Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Akcja powieści toczy się we Francji, w roku 1790. Główna bohaterka, Marie Josephe Rose Tascher de la Pagerie, która wiele lat później zasłynie jako Józefina Bonaparte, ucieka z Martyniki przed toczącymi się tam zamieszkami do Paryża. Na miejscu okazuje się, że trafiła z deszczu pod rynnę, ponieważ w Paryżu rozpoczęła się rewolucja francuska, w związku z czym ani ona, ani dwójka jej dzieci nie są bezpiecznie. Marie jest mężatką w trakcie separacji, tytuł wicehrabiny przysparza jej nieszczęść, traum i strachu. Trafia do Karmelu - jednego z więzień dla zwolenników władzy królewskiej, oczekuje na wykonanie wyroku – gilotynę. Jednak jej losy splotą się z losami Napoleona, a historia Józefiny wkroczy na inne tory.
„Róża Napoleona” przedstawia czytelnikom Napoleona ale w większości skupia się na postaci Józefiny o której w zasadzie na lekcjach historii bardzo mało się słyszy a była to zdecydowanie ciekawa postać. Choć gdyby nie Napoleon o Józefinie nie byłoby zupełnie mowy, to prawdopodobnie gdyby nie ona Napoleon również nie stał by się taką osobą którą był. A był on szaleńczo zakochany w Marie Rose, choć była od niego starsza o sześć lat oraz posiadała zupełnie inny bagaż doświadczeń niż Napoleon. Cechą wspólną Józefiny i Napoleona był niezłomny upór, siła psychiczna i umiejętność podnoszenia się po doznanych porażkach, niezłomność charakteru nakazywała im przeć do przodu i realizować swoje cele.
Powieść polecam miłośnikom historii fabularnych, z jednej strony mamy w niej zawarte fakty historyczne z realiami osiemnastowiecznej sytuacji społeczno-politycznej, a z drugiej ciekawą fabułę dopowiedzianą przez autorkę. Książka została napisana w przystępny sposób, choć miałam nadzieję na większą ilość wątków miłosnych. Autorka skupiła się bardziej na ukazaniu postaci zanim się poznali, malutką ilość stron poświęciła na moment ich poznawania się i sam ślub, następnie mamy przeskok o osiem lat i koronację na Cesarza i Cesarzową. Mimo wszystko, książka jest godna polecenia, oceniam ją na 7/10.
Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

Akcja powieści toczy się we Francji, w roku 1790. Główna bohaterka, Marie Josephe Rose Tascher de la Pagerie, która wiele lat później zasłynie jako Józefina Bonaparte, ucieka z Martyniki przed toczącymi się tam zamieszkami do Paryża. Na miejscu okazuje się, że trafiła z deszczu pod rynnę, ponieważ w Paryżu rozpoczęła się rewolucja francuska, w związku z czym ani ona, ani...

Znana młoda rzeźbiarka, Ariel Byrd, ginie śmiercią tragiczną w swojej pracowni. Rankiem kolejnego dnia kobietę z roztrzaskaną czaszką odnajduje Gwen Huffman. Sprawa trafia do jednej z najlepszych policjantek Nowego Jorku, Eve Dallas. Widok pracowni w West Village w pierwszej chwili nasuwa jej myśl o zbrodni w afekcie, popełnionej przez kochanka, na co wskazują dwa kieliszki do wina przy łóżku i dźwięki muzyki. Jednak już pierwsze spotkanie z Gwen nasuwa jej podejrzenia, dlaczego kobieta zgłosiła odnalezienie zwłok dopiero po godzinie?
To już kolejne moje spotkanie z tą autorką, jednak wcześniej znałam ją jako Norę Roberts. Widząc jedno z jej nazwisk z miłą chęcią sięgnęłam po tę pozycję. Po zagłębieniu się w jej życiorys odkryłam że nie tylko J.D. Robb jest jej pseudonimem ale również Sarah Hardesty i Jill March. Mało tego, Nora Roberts to również pseudonim, właściwie autorka nazywa się Eleanor Marie Robertson. J.D. Robb używa tylko do kryminałów, pozostałe pseudonimy do romansów. Podziwiając dorobek artystyczny autorki warto nadmienić iż napisała ponad 250 książek z czego 67 pozycji łącznie z „Śmierć wiarołomnym” należy do cyklu „Oblicza śmierci”.
Język i sposób pisania autorki jest bardzo prosty i zrozumiały, dlatego też w połączeniu z dobrą fabułą książkę wciąga się jak makaron. A muszę stwierdzić że o ile jej romanse były naprawdę ciekawe i nie typowe o tyle kryminały są fenomenem. Z jednego morderstwa wyłania się cała sieć powiązań z innymi zbrodniami, przemocą, zaginięciami.
Musze niestety z żalem przyznać, że nie polubiłam głównej bohaterki, Eve Dallas. Rozumiem pewnego rodzaju hierarchię pomiędzy policjantami wyższego – niższego stopnia, jednak zupełnie nie rozumiem dyktatury wobec swojego partnera jaką przejawia Eve. Choć z drugiej strony mógł być to zabieg zamierzony – świetna policjantka, na wysokim stopniu, kierująca zespołem policjantów, znająca ludzką naturę od podszewki nie potrafi rozdzielić życia prywatnego od służbowego i w ten sposób partner staje się jej podkomendnym.
Mimo wszystko polecam.
Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Znana młoda rzeźbiarka, Ariel Byrd, ginie śmiercią tragiczną w swojej pracowni. Rankiem kolejnego dnia kobietę z roztrzaskaną czaszką odnajduje Gwen Huffman. Sprawa trafia do jednej z najlepszych policjantek Nowego Jorku, Eve Dallas. Widok pracowni w West Village w pierwszej chwili nasuwa jej myśl o zbrodni w afekcie, popełnionej przez kochanka, na co wskazują dwa kieliszki...

Opowieści Baśniomistrza: Sekrety Smokolochów to gra drużynowa dla żądnych przygód, choćby tylko tych w wyobraźni. W grę można zagrać całą ekipą ale również w pojedynkę będzie źródłem dobrej zabawy.
Rozgrywka toczy się w świecie pełnym potworów, mrocznych tajemnic i magicznych mocy. Gracze sami wybierają kim chcą być, do wyboru mają szereg postaci takich jak Czerwony Kapturek, Złodziejka czy Czarodziej. Do wyboru są również rodzaje zadań które możemy wykonać. Czy chcemy w czeluściach Smokolochów odnaleźć nekromantę który tworzy armię nieumarłych aby pokrzyżować mu szyki? A może powinniśmy odszukać władcę wampirów zmarłego przed pięcioma wiekami a obecnie zbiegłego z krypty pod kościołem św. Huberta? Lub w ciemnych korytarzach Smokolochów odszukać dzielnego, zaginionego wojownika?
Gra jest otwarta również na nowe postacie które możemy stworzyć sami nadając wartości pięciu statystykom i unikalną zdolność specjalną.
Pierwsze co mnie urzekło jeszcze przed rozpoczęciem gry to świetne ilustracje, przekartkowałam całą książkę tylko po to aby nie pominąć żadnego rysunku bo są naprawdę piękne a zarazem mroczne, dodają całej opowieści wyrazu. Okładki obu części Opowieści Baśniomistrza są bardzo podobne, co też bardzo ładnie wygląda na półce i dzięki czemu na pierwszy rzut oka widać że tworzą cykl. Do rozgrywki można użyć kodów QR z podkładem dźwiękowym dzięki czemu gracze jeszcze bardziej zanurzą się w fabułę gry, na nagraniach możemy usłyszeć odgłosy, muzykę oraz narrację.
Opowieści Baśniomistrza wkręciły mnie i moją rodzinę na kilka długich wieczorów. Dobrze byłoby gdyby rolę Baśniomistrza otrzymała osoba która potrafi wczuć się w sytuację oraz modulować głos przy dialogach różnych postaci, gwarantuje to dobrą zabawę na kilka długich godzin. Uważam, że rozgrywka byłaby świetna na długie jesienno-zimowe wieczory. Ja i moja rodzina z pewnością możemy polecić obie części dzieła Oliver’a McNeil’a Baśniomistrza najlepszego z najlepszych.
Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

Opowieści Baśniomistrza: Sekrety Smokolochów to gra drużynowa dla żądnych przygód, choćby tylko tych w wyobraźni. W grę można zagrać całą ekipą ale również w pojedynkę będzie źródłem dobrej zabawy.
Rozgrywka toczy się w świecie pełnym potworów, mrocznych tajemnic i magicznych mocy. Gracze sami wybierają kim chcą być, do wyboru mają szereg postaci takich jak Czerwony...