Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Każdy człowiek chce osiągnąć coś wielkiego. Zostać zapisanym na kartach książek, które będą coś znaczyły dla innych, może i nawet obcych mu osób. Dzięki ludziom o pewnych zdolnościach jest to możliwe. Wystarczy, że ofiarują swoją krew, a mogą zamienić każdego w księgę. Jednak w tym świecie nie tylko książki ukrywają w sobie moc. Są też lustra, a nie każdy jest w stanie znieść widok swoich oczu spoglądając na siebie z tafli. Ta książka miała atmosfera, miała też elementy, które wyskakiwał na swoje miejsce w odpowiednich momentach, lecz czegoś w niej zabrakło. Problem na pewno nie tkwił w systemie magiczny, gdyż był on stworzony w sposób ciekawy i solidny. Pióro autorki miało w sobie ten czarn i nie jeden cytat był tak piękny, że musiałam go sobie zaznaczyć. Byłam zachywocona rozdziałami z punktu widzenia Joanny - pełne baśniowego klimatu oraz w postaci Nicholasa, który wzbudził we mnie wiele emocji. Ogólnie to czytanie jej sprawiło mi frajdę. Jednak liczyłam, że dostanę znacznie barwniejsze historię. Z postaciami o mocniejszym charakterze i akcjami, które sprawią, iż z ekscytacji moje serce będzie biło szybciej. Miała być opowieściś o zdradzie, tajemnicach oraz podtrzymywaniu dziedzictwa rodziny, a jednak nie miała zawrotnego tempa. Było kilka motywów jak np: kot, które wracała i wracały, chociaż za dużo nie wnosiły do rozwoju akcji i po jakimś czasie ich powtarzania, byłam już nimi znudzona. Opisu też czasami były dla mnie przydługie - szczególnie w pierwszej części, która, jako wprowadzenie, powinna być krótsza. Nie mam pojęcia jak oceniać tą książkę. Drzemał w niej taki wielki potencjał, jednak jej konstrukcja zachwiała, to jak genialna mogła być. Zdecydowanie nie jest to książka o niczym i niezaprzeczalnie skrywa w sobie wiele uroku w którym słusznie zakochały się tysiące czytelników. Może to nie był na nią dobry czas. Może nie dałam sobie na tyle dużo czasu, by ją przeczytać.