Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedyne, czego żałuję po przeczytaniu tej książki, to fakt, że przeczytałam jakos ostatnią, już po Diabelskich maszynach, Darach anioła, Akademii Nocnych Łowców i Mrocznych intrygach, zamiast zgodnie z chronologią, zaraz po wygraniu wojny z Valentinem.
Uwielbiam Magnusa i Aleca, a książka tylko o nich to strzał w 10. W pozostałych książkach z uniwersum rzadko pojawiają się razem, a jeśli już to tylko "są", gdzieś w tle, nieważni, zapomniani. Ta książka wypełnia te braki z poprzednich części. #malecforever

Jedyne, czego żałuję po przeczytaniu tej książki, to fakt, że przeczytałam jakos ostatnią, już po Diabelskich maszynach, Darach anioła, Akademii Nocnych Łowców i Mrocznych intrygach, zamiast zgodnie z chronologią, zaraz po wygraniu wojny z Valentinem.
Uwielbiam Magnusa i Aleca, a książka tylko o nich to strzał w 10. W pozostałych książkach z uniwersum rzadko pojawiają się...

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Kinga, coś lekkiego, żeby zobaczyć czy chcę zabrać się za ambitniejsze pozycje. I... Wciąż tego nie wiem 🤔

Z pewnością nie tego spodziewałam się po "Roku wilkołaka". Może wynika to z faktu, że to pozycja z lat 80., więc tempo życia znacznie mniejsze niż obecnie, co odzwierciedla styl pisania, w skrócie - nic się nie dzieje. Przynajmniej z punktu widzenia czytelnika przyzwyczajonego do literatury XXIw.

Podczas każdej pełni w miasteczku Tarker's Mills dochodzi do ataku wilkołaka. Historia podzielona na miesiące, widziana oczami ofiar. Niestety, same ataki zmarginalizowane, autor skupia się bardziej na zamordowanych i ich pozycji w społeczności, co ma niewielkie znaczenie dla całej historii. Każdy rozdział to nowy miesiąc, nowa ofiara i jedyne co je łączy, to mieszkańcy miasteczka, którzy wspominają zamordowanych i obawiają się wyjść z domu w czasie pełni.

Pozycja na jedno popołudnie. Przeczytałam, ale nie spodziewam się, by długo pozostała w mojej pamięci.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Kinga, coś lekkiego, żeby zobaczyć czy chcę zabrać się za ambitniejsze pozycje. I... Wciąż tego nie wiem 🤔

Z pewnością nie tego spodziewałam się po "Roku wilkołaka". Może wynika to z faktu, że to pozycja z lat 80., więc tempo życia znacznie mniejsze niż obecnie, co odzwierciedla styl pisania, w skrócie - nic się nie dzieje....

Nie zrobiła na mnie aż takiego wrażenia jak Szeptacz, może dlatego, że wiedziałam już, czego po autorze można się spodziewać, ale również bardzo mi się podobała. A zakończenie totalnie mnie zaskoczyło.

Nie zrobiła na mnie aż takiego wrażenia jak Szeptacz, może dlatego, że wiedziałam już, czego po autorze można się spodziewać, ale również bardzo mi się podobała. A zakończenie totalnie mnie zaskoczyło.