Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To nie jest typowa recenzja. To krótka opowieść o moich perypetiach z „Małym Księciem”. Nasza wspólna przygoda (Małego Księcia i mnie) rozpoczęła się już kilkanaście lat temu. Niepozornie. Książka po prostu była lekturą. Przeczytałam. Usiadłam. I zaczęło się…. Zastanawianie, co budzi w ludziach taki zachwyt? Dobrze. Widzę i (chyba?) rozumiem liczne porównania, metafory, etc. Ale, żeby od razu WOW?! Odpuściłam. Na jakiś czas. Potem pojawił się pewien Osobnik (fan Małego Księcia), który wychodzi z założenia, że każdy powinien posiadać własny egzemplarz tej książki – otrzymałam swój. Przeczytałam myśląc, że może wcześniej byłam zbyt „smarkata”, żeby zrozumieć co Antoine de Saint-Exupéry miał na myśli. I wicie co. Lipa, klapa, fiasko. Totalnie i absolutnie. Doszłam do wniosków podobnych, jak po pierwszym czytaniu. I utkwiliśmy w impasie: ja i Le Petit Prince. Co jakiś czas wracałam w myślach do losów jasnowłosego chłopca. Minęło kilka lat. Przeczytałam. Dobrze. Lepiej. Inaczej, ale nadal bez szału.
Jakiś czas temu dostaliśmy plakat zdrapkę: „100 książek, które warto przeczytać”. Wśród tytułów znalazł się „Mały Książę”. Usiadłam. Przeczytałam. I dostałam. Po głowie. Po sercu. Po duszy. Teraz zastanawiam się, gdzie ja dotychczas miałam oczy, głowę, a może nawet serce i duszę?!
To duży skrót historii Małego Księcia i mnie. Jak mogliście zauważyć, potrzebowałam kilkunastu lat, żeby dostrzec w tej powiastce wielkie WOW. Chociaż za każdym razem, kiedy czytałam opowieść o chłopcu i róży, wyciągałam z niej inne wnioski, towarzyszyły mi inne uczucia, to nigdy wcześniej nie wywarła na mnie takiego wrażenia, jak ostatnio, kiedy sięgnęłam po nią bez oczekiwań. Po prostu, chciałam przeczytać tę książkę.
Stwierdzam, że czytanie bez oczekiwań daje o wiele więcej niż założenie, że to musi być fantastyczne dzieło, bo ktoś wcześniej tak stwierdził. Czy to, że Mały Książę przez wiele lat był dla mnie po prostu dobrą książką czyni ze mnie marnego czytelnika nieznającego się na Literaturze? Być może. Ale to właśnie ta nie dająca spokoju powiastka zmuszała mnie do ciągłej analizy tych samych zdań i historii. Może o to właśnie chodzi: żeby się zatrzymać, rozejrzeć dookoła bez oczekiwań i spróbować cieszyć się z tych mikrochwil…

To nie jest typowa recenzja. To krótka opowieść o moich perypetiach z „Małym Księciem”. Nasza wspólna przygoda (Małego Księcia i mnie) rozpoczęła się już kilkanaście lat temu. Niepozornie. Książka po prostu była lekturą. Przeczytałam. Usiadłam. I zaczęło się…. Zastanawianie, co budzi w ludziach taki zachwyt? Dobrze. Widzę i (chyba?) rozumiem liczne porównania, metafory,...