Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dla mnie jest to absolutny hit i arcydzieło. Dramat napisany lekko i z humorem, a równocześnie do bólu prawdziwy. Można się w nim doszukać sytuacji dobrze znanych z dnia powszedniego każdemu z nas. Polecam.

Dla mnie jest to absolutny hit i arcydzieło. Dramat napisany lekko i z humorem, a równocześnie do bólu prawdziwy. Można się w nim doszukać sytuacji dobrze znanych z dnia powszedniego każdemu z nas. Polecam.

Lubię książki, które składają się z wielu krótkich opowiadań, ale tu nie znalazłam żadnego, które utkwiłoby mi w pamięci. Nie podobał mi się sposób prowadzenia narracji - jest w niej coś naiwnego. Poszczególne historie, zamiast zatrzymać i zmusić do refleksji na temat wierności i sensu małżeństwa, wywołują tylko pewien niesmak. Kojarzyły mi się z tanimi fantazjami erotycznymi, spisanymi byle jak na kartce w pociągu.
Brakowało mi polotu i lekkości prowadzenia fabuły.

Lubię książki, które składają się z wielu krótkich opowiadań, ale tu nie znalazłam żadnego, które utkwiłoby mi w pamięci. Nie podobał mi się sposób prowadzenia narracji - jest w niej coś naiwnego. Poszczególne historie, zamiast zatrzymać i zmusić do refleksji na temat wierności i sensu małżeństwa, wywołują tylko pewien niesmak. Kojarzyły mi się z tanimi fantazjami...

Książka jest zbiorem opowiadań, mających na celu ukazanie w humorystyczny sposób typowego Bułgara. Tytułowy Baj Ganiu przedstawiony jest jako chciwy, bezpośredni, niewychowany (jego kulturą jest brak kultury) wyrusza w podróż po Europie w celach zarobkowych. Propaguje na Zachodzie znak rozpoznawczy Bułgarii - olejek różany. Baj Ganiu nie jest otwarty na poznawanie nowych ludzi i kultury - w każdym zakątku szuka swych rodaków. Często ucieka się do korupcji. O jego perypetiach dowiadujemy się podczas rozmowy kilku znajomych - po kolei opowiadają sobie oni nawzajem, w jakich okolicznościach spotkali się z tytułowym bohaterem. W książce poruszony jest motyw poczucia kulturowej odrębności Bułgarii od Zachodu (spowodowane niewolą turecką, islamizacją). Jest to wędrówka Bułgara po Europie w poszukiwaniu tożsamości. Następuje konfrontacja tego, co bułgarskie z innymi krajami słowiańskimi i zachodnimi.
Opowiastki te ciągną się mniej więcej do połowy książki - druga połowa dotyczy działań politycznych głównego bohatera już po powrocie do ojczyzny. Baj Ganiu odstępuje tu od wszelkich zasad moralnych - wszystko, co robi, opiera się na łapówkach, korupcji i kłamstwach.

Książka jest zbiorem opowiadań, mających na celu ukazanie w humorystyczny sposób typowego Bułgara. Tytułowy Baj Ganiu przedstawiony jest jako chciwy, bezpośredni, niewychowany (jego kulturą jest brak kultury) wyrusza w podróż po Europie w celach zarobkowych. Propaguje na Zachodzie znak rozpoznawczy Bułgarii - olejek różany. Baj Ganiu nie jest otwarty na poznawanie nowych...

Książkę czyta się bardzo szybko - jest napisana w formie zeznań różnych osób zamieszanych w wydarzenia związane z sułtanem Dżemem. Każda z tych postaci operuje własnym, właściwej swojej pozycji społecznej, językiem, słownictwem, charakterystycznym spojrzeniem na sprawę.
Cała powieść pisana jest w formie retrospekcji - już z pierwszego świadectwa czytelnik dowiaduje się zakończenia.

Książkę czyta się bardzo szybko - jest napisana w formie zeznań różnych osób zamieszanych w wydarzenia związane z sułtanem Dżemem. Każda z tych postaci operuje własnym, właściwej swojej pozycji społecznej, językiem, słownictwem, charakterystycznym spojrzeniem na sprawę.
Cała powieść pisana jest w formie retrospekcji - już z pierwszego świadectwa czytelnik dowiaduje się...

Miałam przy tej książce sporo chwil zawahania, nieco trudności interpretacyjnych - prawdę mówiąc, zmagam się już z nimi trzeci dzień. Z racji tego, iż jest to powieść postmodernistyczna, moje przemyślenia mogą nie mieć najmniejszego sensu - być może autor po prostu sam sobie wyznaczył granice literatury, nie do końca zrozumiałe dla odbiorców. Jest to jakby zlepek różnych przypadkowych, krótkich opowiadań - często przekraczających tzw. "granice dobrego smaku". Składa się z początków. Jest to nowatorskie podejście do literatury, mnie jednak brakowało jakiegoś punktu zaczepienia.
Znalazło się w niej również kilka znaczeń, których nie udało mi się rozgryźć.
Zdecydowanie polecam tym, którzy poszukują czegoś innego i nie należą do czytelników oczekujących od pisarza, by prowadził ich za rękę od początku do końca.

Miałam przy tej książce sporo chwil zawahania, nieco trudności interpretacyjnych - prawdę mówiąc, zmagam się już z nimi trzeci dzień. Z racji tego, iż jest to powieść postmodernistyczna, moje przemyślenia mogą nie mieć najmniejszego sensu - być może autor po prostu sam sobie wyznaczył granice literatury, nie do końca zrozumiałe dla odbiorców. Jest to jakby zlepek różnych...