Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Avery jest zagubiona i nie potrafi sobie poradzić z porażkami. W chwili, w której ma popełnić samobójstwo, dzwoni do niej przyjaciółka. Okazuje się, że w stronę Ziemi leci asteroida, która unicestwi planetę. Zostało 9 dni. Avery postanawia przeżyć te parę dni i skupić się na ukochanych osobach.
W zeszłym roku czytałam książkę o podobnej tematyce - także była asteroida, która zniszczy Ziemię, ale tam ludzie mieli znacznie więcej czasu.
Narracja jest prowadzona z poziomu Avery i skupiona głównie na niej. Właściwie zagłada nie jest tutaj wątkiem przewodnim, jest bardziej tłem. Fabuła jest skupiona na życiu i uczuciach głównej bohaterki.
Na plus zasługuje przeplatanie fragmentów przeszłości Avery z teraźniejszością. Przypominało to odrobinę poszukiwanie poszczególnych puzzli i wkładanie ich na właściwe miejsce, żeby zobaczyć cały obraz.
Momentami jest bardzo depresyjnie. Przez całą książkę obserwujemy jak uczucia Avery dojrzewają i klarują się. Dziewczyna w obliczy nieuchronnej śmierci, której moment właściwie nie zależy już od jej decyzji, zdobywa się na odwagę, żeby naprawić co zepsuła. Przynajmniej częściowo.
Odrobinę zabrakło bardziej wyraźnego pożegnania z Aishą.
Książkę zaliczyłabym raczej do tych cięższych tematycznie ze względu na dobrze przedstawioną głęboką depresję głównej bohaterki jak i sam fakt nieuchronnej śmierci wszystkich ludzi.

Avery jest zagubiona i nie potrafi sobie poradzić z porażkami. W chwili, w której ma popełnić samobójstwo, dzwoni do niej przyjaciółka. Okazuje się, że w stronę Ziemi leci asteroida, która unicestwi planetę. Zostało 9 dni. Avery postanawia przeżyć te parę dni i skupić się na ukochanych oso...

Rozwiń Zwiń

Yarvi nigdy nie chciał zostać królem. Urodził się bez części ręki, dlatego ludzie mówią na niego, że jest pół-mężczyzną, więc kto by chciał takiego króla kalekę, a właściwie pół króla? Dlatego szkolił się na ministra i lada dzień miał nim zostać, ale los zdecydował inaczej. A właściwie wróg zdecydował inaczej, bo zabił króla i jego starszego syna, a brata Yarviego. Zgodnie z prawem dziedziczenia, na tronie zasiadł pół-mężczyzna, który ruszył wraz z wujem dokonać zemsty.
Wszystko poszło nie tak. Od początku. Yarviemu nie trudno się kibicuje. Jest mądry, zdaje sobie sprawę z własnych słabości, ale czasem jego empatia zwodzi go na manowce. Chciałby wszystkim pomóc, co jest urocze, bo czasami wiadomo się nie da. Ale próbuje. Zawsze. Podoba mi się sposób w jaki dojrzewa. Z wystraszonego chłopca staje się dojrzałym mężczyzną, który nie unika odpowiedzialności za swoje czyny.
Motyw wędrówki jest tu bardzo mocno widoczny. Tak samo jak motyw odnalezienia rodziny. Nie tej poprzez krew, ale poprzez przygody. Autor dobrze opisuje to co się dzieje, więc niemal możemy poczuć sól na języku podczas licznych wypraw na morzu albo przeszywający chłód zimy.
Świat jest surowy, okrutny i brutalny. Nie ma żadnych upiększeń. Dlatego każdy mieszkaniec musi wykazać się silną wolą przetrwania.
Książka jest promowana jako fantastyczna (na co liczyłam, że elementy fantasy się pojawią), a poza tylko wspomnieniem o elfach, których dawno nie widziano, niestety nie uświadczymy ani magii, ani elfów, żadnych smoków, ani nawet wilkołaków, niczego. Dlatego bardziej uznałabym ją za książkę młodzieżową w klimacie średniowiecznym. Na całe szczęście akcji jest sporo, więc ten brak ponadnaturalnych rzeczy jestem w stanie wybaczyć autorowi.
Po końcowym plot twiście jestem ciekawa jak potoczą się losy Yarviego, choć nie jestem pewna czy cieszę się w jaką stronę idzie główny bohater.

Yarvi nigdy nie chciał zostać królem. Urodził się bez części ręki, dlatego ludzie mówią na niego, że jest pół-mężczyzną, więc kto by chciał takiego króla kalekę, a właściwie pół króla? Dlatego szkolił się na ministra i lada dzień miał nim zostać, ale los zdecydował inaczej. A właściwie wró...

Rozwiń Zwiń

Dawno nie czytałam żadnej książki o robotach. Bo automatony, choć wyglądają jak ludzie, to jednak roboty. Krwawią fioletową krwią, potrzebują pić codziennie sercokamień. To że zostali stworzeni, a nie urodzeni, na pierwszy rzut oka da się rozpoznać właśnie po ich oczach. Gdy promienie słoneczne wpadały do ich oczu, tęczówki lśniły złotem. No i najważniejsze - zostały stworzone dla uciechy ludzi, jednak bardzo szybko zbuntowały się i odwróciły sytuację - teraz to ludzie są ich niewolnikami.
Crier jest księżniczką, a Ayla zostaje jej osobistą służącą zaraz po tym jak uratowała Crier życie.
Ayla od lat planuje zabić księżniczkę w ramach zemsty na królu, a nowa funkcja ma tylko przybliżyć ją do celu. W końcu pijawki (bo tak pieszczotliwie ich nazywa) zniszczył jej życie.
Sama koncepcja jest ciekawa, światotwórstwo też jest dobrze zrobione, jednak sama intryga jest dosyć prosta i przewidywalna. Niektórzy bohaterowie są dosyć płascy, nie mają cech charakterystycznych, ale można to wybaczyć - ostatecznie "Wojna Crier" to debiut autorki i, jakby nie było, udany debiut.
Książkę dobrze się czyta, nie zauważyłam żadnych dziur fabularnych. Z chęcią sięgnę po drugi tom, jeśli się pojawi.

Dawno nie czytałam żadnej książki o robotach. Bo automatony, choć wyglądają jak ludzie, to jednak roboty. Krwawią fioletową krwią, potrzebują pić codziennie sercokamień. To że zostali stworzeni, a nie urodzeni, na pierwszy rzut oka da się rozpoznać właśnie po ich oczach. Gdy promienie słon...

Rozwiń Zwiń