Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ponowna lektura "Igrzysk Śmierci" Suzanne Collins utwierdza mnie w przekonaniu, że to świetna, trzymająca w napięciu lektura pełna dwuznaczności. Akcja wydaje się być może nieco pospieszona, niektórzy bohaterowie naszkicowani trochę naprędce, ale to wciąż bardzo dobra, rozrywkowa a niegłupia, literatura.

Ponowna lektura "Igrzysk Śmierci" Suzanne Collins utwierdza mnie w przekonaniu, że to świetna, trzymająca w napięciu lektura pełna dwuznaczności. Akcja wydaje się być może nieco pospieszona, niektórzy bohaterowie naszkicowani trochę naprędce, ale to wciąż bardzo dobra, rozrywkowa a niegłupia, literatura.

Zaskakująco dobrą pisarką okazuje się być Suzanne Collins, nawet po tylu latach, które dzielą mnie od przeczytania pierwszej części "Igrzysk Śmierci". Seria niewątpliwie wyewoluowała wraz z czytelnikami - zniuansowana moralnie, brutalna, choć nie przesadnie, z ciekawymi postaciami i historią ubogacającą całe uniwersum. "Ballada ptaków i węży" wydaje się być integralną częścią całej serii i zupełnie nie sprawia wrażenia dopisanego w celach komercyjnych tomu. Nawet jeśli tak było, Collins fantastycznie to masuje i tworzy - po raz kolejny - naprawdę dobrą powieść.

Zaskakująco dobrą pisarką okazuje się być Suzanne Collins, nawet po tylu latach, które dzielą mnie od przeczytania pierwszej części "Igrzysk Śmierci". Seria niewątpliwie wyewoluowała wraz z czytelnikami - zniuansowana moralnie, brutalna, choć nie przesadnie, z ciekawymi postaciami i historią ubogacającą całe uniwersum. "Ballada ptaków i węży" wydaje się być integralną...

Dominika Słowik pisze w sposób, który pozwala czytelnikowi zanurzyć się w powieści i chłonąć ją powoli, zatapiając się w świat tajemniczej i mrocznej Cukrówki. Ostatnie dni wakacji, beztroska młodość, próba odkrycia skrywanych głęboko sekretów. A to wszystko podlane magią, oryginalnym i fascynującym fantazmatem, który autorka wplata niezwykle naturalnie w opisywany świat. Dominika Słowik pisze o pamięci, o tym, jak zniekształca się pamięć przepuszczana przez nostalgiczny filtr. Pisze o kobietach, o młodości, o głęboko skrywanych lękach, o próbie rozliczenia się z przeszłością i teraźniejszością. I robi to fantastycznie - trudno się od "Zimowli" oderwać, a jeszcze trudniej wyjść z tego lepkiego, letniego i wciągającego świata.

Dominika Słowik pisze w sposób, który pozwala czytelnikowi zanurzyć się w powieści i chłonąć ją powoli, zatapiając się w świat tajemniczej i mrocznej Cukrówki. Ostatnie dni wakacji, beztroska młodość, próba odkrycia skrywanych głęboko sekretów. A to wszystko podlane magią, oryginalnym i fascynującym fantazmatem, który autorka wplata niezwykle naturalnie w opisywany świat....

Bardzo przeciętna i zaskakująco trywialna jest książka Watteau. Pomysł jest, owszem, ciekawy, nietypowy, na docenienie zasługują fantastyczne opisy natury i budowany przez autorkę suspens. Karygodna jest natomiast egzotyzacja i seksualizacja (w niepokojący sposób połączona z infantylizacją) głównej bohaterki. Porównania do "małego zwierzątka", "dziecka", "uczennicy" w trakcie opisów erotycznych zbliżeń między bohaterami sprawiają, że trudno mi uwierzyć, że książka ta wyszła spod pióra kobiety. Nawet okres lat 50., kiedy książka powstała nie usprawiedliwia tak dziwnych i obrzydliwych porównań.

Bardzo przeciętna i zaskakująco trywialna jest książka Watteau. Pomysł jest, owszem, ciekawy, nietypowy, na docenienie zasługują fantastyczne opisy natury i budowany przez autorkę suspens. Karygodna jest natomiast egzotyzacja i seksualizacja (w niepokojący sposób połączona z infantylizacją) głównej bohaterki. Porównania do "małego zwierzątka", "dziecka", "uczennicy" w...

Choć "Upadek" zrobił na mnie mniejsze wrażenie niż "Obcy" - mimo że wielu teoretyków uważa go za najwybitniejsze dzieło Camusa - fascynująca jest klarowność wywodu narratora i łatwość, z jaką autor prezentuje egzystencjalne idee. Pomimo trwającej polemiki, czy główny bohater jest alter-ego autora, niewątpliwie jest on alter-ego człowieka po prostu. Człowieka, który w świecie bez boga sam poddaje się sądowi. I to właściwie po to, aby sam mógł sądzić. "Upadek" to ciekawa lektura i na pewno nie jednorazowa.

Choć "Upadek" zrobił na mnie mniejsze wrażenie niż "Obcy" - mimo że wielu teoretyków uważa go za najwybitniejsze dzieło Camusa - fascynująca jest klarowność wywodu narratora i łatwość, z jaką autor prezentuje egzystencjalne idee. Pomimo trwającej polemiki, czy główny bohater jest alter-ego autora, niewątpliwie jest on alter-ego człowieka po prostu. Człowieka, który w...

Nick Bolton nie napisał reportażu, a trzymający w napięciu kryminał. Jednocześnie trudno nie docenić ogromu pracy, który włożył w zebranie i opracowanie materiałów. Niesamowita historia, bardzo ciekawa sprawa dla wszystkich, których interesuje polityka narkotykowa. Zresztą nie tylko.

Nick Bolton nie napisał reportażu, a trzymający w napięciu kryminał. Jednocześnie trudno nie docenić ogromu pracy, który włożył w zebranie i opracowanie materiałów. Niesamowita historia, bardzo ciekawa sprawa dla wszystkich, których interesuje polityka narkotykowa. Zresztą nie tylko.

Wbrew stosunkowo niepochlebnym opiniom o tnę książce, uważam powieść Karpowicza za bardzo udaną. To niezwykle ciekawa, wzruszająca postmodernistyczna podróż po rozmaitych gatunkach, intertekstach i inspiracjach. Narrator pięknie opisuje niespełnione uczucia swoich bohaterów, sprawnie przeplata między sobą historie łącząc je ze sobą w nietypowych momentach w trochę - moim zdaniem- Calvinowski sposób. Lubię wrażliwość Karpowicza, jego (czasem nieco pretensjonalne) spojrzenie na świat.

Wbrew stosunkowo niepochlebnym opiniom o tnę książce, uważam powieść Karpowicza za bardzo udaną. To niezwykle ciekawa, wzruszająca postmodernistyczna podróż po rozmaitych gatunkach, intertekstach i inspiracjach. Narrator pięknie opisuje niespełnione uczucia swoich bohaterów, sprawnie przeplata między sobą historie łącząc je ze sobą w nietypowych momentach w trochę - moim...

Bardzo sprawnie, lekko i celnie Anna Sudoł opisuje artystyczny światek (nie tylko) Warszawy. Bucerka, pozerka, sporo mitomanii i przerost ambicji - wszystko to zarysowuje raczej smutny obraz młodej sceny polskiej kultury. Ale czy przez to mniej trafny? Sporo tutaj humoru, (auto)ironii, przerysowanych postaci, które łatwo spotkać w podobnych kręgach. Powieść Sudoł pozbawiona jest poczucia wyższości, to raczej wiwisekcja pustej w środku wydmuszki,ktora jednak niepozbawiona jest empatii.

Bardzo sprawnie, lekko i celnie Anna Sudoł opisuje artystyczny światek (nie tylko) Warszawy. Bucerka, pozerka, sporo mitomanii i przerost ambicji - wszystko to zarysowuje raczej smutny obraz młodej sceny polskiej kultury. Ale czy przez to mniej trafny? Sporo tutaj humoru, (auto)ironii, przerysowanych postaci, które łatwo spotkać w podobnych kręgach. Powieść Sudoł pozbawiona...

Poruszający i przerażający obraz Rosji wyłania się z reportaży Kostiuczenko. Autorka z dużą empatią podchodzi do swoich bohaterów, próbując zrozumieć ich motywacje i opisać sytuacje, w jakich się znaleźli. To nie bez znaczenia, że Rosję opisuje Rosjanka, przedstawiając swój kraj jako krainę absurdu, niesprawiedliwości i braku poszanowania dla obywateli.

Poruszający i przerażający obraz Rosji wyłania się z reportaży Kostiuczenko. Autorka z dużą empatią podchodzi do swoich bohaterów, próbując zrozumieć ich motywacje i opisać sytuacje, w jakich się znaleźli. To nie bez znaczenia, że Rosję opisuje Rosjanka, przedstawiając swój kraj jako krainę absurdu, niesprawiedliwości i braku poszanowania dla obywateli.

Opowieści Lovecrafta są oczywiście pełnymi tajemniczości i gotyckiej "niezwykłości" literackimi majstersztykami. Czyta się je przyjemnie, język jest zupełnie wyjątkowy, podobnie jak ich atmosfera. Problem w tym, że nie sposób nie dostrzec tu podobieństwa do innych tekstów z okresu narodzin literatury fantastycznej i niezwykłej. Gautier, Maupassant, Merimee, a także Poe - naturalna skądinąd inspiracja tymi autorami i przenikanie się wspólnych motywów w tych tekstach oraz specyficzna dziewiętnastowieczna maniera sprawiają, że przeczytanie wszystkich opowiadań pod rząd staje się nużące i nie wnosi nic nowego do ogólnego obrazu literackiej niesamowitości przełomu wieków.

Opowieści Lovecrafta są oczywiście pełnymi tajemniczości i gotyckiej "niezwykłości" literackimi majstersztykami. Czyta się je przyjemnie, język jest zupełnie wyjątkowy, podobnie jak ich atmosfera. Problem w tym, że nie sposób nie dostrzec tu podobieństwa do innych tekstów z okresu narodzin literatury fantastycznej i niezwykłej. Gautier, Maupassant, Merimee, a także Poe -...

La Sortie de l'acteur, które przeczytałam, nie znajduje się w tym zbiorze, a to właśnie ta sztuka niezwykle mnie zachwyciła. Poruszająca konstrukcja postaci, pięknie skonstruowana akcja i zaskakujące refleksje bohaterów czynią z tego dramatu dzieło wyjątkowe.

La Sortie de l'acteur, które przeczytałam, nie znajduje się w tym zbiorze, a to właśnie ta sztuka niezwykle mnie zachwyciła. Poruszająca konstrukcja postaci, pięknie skonstruowana akcja i zaskakujące refleksje bohaterów czynią z tego dramatu dzieło wyjątkowe.

W porównaniu do innych pozycji tego autora, tutaj Maeterlinck raczej nie zaskakuje. To dobry dramat, udana metafora, ale raczej mało zaskakująca.

W porównaniu do innych pozycji tego autora, tutaj Maeterlinck raczej nie zaskakuje. To dobry dramat, udana metafora, ale raczej mało zaskakująca.

Bardzo ładny i zgrabny jest magiczny realizm Willemsa. Fabuła zaskakuje, a niezwykłe wydarzenia przeplatają się z pięknymi opisami flamandzkiej przyrody. Mimo to, trudno mi naprawdę docenić tę powieść. To niewątpliwie literatura dobra, choć nie wybitna.

Bardzo ładny i zgrabny jest magiczny realizm Willemsa. Fabuła zaskakuje, a niezwykłe wydarzenia przeplatają się z pięknymi opisami flamandzkiej przyrody. Mimo to, trudno mi naprawdę docenić tę powieść. To niewątpliwie literatura dobra, choć nie wybitna.

Bardzo dobra, gęsta, trudna lektura. Na pewno zyskuje przy znajomości dzieł Pasoliniego.

Bardzo dobra, gęsta, trudna lektura. Na pewno zyskuje przy znajomości dzieł Pasoliniego.

Amelie Nothomb jest pisarką zupełnie niesamowitą. Tworząc bardzo prywatną, intymną wizję Pasji Chrystusa, rysuje prze czytelnikiem obraz człowieka skrzywdzonego, zagubionego, pozbawionego jakiejkolwiek nadziei. Z boskiej istoty, Jezus staje się bliski nam - kocha, cierpi, złości się. Nothomb boleśnie rozprawia się z kontrowersyjnymi biblijnymi ideami, a to, co po lekturze zostaje w głowie na bardzo długo, to pytanie: skoro bóg kocha ludzi, dlaczego każe im cierpieć? Z kobiecą wrażliwością i zupełnie innym spojrzeniem, Nothomb przepisuje biblijną historię, nadając jej nowy sens. Autorka robi to do tego stopnia wprawnie, że powieść jej wydaje się być bardziej prawdziwa niż Ewangelia. I być może taka właśnie jest?

Amelie Nothomb jest pisarką zupełnie niesamowitą. Tworząc bardzo prywatną, intymną wizję Pasji Chrystusa, rysuje prze czytelnikiem obraz człowieka skrzywdzonego, zagubionego, pozbawionego jakiejkolwiek nadziei. Z boskiej istoty, Jezus staje się bliski nam - kocha, cierpi, złości się. Nothomb boleśnie rozprawia się z kontrowersyjnymi biblijnymi ideami, a to, co po lekturze...

Trudno właściwie krytykować tę nowelę - to w gruncie rzeczy ciekawa i sprawnie napisana historia z przekonującymi postaciami i mrokiem kryjącym się w każdym zakamarku. Ale mimo tego wszechobecnego niepokoju, mimo demonów, z którymi zmagają się bohaterowie, mimo widma śmierci wiszącego nad wioską, Simenon mnie nie porwał. To powieść owszem, dobra, ale jednocześnie pochłonięta na tyle w swojej depresyjności, że wydaje się nieco zbyt przytłaczająca.

Trudno właściwie krytykować tę nowelę - to w gruncie rzeczy ciekawa i sprawnie napisana historia z przekonującymi postaciami i mrokiem kryjącym się w każdym zakamarku. Ale mimo tego wszechobecnego niepokoju, mimo demonów, z którymi zmagają się bohaterowie, mimo widma śmierci wiszącego nad wioską, Simenon mnie nie porwał. To powieść owszem, dobra, ale jednocześnie...

Wartko i ciekawie napisana, pełna interesujących i nietuzinkowych postaci, przepełniona napięciem i niepokojem powieść Dieudonne jest przykładem świetnej analizy przemocowych mechanizmów i dorastania. Temat traumy powraca tu jak bumerang, a autorka w świetny sposób pokazuje to, jak różnie ową traumę można przeżywać.

Wartko i ciekawie napisana, pełna interesujących i nietuzinkowych postaci, przepełniona napięciem i niepokojem powieść Dieudonne jest przykładem świetnej analizy przemocowych mechanizmów i dorastania. Temat traumy powraca tu jak bumerang, a autorka w świetny sposób pokazuje to, jak różnie ową traumę można przeżywać.