książce spojrzałam w zupełnie inny sposób na postać W. Szymborskiej. Autorki, A. Bikont i J. Szczęsna, opowiadając o życiu poetki często cytują jej wiersze co pozwala lepiej zrozumieć kontekst jej twórczości. Zresztą... Autorkom należą się wielkie brawa, bo wykonały kawał trudnej pracy docierając do tyłu różnych źródeł - od wypowiedzi samej W. Szymborskiej po wypowiedzi jej przyjaciół, prywatne zapiski, listy. Dodam jeszcze, że autorki poznały Noblistkę osobiście, co na pewno dodaje też "smaczku" tej książce.

Absolutnie polecam, a dla polonistycznych dusz to po prostu must read!

Zawsze uwielbiałam czytać polską poezję, choć przyznaję że twórczość Wisławy Szymborskiej nie znajdowała się nigdy w obszarze moich poetyckich zainteresowań. Nie znaczy to jednak, że jej poezji nie lubię i z pewnością doceniam jej dorobek, a po przeczytaniu "Pamiątkowych rupieci" zdecydowanie bardziej zgłębię twórczość naszej Noblistki.

Choć biografia ta jest obszerną...