Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Aislinn od zawsze miała jasno wytyczoną przez siebie ścieżkę - chciała zostać obrończynią królowej. Jednak wszystko się komplikuje w mieście zaczynają ginąć czarownice, a ona dostaje propozycję małżeńską nie do odrzucenia.
Główna bohaterka jest pyskata, impulsywna , czasami wręcz brawurowa, ale momentami przesadza. Jest czarownicą, ma unikatową moc. Odrobinę zabrakło mi rozwinięcia tego wątku - na jakiej zasadzie kto otrzymuje jakie mocy, czy jest to całkowicie losowe?
Dostajemy wampirka i to nie byle jakiego. Samego króla wampirów, który wydaje się być mało charakterny. Nawet zaryzykowałabym stwierdzenie, że zaślepiony więzią jest momentami wręcz bezosobowy, nie widzi nic ponad to. Jednak jego oddanie sprawie i swojej przeznaczonej oceniam bardzo na plus.
Uwielbiam motyw więzi partnerskich, ale średnio lubię gdy sprowadzana jest często głównie do aspektu fizycznego. A tutaj tak początkowo zostało przedstawione. To fast burn, więc szkoda, że nie zostało to rozciągnięte, bo opór drugiej strony był zwyczajnie niewiarygodny. Szczególnie gdy pozbyła się "blokera".
Książka jest z gatunku urban fantasy, co widać. Autorka skupia się głównie na bohaterach i akcji niż na światotwórstwie, który jest ogólnie zarysowany. Mamy wilkołaki, które są tymi złymi (sic!), wampirki i czarownice, które starają się współpracować, żeby uratować te drugie gdy będą bezbronne podczas zaćmienia.
Zdecydowanie na wielki plus wątek kryminalny. Totalnie chybiłam kto jest winny, a motywacja złola wiarygodna.
Zaimponowała mi przyjaźć Aislinn z najlepszym przyjacielem. Poproszę więcej takich relacji!
Podsumowując: książka ma wady z niezaprzeczalnymi mocnymi wątkami., ale gdy przymknie się na nie oko i podejdzie się do niej jako do lekkiego odmóżdżacza to będziesz się dobrze bawić!

Aislinn od zawsze miała jasno wytyczoną przez siebie ścieżkę - chciała zostać obrończynią królowej. Jednak wszystko się komplikuje w mieście zaczynają ginąć czarownice, a ona dostaje propozycję małżeńską nie do odrzucenia.
Główna bohaterka jest pyskata, impulsywna , czasami wręcz brawurowa, ale momentami przesadza. Jest czarownicą, ma unikatową moc. Odrobinę zabrakło mi...

Jak ja lubię takie 100% młodzieżówki! W życiu Riley nie może być zbyt nudno. Tym razem musi uratować krainę śmiertelników przed gniewem bogiń-patronek, które właściwie już nimi nie są. Totalnie porzuciły swoich wyznawców w imię zemsty za zmarłą siostrą, którą zabiła Riley. Nastolatka musi uwierzyć w siebie, stanąć na czele ruchu oporu (czyli coś w czym się zupełnie nie czuje) i udać się ze swoim bratem do krainy bogów znaleźć rozwiązanie.
Magiczne stwory, które się pojawiały, świetnie wpisały się w całość. Pomysłowość autorki wciąż mnie zadziwiała.
Historia jest napisana lekko i wciągająco. Przekazuje uniwersalne prawdy takie jak wartość przyjaźni, miłości i poświęcenia dla bliskich w przystępny sposób.
I muszę to przyznać - główny zdrajca całej serii był dla mnie totalnym zaskoczeniem. A samo zakończenie było idealne, pomimo że nie było szczęśliwe dla wszystkich. Jak dla mnie udane zakończenie całej trylogii.

Jak ja lubię takie 100% młodzieżówki! W życiu Riley nie może być zbyt nudno. Tym razem musi uratować krainę śmiertelników przed gniewem bogiń-patronek, które właściwie już nimi nie są. Totalnie porzuciły swoich wyznawców w imię zemsty za zmarłą siostrą, którą zabiła Riley. Nastolatka musi uwierzyć w siebie, stanąć na czele ruchu oporu (czyli coś w czym się zupełnie nie...

Riley jest zwykłą trzynastolatką. Choć jednak nie... Jest opadłą gwiazdą, która zabiła Boginię Jaskiniową Niedźwiedzicę i przez to klan uzdrowicieli Gon jest pozbawiony patronki, a co za tym idzie - stracił swoją moc. Nastolatka czuje się za wszystko winna i postanawia za wszelką cenę odzyskać to co stracili i postanawia wybrać się z wizytą do samego piekła, przejść 7 kręgów piekielnych, żeby pozyskać nowego opiekuna klanu. To tak w skrócie.
Klimat azjatycki aż wylewa się z kartek książki. Same piekło jest zupełnie inne niż możnaby się spodziewać. Nastąpiła restrukturyzacja i zupełne pomieszanie z poplątaniem.
Riley poznaje też równolatka, jasnowłosego Dahla, który przejawia niezdrowe zainteresowanie toaletami i filmem Grease. Łączą siły i wspólnie próbują przetrwać w tym dziwnej Krainie Duchów.
Nie zauważyłam żadnych większych wad podczas czytania, nie wyłapałam dziur fabularnych. Czytało się bardzo przyjemnie, absurdalne sytuacje były na porządku dziennym i bawiły mnie momentami do łez. Pomimo rdzenia fabularnego, który jest odrobinę przygnębiający jeśli się nad nim zastanowić, całość nie jest smutna, raczej pocieszająca.
Uwielbiam takie cute młodzieżówki, choć patrząc na opis, może się taką nie wydawać. Jednak przy tego typu książkach niemal z góry wiadomo, że bohaterów nie spotka żadna drastyczna przyszłość, więc cała seria nadaje się idealnie również dla młodszego rodzeństwa.
Kiedyś czytałam tego typu książki na okrągło i dzięki tej Klanom Obdarzonych przypomniałam sobie dlaczego.

Riley jest zwykłą trzynastolatką. Choć jednak nie... Jest opadłą gwiazdą, która zabiła Boginię Jaskiniową Niedźwiedzicę i przez to klan uzdrowicieli Gon jest pozbawiony patronki, a co za tym idzie - stracił swoją moc. Nastolatka czuje się za wszystko winna i postanawia za wszelką cenę odzyskać to co stracili i postanawia wybrać się z wizytą do samego piekła, przejść 7...

Akcja dzieje się 3 lata po skończeniu pierwszego tomu. Candice się ukrywa, szuka zemsty i chce sprowadzić swoich przyjaciół, którzy jak wiemy z poprzedniego tomu, skończyli delikatnie mówiąc marnie. Candy błąka się po Anglii desperacko szukając rozwiązania i stara się, nieco po omacku, zapoznać ze swoimi nowymi mocami.
Napięcię między Candy i Ezrą jest wyczuwalne w tym tomie jeszcze bardziej, wątek romantyczny jest przewidywalny, aczkolwiek nie przeszkadzało mi to aż tak, bo miał dobre tempo. Jestem fanem slow burnów.
Przez przeskok czasowy widać wyraźnie zmianę Candice w zachowaniu, stara się działać bardziej rozważnie wg planu. Choć wiadomo nie zawsze się udaje. Spora część akcji dzieje się poza Granite Hills, ale później wracamy do murów szkoły. Nowe postacie były przedstawione dosyć pobieżnie, bardziej autorka skupiła się na tych starych postaciach.
Czytała się równie przyjemnie jak pierwszy tom. Choć znacznie szybciej, bo dostaliśmy zaledwie 206 stron.
Zakończenie przewidziałam w około 50%, więc również na plus, że nie było do bólu przewidywalne.

Akcja dzieje się 3 lata po skończeniu pierwszego tomu. Candice się ukrywa, szuka zemsty i chce sprowadzić swoich przyjaciół, którzy jak wiemy z poprzedniego tomu, skończyli delikatnie mówiąc marnie. Candy błąka się po Anglii desperacko szukając rozwiązania i stara się, nieco po omacku, zapoznać ze swoimi nowymi mocami.
Napięcię między Candy i Ezrą jest wyczuwalne w tym...

Candice zostaje wyrzucona ze szkoły i trafia do innej, takiej dla trudnej młodzieży, gdzieś głęboko w Pensylwanii. Szybko orientuje się, że ze szkoła jak i uczniami jest coś nie tak. I nie chodzi nawet o to, że to powinna być trudna młodzież. Oni po prostu wszyscy mają... moce nadprzyrodzone.
Klimat książki przywodzi mi na myśl taką starą lekką fantastykę z wampirami, które czytałam lata temu. Są wspomniane wampiry, ale też wilkołaki, czarownice, wyrocznia. Pojawiła się przepowiednia, tajemnice rodzinne, nowe przyjaźnie i nawet odrobinę zakazane romanse.
Sama Candie spada w hierarchii szkolnej dosyć mocno, w starej szkole była tą schematyczną popularną egoistyczną blondyneczką, a w nowej jest bardziej szarą myszką, nawet odrobinę outsiderem. Jednak ta zmiana była dla niej na plus, bo ta jej zbytnia pewność siebie była irytująca. Poza tym nawet nie wspomnę o jej idiotycznych planach - wierzy na słowo świeżo poznanym ludziom z internetu, co sprowadza na nią kłopoty i to spore.
Landon mnie urzekł - bystry brat przyjaciółki z nowej szkoły. Ich przekomarzania były jedną z lepszą częścią tej książki.
Sama koncepcja szkoły, gdzie poszczególni uczniowie z określonymi predyspozycjami podlegają pod konkretnych nauczycieli była interesująca. Patrząc na zachowania i wygląd od razu można było zakładać kto do kogo należy - momentami miałam wrażenie, że byli po prostu klonami.
Odrobinę zabrakło mi przybliżenia samych zajęć w szkole dla nadnaturalnych, byłoby to ciekawe dowiedzieć się jak szkoli się przyszłe wampiry.
Tak samo wątek chłopaka Candice - Sama. Niby jej bardzo na nim zależy, ale w jej czynach nie było tego widać, wręcz odwrotnie. O ile o nich chociażby pomyślała to sporadycznie, wątek można byłoby spokojnie wyciąć i nie byłoby żadnej różnicy.
Całość jest zbudowana na wyświechtanych schematach - Candice wdycha do przystojnego zamkniętego dyrektora Ezry, który dziwnym trafem jakoś bardziej się nią interesuje. Pomimo że pojawia się wiele schematów, czyta się szybko i lekko. To taki typowy odmóżdżacz, który nie zostanie z wami na dłużej, ale mimo wszystko fajnie się go czyta.
Zakończenie mnie zaskoczyło co zaważyło na pozytywnej ocenie całości.

Candice zostaje wyrzucona ze szkoły i trafia do innej, takiej dla trudnej młodzieży, gdzieś głęboko w Pensylwanii. Szybko orientuje się, że ze szkoła jak i uczniami jest coś nie tak. I nie chodzi nawet o to, że to powinna być trudna młodzież. Oni po prostu wszyscy mają... moce nadprzyrodzone.
Klimat książki przywodzi mi na myśl taką starą lekką fantastykę z wampirami, które...

Wiki nie chce odpuścić Killiana. Czuje, że za jego zachowaniem kryło się coś więcej. I ma rację, ale właściwie nie w ten sposób, w który myślała. Za to sam Killian staje oko w oko z własnymi demonami, których najbardziej się boi.
Ostra jest idealnym przykładem tego jak bardzo człowiek potrafi się zmienić i poświęcić dla drugiego człowieka pod wpływem zakochania i miłości. Ostatecznie to jak się zachowuje w tym tomie dosyć różni się od Ostrej w początku pierwszego tomu. Zresztą Killian też się zmienił. W jego wypadku niekorzystnie dla niego samego, bo doszło mu nieprzyjemnych doświadczeń, a co za tym idzie trauma.
Totalnie na plus nowa postać jaką jest Kamil, dodaje odrobiny świeżości do starego teamu plus trochę dram.
Jedynie szkoda, że było tak mało było scen z Jarkiem, choć razem ze swoją dziewczyną odegrał sporą rolę w tym tomie.
Cieszę się, że trafiam na coraz więcej książek poruszających trudne tematy takie jak schizofrenia, stalking czy nadużycia różnego typu.
W porównaniu do pierwszego tomu ten jest mniej dynamiczny. Dużo bardziej autorka skupia się na uczuciach, więcej dzieje się w głowach bohaterów niż faktycznie robią. Generalnie nie jest to wada, po prostu akcja leci wolniej niż w poprzednim tomie.

Wiki nie chce odpuścić Killiana. Czuje, że za jego zachowaniem kryło się coś więcej. I ma rację, ale właściwie nie w ten sposób, w który myślała. Za to sam Killian staje oko w oko z własnymi demonami, których najbardziej się boi.
Ostra jest idealnym przykładem tego jak bardzo człowiek potrafi się zmienić i poświęcić dla drugiego człowieka pod wpływem zakochania i miłości....

Seraphena porzuciła pierwotny plan zabicia boga i łączy swoje siły z Nyktosem, żeby uratować świat przed Zgnilizną. Dodatkowo zdaje sobie sprawę, że zależy jej na uczucia przyszłego męża. Jednak w przeszłości on zadbał o to, żeby wybory serca nigdy nie stały się istotne.
Klątwa drugiego tomu ewidentnie zadziałała w tej serii. Fabularnie było interesująca, wątek romantyczny przekonujący, nie był ciągnięty na siłę.
Pojawiło się dużo wątków pobocznych co jest jednocześnie wadą i zaletą. W tym konkretnym wypadku ilość zapychaczy i niepotrzebnych informacji mnie dobijała. Jasne, fajnie poczytać o backgroundach postaci drugo i trzecioplanowych, ale bez przesady! To działa tylko do pewnego momentu.
Całość czytało mi się bardzo nierówno. Raz byłam wciągnięta na maksa, a raz zwyczajnie się męczyłam. Ilość powtórzeń myśli Seraphiny jak i powtarzanie co chwile tych samych informacji... Gdyby książka była cieńsza o te 200/300 stron wypadłaby znacznie korzystniej.
Wątek malutkich drakenów totalnie chwycił mnie za serduszko. Nyktos jest wspaniałą postacią, Sera zresztą też, choć momentami irytowała.
Podsumowując dla mnie to był taki średniaczek, zwyczajnie mi nie siadł i przeżyję bez znajomości kontynuacji.
Zaczynam się już przyzwyczajać, że Armentrout w każdej serii, z która miałam do czynienia, z tomu na tom obniża poziom. Szkoda, bo fabularne pomysły ma niezłe.

Seraphena porzuciła pierwotny plan zabicia boga i łączy swoje siły z Nyktosem, żeby uratować świat przed Zgnilizną. Dodatkowo zdaje sobie sprawę, że zależy jej na uczucia przyszłego męża. Jednak w przeszłości on zadbał o to, żeby wybory serca nigdy nie stały się istotne.
Klątwa drugiego tomu ewidentnie zadziałała w tej serii. Fabularnie było interesująca, wątek romantyczny...

Zdecydowanie akcja goni akcję i nie ma nawet czasu na przemyślenie pewnych rzeczy.
Czekałam na dom płomienia i cienia, bo wiedziałam z poprzedniej części, że pojawią się bohaterowi z moich ulubionych Dworków. I... mam totalny niedosyt! Ja wiem, że to nie książką o Dworkach, ale Nesta i Azriel jakoś tak inaczej się zachowywali. Rozumiem wzajemną wrogość, w końcu jakaś laska wparowała im do świata z rogiem wytatuowanym na plecach. Ale dzięki nim dostajemy trochę background na potężne artefakty.
Sama Bryce ma... za łatwo ze wszystkim. W poprzednich tomach bardzo ją polubiłam, ale po całość i przemyśleniu pewnych rzeczy - mam mieszane uczucia. Nagle dostaje super-moce, z których prawie od razu potrafi korzystać. Nie było żadnych wielotygodniowych treningów ani poszukiwań. Sam fakt, że potrafiła z łatwością posługiwać się maską... Bryce w tej części zrobiła się pełna sprzeczności. Nienawidzi Fae, wrzuca ich do jednego wora, równocześnie nie zauważa, że ma za przyjaciół pełnokrwistych Fae jak chociażby Ruhn, który jest jedną z najlepszych postaci serii.
Ciągnięcie wpływu Daniki, która co rusz odkrywamy, że coś jeszcze ukrywała przed Bryce. Co chwile okazuje się, że kogoś jeszcze znała. Ten wątek się już trochę przepalił, ok?
Pojawiły się bardzo wzruszające momenty jak np. Ruhn, Hunt i Baksjan w lochach. Te sceny łamały serce i były najbardziej wzruszające. Sam wątek Ruhna i Day. Oh tak bardzo na to zasłużył - na szczęśliwe zakończenie. Ona zresztą także. Czekałam na ich wspólne momenty.
Tharion - śmieszek, który wiecznie poświęca się dla przyjaciół. Taki trochę nieogar ślizgający się po powierzchni (czasami nawet dosłownie). Kolejna postać, która bardzo mi siadła, a która zyskuje dopiero po bliższym poznaniu. Jednak widać, że w głębi duszy jest po prostu zagubiony, a ma dobre zamiary, choć w praktyce wychodzi różnie. Mam słabość do takich postaci
Zakończenie wątku Asteri było niespektakularne. Po zakończeniu takiej serii spodziewałam się większych trudności.
Z całej serii ten tom jest najsłabszy. Autorka zbyt mocno postawiła na ciągłą akcję, dała sporo zapychaczy (jak np. Sathia - Maas chyba nie do końca miała na nią pomysł). Pomimo tych wszystkich wad, dobrze się bawiłam. Fabuła nie jest najwyższych lotów, momentami do bólu przewidywalnie, ale czytało się dobrze.

Zdecydowanie akcja goni akcję i nie ma nawet czasu na przemyślenie pewnych rzeczy.
Czekałam na dom płomienia i cienia, bo wiedziałam z poprzedniej części, że pojawią się bohaterowi z moich ulubionych Dworków. I... mam totalny niedosyt! Ja wiem, że to nie książką o Dworkach, ale Nesta i Azriel jakoś tak inaczej się zachowywali. Rozumiem wzajemną wrogość, w końcu jakaś laska...

Ojciec Vesper został aresztowany, a całą nienawiść i winę za to dziewczyna przekierowała na księcia Dalkę - przyszłe naczynie dla Przewiecznego Króla i ważna linia obrony przed zagrożeniem ze strony otaczającej ich burzy. Postanawia za wszelką cenę uratować ojca, więc pod przykrywką udaje się na szkolenie na Wardanę.
Uwielbiam motyw burzy i potworów w niej mieszkających. W samej budowie odrobinę przypomina fałdę cienia. System magii opartej na symbolach - świetny. Działają na zasadzie jak w Nocnych Łowcach, tylko że Wardana nie muszą się ograniczać do rysowania ich na własnych ciałach.
Jak na dystopię przystało dostajemy dosyć mocno podzielone społeczeństwo. Żyją w kręgach, a najbardziej oddalony od centrum, 5ty krąg, jest coraz bardziej pożerany przez burzę. Ale... ale. Zabrakło mi odrobinę przedstawienia na jakiej zasadzie działają poszczególne kręgi, bo mam wrażenie, że dostajemy właściwie szczątkowe informacje o tym. Tak samo ze szkoła Wardana - jak przebiega szkolenie, jak długo się tam uczą itd. A sama ikonomancja - nie dowiedziałam się jakie ma ograniczenia. Nie ma takich szczegółów co odrobinę dziwi, bo całość książki stoi raczej na opisach.
Wątek romantyczny jest delikatny, brak mu wyrazistości. Jako namiętny czytacz enemies to lovers - nie do końca mnie przekonał. Jeśli byłoby go więcej lub wcale - książka by zyskała.
Vesper zachowuje się odpowiednio jak na swój wiek. Momentami jej odwaga graniczy z głupotą, jest impulsywna, ale skuteczna. Jako córka rewolucjonistki ma przypiętą łatkę i mam wrażenie, że ona sama nie wie czy usilnie pracować, żeby ją wymazać czy utrwalić.
Sam książę sprawia wrażenie nijakiego. Żyje pod piętnem czyich oczekiwań i zdaje się, że całkowicie zapomniał o własnych potrzebach, bo na dobrą sprawę nigdy nie mógł ich mieć.
Kontakt tej dwójki jest nierówny i pełen wybojów. Jestem ciekawa jak rozwinie się ich dalsza relacja.
Samo zakończenie niezłe i sprawiło, że pomimo debiutanckich niedociągnięć, sięgnę po drugi tom.

Ojciec Vesper został aresztowany, a całą nienawiść i winę za to dziewczyna przekierowała na księcia Dalkę - przyszłe naczynie dla Przewiecznego Króla i ważna linia obrony przed zagrożeniem ze strony otaczającej ich burzy. Postanawia za wszelką cenę uratować ojca, więc pod przykrywką udaje się na szkolenie na Wardanę.
Uwielbiam motyw burzy i potworów w niej mieszkających. W...

Askia została porwana przez okrutnego imperatora, Radovana. Dokładnie wie co ją czeka - 30 dni względnej wolności i śmierć. Podejmuje desperacką próbę uwolnienia siebie i innych z rąk rządów Radovana, który jest pełen sprzeczności. Pomagają jej w tym zabite poprzednie królowe.
Askia wciąż zmuszana jest do walki na wielu polach. Uparcie się nie poddaje, choć zdawałoby się przeciwności losu tylko się mnożą. Ciekawy wątek jest pomoc jej poprzedniczek - duchy poprzednich królowych. Pojawiała się i znikają, okazują się być świetnymi szpiegami. Niektóre z nich pośmiertnie próbują się wybielić w oczach Askii, z różnym skutkiem. Mimo wszystko każda próbuje pomóc.
Zdecydowaną gwiazdą tej części jest Radovan. Idealny czysty złol. Wierzy we własną ideę, potrafi w swojej pokrętnej logice znaleźć kontrargument na wszystko. Z jednej strony trafia do niego logiczność i waga niektórych decyzji, które podejmuje. Jednak z drugiej strony twierdzi, że kochał swoje żony, ale musiał zabrać im moce, żeby ocalić świat, więc je zabijał.
Delikatny wątek romantyczny rozpoczęty w pierwszym tomie, deklaruje się z biegiem trwania fabuły. Jako fan romansów w fantastyce - szkoda, że nie było go odrobinę więcej.
Ubolewam, że rola fanatyków religijnych została bardzo zmarginalizowana. To jeden z ciekawszych wątków pierwszego tomu i liczyłam na ich większe zaangażowanie w kontynuacji.
Całość wypadła nieźle, choć momentami nierówno.

Askia została porwana przez okrutnego imperatora, Radovana. Dokładnie wie co ją czeka - 30 dni względnej wolności i śmierć. Podejmuje desperacką próbę uwolnienia siebie i innych z rąk rządów Radovana, który jest pełen sprzeczności. Pomagają jej w tym zabite poprzednie królowe.
Askia wciąż zmuszana jest do walki na wielu polach. Uparcie się nie poddaje, choć zdawałoby się...

Nieustępliwy Niedźwiedź wracając do domu przez las, znajduje nieprzytomną nagą kobietę. Nie zastanawiając się długo, zabiera ją ze sobą i więzi. Choć twierdzi, że tego nie robi. Rzeczowa kobieta (Val) okazuje się być z rodu pum, jednak wszystko wskazuje na to, że jest mieszanką - hybrydą. A w świecie zmiennokształtnych, gdzie oddawana jest cześć Naturze, istnienie hybryd jest wręcz grzechem. Rasso nie jest gotów pozwolić jej odejść, bo wyczuwa między nimi nic przeznaczenia. Jednak na horyzoncie pojawia się Ostatni Smok - Read, który jest mocno zainteresowany Val.
Motyw rodów zmiennokształtnych mnie kupił. Zresztą moja słabość do zmiennych jest powszechnie znana. Ich przywiązania do natury, w większym bądź większych stopniu, wzajemne powiązania pomiędzy rodami i konflikty polityczne to coś co zdecydowanie jest mocną stroną książki.
Do tytułu zostały dołączone grafiki trojga głównych bohaterów. Nie mogę oprzeć się wrażenie, że Rasso i Read byli wzorowani na mężczyznach z dworów. Momentami nawet zachowywali się podobnie. W trakcie zagłębiania się w lekturę wrażenie odrobinę się rozmywa za sprawą jednej szczególnej sceny. Gdy dotrwacie do tego momentu, napewno zrozumiecie o czym piszę. Przez te wszystkie zbieżności, wątek romantyczny jest przewidywalny i właściwie nic tutaj nie zaskakuje (prócz wspominanej jednej sceny, która w gruncie rzeczy nie pasuje mi z wcześniejszymi zapewnieniami bohaterów).
Sama Val jest bohaterką upartą, choć momentami nielogiczną. Czasami sama nie potrafi połapać się o co jej tak naprawdę chodzi, ale jak już postanowi to się tego trzyma. Na szczęście!
Trzeba też wspomnieć o mitycznym Stormvoll. Jedyna noc na x lat, w której według wierzeń, można bez konsekwencji spłodzić potomka. Ciekawy wątek.
Kończy się z przytupem i pomimo wymienionych wcześniej zgrzytów, czytało się dobrze i akcja wciąga. Na szczęście nie było zbędnych zapychaczy, co w znacznym stopniu uratowało całość.

Nieustępliwy Niedźwiedź wracając do domu przez las, znajduje nieprzytomną nagą kobietę. Nie zastanawiając się długo, zabiera ją ze sobą i więzi. Choć twierdzi, że tego nie robi. Rzeczowa kobieta (Val) okazuje się być z rodu pum, jednak wszystko wskazuje na to, że jest mieszanką - hybrydą. A w świecie zmiennokształtnych, gdzie oddawana jest cześć Naturze, istnienie hybryd...

Księgi pisane krwią, do której trzeba dodać specjalne zioła. Atrament musi być wykonany podczas rytuału. Magia ksiąg jest dla niektórych osób słyszalna jako bzyczenie pszczół, są jakby żywymi radarami. Z kolei na pewne osoby ich magia w ogóle nie ma wpływu. Dodatkowo mamy trzy osoby o totalnie innych charakterach, z innymi doświadczeniami i przeszłością. Dwie rozdzielone siostry: Joanna, która dobrowolnie zamknęła się w domu i pilnuje dziedzictwa zmarłego ojca - drogocennych ksiąg przepełnionych magią. Esther - siostra, która porzuciła rodzinę i tuła się po świecie, bo tak przykazał jej ojciec i sama właściwie nie wie dlaczego. I w końcu Nikolas, odizolowany od świata wewnętrznego w grubych murach posiadłości, czyli Biblioteki.
Koncept fabularny brzmi nieźle, prawda? Jednak wykonanie mnie zawiodło.
Podeszłam do tytułu z entuzjazmem, ostatecznie opis był zachęcający. 90% książki miałam wrażenie przeciągania na siłę akcji. Ściany opisów skutecznie zniechęcały, ale dobrnęłam do końca.
Joanna jak na bohaterkę pierwszoplanową wydawała mi się bezbarwna, pozbawiona uczuć. Równie dobrze mogłaby się ujawnić w ostatnich paru rozdziałach i efekt końcowy byłby ten sam.
Esther jest ciekawszą siostrą, ale odrobinę nielogiczną. Teoretycznie posłuchała rady ojca, co roku zmienia miejsce zamieszkania, żeby chronić rodzinę. Ale żeby nie drążyć tematu dlaczego trzeba zrobić to w ten sposób? I dopiero po paru latach przeciwstawiła się tej regule, na zasadzie - zobaczymy co będzie. Dla mnie nie do końca się to kleiło i było dobrze uzasadnione.
Sam Nikolas był najciekawsza postacią. To taki odizolowany dzieciak nie mający bladego pojęcia o otaczającym go świecie. Codzienne rzeczy potrafią być bardzo dla niego interesujące, bo zna je wyłącznie z książek i opowiadań.
Były dobre momenty i pomysły chociażby reanimacja relacji między siostrami, magia luster czy umowa o tajności pracowników Biblioteki - nie mogli mówić o zastrzeżonych rzeczach, a gdy próbowali, zaczynali kaszleć. Pojawiła się intryga związana z organizacją związaną z księgami, która również jest na plus. Jednak samej akcji jest niewiele i tych dobrych momentów jest zbyt mało, żebym mogła polecić książkę jako dobrą. Dla mnie to taki średniaczek z dużą ilością opisów z odrobinę zmarnowanym potencjałem.

Księgi pisane krwią, do której trzeba dodać specjalne zioła. Atrament musi być wykonany podczas rytuału. Magia ksiąg jest dla niektórych osób słyszalna jako bzyczenie pszczół, są jakby żywymi radarami. Z kolei na pewne osoby ich magia w ogóle nie ma wpływu. Dodatkowo mamy trzy osoby o totalnie innych charakterach, z innymi doświadczeniami i przeszłością. Dwie rozdzielone...

Książka jest idealna dla osób, które zupełnie nie ogarniają o co chodzi z hormonami. Poruszane jest temat 6 i schemat rozdziałów jest taki sam: najpierw przedstawienie o co z danym hormonem chodzi, przykłady działania oraz metody na regulację. Autor przytacza wiele sytuacji, wiele z nich jest związane z jego doświadczeniami. Wszystko jest napisane prostym językiem, przyjaznym w odbiorze. Część rzeczy jest wyłożona wręcz łopatologicznie. Niestety pare metod okazuje się niemożliwym w realizacji - autorem jest Szwed, a jego realia odrobinę różnią się od naszych polskich, w związku z tym co nie co odpada. Co nie zmienia faktu, że całkiem sporo z powiedzeniem można wprowadzić nawet na naszym polskim podwórku.
Przy dopaminie nic mnie nie zaskoczyło, ale wynika to z faktu, że kiedyś obejrzałam cały dwugodzinny program o tym właśnie hormonie. Pozostałe rozdziały były dla mnie interesująca, ale o nich wiedziałam zgoła mniej. Stąd wniosek, że książka jest bardziej wprowadzeniem do świata hormonów niż zaawansowaną pozycją.

Książka jest idealna dla osób, które zupełnie nie ogarniają o co chodzi z hormonami. Poruszane jest temat 6 i schemat rozdziałów jest taki sam: najpierw przedstawienie o co z danym hormonem chodzi, przykłady działania oraz metody na regulację. Autor przytacza wiele sytuacji, wiele z nich jest związane z jego doświadczeniami. Wszystko jest napisane prostym językiem,...

absurdalnie dobrze się bawiłam

absurdalnie dobrze się bawiłam