Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niesamowicie dobry reportaż. Oczywiście za dobrą książką stoi przerażająca rzeczywistość - co nadaje jej bardzo emocjonalnego wydzwięku.

Historia większości znana, doperio teraz tak wyraźna, nabrała kształtów prawdziwych ludzi.
I właśnie za to jestem wdzięczna, za to że liczby zamieniły się w ludzi, którzy faktycznie żyli beztroskim życiem; ludzi, którzy żyli tak jak my. I tu odwołam się do procesu, w którym postanowiono, że dokładnie przedstawią każdą sylwetkę zmarłych, bo na to zasługują, na pamięć.
Przyznam, zę w trakcie czytania, odnajdywałam profile społecznościowe rodzin i przyjaciół poszkodowanych, wirtualne groby: i to mnie dobiło kompletnie - kiedy zdałam sobie sprawę, że ci młodzi ludzie byli jak ja, nie spodziewali się najgorszego, że oni faktycznie byli, że to nie tylko cyfry pokazywane w wiadomościach, tak jakby panowała światowa znieczulica.

Co do samego tytułu - zauważyłam, że niekiedy jest to kwestia kontrowersyjna - bo jak polityczny terrorysta może być nazwanym JEDNYM Z NAS?
Jednakże myślę, że jest on trafny, przecież Andres Behring Breivik pozornie był zwykłym, szarym człowiekiem. Niby miał pewne epizody z dziwnym zachowaniem, ALE czy ktoś się tym zainteresował?

To tragiczne wydarzenie z 22 lipca 2011 roku postawiło przed władzami Norwegii (ale nawet przed obywatelami) mnóstwo pytań. Bo przecież można było temu zapobiec. I teraz, czy ktoś jeszcze powinien za to odpowiedzieć? I jakie zmiany powinny zajść w sektorze bezpieczeństwa? Jak uniknąć kolejnych takich zdarzeń?

Reportaż, tak jak już wspominałam - świetny, owiany brutalnością, smutkiem. Skłania do refleksji...

Niesamowicie dobry reportaż. Oczywiście za dobrą książką stoi przerażająca rzeczywistość - co nadaje jej bardzo emocjonalnego wydzwięku.

Historia większości znana, doperio teraz tak wyraźna, nabrała kształtów prawdziwych ludzi.
I właśnie za to jestem wdzięczna, za to że liczby zamieniły się w ludzi, którzy faktycznie żyli beztroskim życiem; ludzi, którzy żyli tak jak my. I...

Od dawna jestem zakochana we Francji i modzie, wiec po ową książkę nie trafiłam przez przypadek.

„Paryski szyk” z zewnątrz prezentuje się bardzo elegancko, bordowa okładka ze złotymi elementami (napisy, rysunki), można rzecz, że szczyt elegancji zasługujący na jedno z najważniejszych miejsc na półce. Ale cały design kończy się już na pierwszych stronach i ciągnie się przez wszystkie kolejne aż do końca - autorka użyła tylu czcionek i kolorów, dodatkowo wiele zdjęć w rożnym rozmieszczeniu. Niekiedy napisy są w takim formacie, że ciężko domyśleć się jaka to litera (szczególnie męczące przy francuskich nazwach).

Książka wydana w 2012 roku i wydaje się, że tam właśnie się zatrzymała. Podtytuł mówi o „podręczniku stylu”, a ten wydaje się trochę nieaktualny, bo wszelkie modowe zdjęcia nie odwzorowują dzisiejszych paryżanek. Wszelkie propozycje autorki dawno wyszły z mody i, choć Francuzki nie podążają ślepo za trendami, to nie oznacza że nie są modne i nie ubierają nieco nowocześniejszych ubrań. Więc pierwszą cześć książki uważam za lekko nieudaną.

Zdecydowana większość owej pozycji to miejsca, które poleca Ines de la Fressange do zwiedzenia we Francji. Miejsca omijane/nieznane przez turystów, czyli swego rodzaju niszowe (teraz już pewnie nie, sądząc po popularności książki).
Chociaż podoba mi się to, że Paryż ma wiele oblicz, a nadal jest bardzo fascynujący i są miejsca bardziej „francuskie/paryskie” niż Wieża Eiffla. Ponieważ w tych propozycjach zahaczamy o różne kategorie: przez miejsca przyjazne dzieciom, muzea i galerie, po szkoły gotowania.
Nie ukrywam, dla mnie fascynatki Paryża, jest to interesująca cześć, ale niekoniecznie umieściłabym ją w podręczniku stylu.

Książka trochę powierzchowna, lekka, jak wszystkie inne „poradniki”. Autorka chciała umieścić dużo informacji, a zawarła wszystko i nic.

„Paryski szyk” ociemniam pół na pół. Dosłownie. Książka adekwatnie do tytułu wypadła słabo, więcej przewodnika niż jakiegoś poradnika. Myślę, że można znaleźć lepsze pozycje niż ta. Co nie oznacza, że nie polecam dla takich miłośniczek jak ja!

Od dawna jestem zakochana we Francji i modzie, wiec po ową książkę nie trafiłam przez przypadek.

„Paryski szyk” z zewnątrz prezentuje się bardzo elegancko, bordowa okładka ze złotymi elementami (napisy, rysunki), można rzecz, że szczyt elegancji zasługujący na jedno z najważniejszych miejsc na półce. Ale cały design kończy się już na pierwszych stronach i ciągnie się...

Książka Garance Doré, wbrew moim oczekiwaniom, wypadła bardzo słabo.
Sama oprawa wygląda bardzo przyjemnie dla oka, zaś w środku panuje lekki chaos.
Brak konkretnych informacji, i w ogóle większego zainteresowania wokół tytułowego stylu.
Autorka zbyt bardzo skupiła się wokół siebie i dotychczasowych miłości. Być może tak jak wiele innych współczesnych „pisarek” podchwyciła trend na książkę/poradnik o byciu jak paryżanka. Niestety według mojej opinii nie wyszło, bo tak jak już wcześniej wspomniałam, na próżno szukać tam ciekawych i rzadkich porad - albo być może jestem już tak uswaidomowiona w modzie paryskiej, tudzież francuskiej, że to czego dowiaduje się w tej książce jest co najmniej powierzchowne.
Garance dużo pisze o swoich miłościach i zajmuje to sporą cześć książki, a tak naprawdę nikogo to nie obchodzi...
Podsumowując, pozycja nie warta pieniędzy (kosztuje dość sporo, jak na garstkę naprawdę dobrych rad)

Książka Garance Doré, wbrew moim oczekiwaniom, wypadła bardzo słabo.
Sama oprawa wygląda bardzo przyjemnie dla oka, zaś w środku panuje lekki chaos.
Brak konkretnych informacji, i w ogóle większego zainteresowania wokół tytułowego stylu.
Autorka zbyt bardzo skupiła się wokół siebie i dotychczasowych miłości. Być może tak jak wiele innych współczesnych „pisarek”...