Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy słowo duch/zjawa/potwór jest przez kogoś zastrzeżone, że gość musiał się aż posłużyć określeniem ENOP? 😆🫠🫠

Czy słowo duch/zjawa/potwór jest przez kogoś zastrzeżone, że gość musiał się aż posłużyć określeniem ENOP? 😆🫠🫠

Rewelacyjny reportaż, bezstronny, obiektywny, przedstawiający mnóstwo faktów, których nie znajdzie się w internecie. Równocześnie wstrząsający. Książka bez jakichkowiek wad. Dowiedziałam się z niej więcej niż przez lata studiowania tej historii w różnych źródłach.

Rewelacyjny reportaż, bezstronny, obiektywny, przedstawiający mnóstwo faktów, których nie znajdzie się w internecie. Równocześnie wstrząsający. Książka bez jakichkowiek wad. Dowiedziałam się z niej więcej niż przez lata studiowania tej historii w różnych źródłach.

BARDZO dobra książka. Każdy powinien ją przeczytać, bez wyjątków. Zmienia patrzenie na świat. Autor przedstawia fakty w bardzo prosty i logiczny sposób. Mimo że jest przesycona trudną, naukową wiedzą, wszystko opisane jest tak prostym językiem, żeby każdy był w stanie to zrozumieć i nie męczył się przy czytaniu. Ze względu na to, jak ważna jest ta pozycja i jak dobrze jest napisana, daję 10/10⭐️!!

BARDZO dobra książka. Każdy powinien ją przeczytać, bez wyjątków. Zmienia patrzenie na świat. Autor przedstawia fakty w bardzo prosty i logiczny sposób. Mimo że jest przesycona trudną, naukową wiedzą, wszystko opisane jest tak prostym językiem, żeby każdy był w stanie to zrozumieć i nie męczył się przy czytaniu. Ze względu na to, jak ważna jest ta pozycja i jak dobrze jest...

Jak na młodzieżówkę, to była całkiem dobra. Gdybym miała oceniać ogólny poziom tej książki (dialogi, styl pisania itd.), to dałabym 4/10⭐️. Jednak czytałam ją dla rozrywki i w zupełności mi to zapewniła. Świetnie się przy niej bawiłam, zakończenie było ciekawe i ostatecznie nawet zaskakujące. Historia była też naprawdę dopracowana. Serdecznie polecam na odstresowanie i nudny wieczór!

Jak na młodzieżówkę, to była całkiem dobra. Gdybym miała oceniać ogólny poziom tej książki (dialogi, styl pisania itd.), to dałabym 4/10⭐️. Jednak czytałam ją dla rozrywki i w zupełności mi to zapewniła. Świetnie się przy niej bawiłam, zakończenie było ciekawe i ostatecznie nawet zaskakujące. Historia była też naprawdę dopracowana. Serdecznie polecam na odstresowanie i...

Najlepszy reportaż, jaki do tej pory przeczytałam. To na co pierwsze zwróciłam uwagę i co warto zaznaczyć - autor ma niezwykły talent do pisania. Pisze w taki sposób, że mimo bardzo trudnych tematów, książkę czyta się dobrze, płynnie i szybko, bardzo wciąga.

Treść zawarta w książce - bardzo mocna i wstrząsająca. W wielu momentach miałam łzy w oczach albo gotowałam się ze wściekłości, nie mogąc pojąć "jak tak można?!". Bardzo podobało mi się to, że Maciej Czarnecki do samego końca zachowuje obiektywizm. Rozmawia nie tylko z pokrzywdzonymi, ale również z osobami, które pochwalają działania Barneverntu, z osobami, które mają z nim dobre wspomnienia, bądź z samymi urzędnikami Barneverntu. W żadnym momencie nie krytykuje, nie komentuje i nie osądza. Uważam że zachowanie takiego obiektywizmu, przy wysłuchiwaniu tylu okropnych historii nie jest łatwe, jednak on jest w tym mistrzem. Dzięki temu, czyta się to jeszcze lepiej. Nic nie jest czytelnikowi narzucane ani sugerowane, każdy po przeczytaniu wyrobi sobie własną, całkowicie indywidualną opinię. Choć z początku sprawa wydaje się jasna i jednostronna, autor ukazuje, poprzez opisywanie różnych historii i stanowisk - że wcale tak nie jest. Nigdy nie jest czarno albo biało. Dzięki temu lektura skłania do wielu przemyśleń oraz refleksji.

Dodatkowo bardzo podobało mi się to, że autor nie pisze tylko o samym zabieraniu dzieci przez Barnevernt. Opisuje historię Norwegii, tradycje tego kraju, sięga wiele lat wstecz, aby ukazać kontekst, skąd się wzięły pewne zachowania i zwyczaje. Daje to całościowy obraz funkcjonowania Barneverntu, tłumacząc - "dlaczego tak", a nie tylko - "to jest złe, bo tak".

Najlepszy reportaż, jaki do tej pory przeczytałam. To na co pierwsze zwróciłam uwagę i co warto zaznaczyć - autor ma niezwykły talent do pisania. Pisze w taki sposób, że mimo bardzo trudnych tematów, książkę czyta się dobrze, płynnie i szybko, bardzo wciąga.

Treść zawarta w książce - bardzo mocna i wstrząsająca. W wielu momentach miałam łzy w oczach albo gotowałam się ze...

Główna bohaterka - Idealna Niania, natrafia na nadzwyczaj dobre ogłoszenie - propozycja pracy, bardzo dobrze płatnej, z zakwaterowaniem - mieszkając w super nowoczesnym domu na odludziu, wymagania: zajmowanie się czwórką dzieci. Brzmi świetnie. Tak świetnie, że aż trudno uwierzyć, że tak idealna praca mogłaby istnieć naprawdę.

Genialny thriller, genialna książka. Opis wydawał mi się mało interesujący i dobrze, ponieważ kompletnie nie oddaje tego, co dostajemy w książce. A w książce dostajemy chyba wszystko, co chcemy mieć w idealnym thrillerze! Nawiedzony dom, mroczne historie, niebezpieczeństwo czyhające w powietrzu, ciągły niepokój i napięcie. Trzeba na początku przebrnąć przez około 80 stron, gdzie zapoznajemy się z sytuacją i bohaterami, ale uprzedzam - później już trudno będzie się oderwać od lektury - w moim przypadku tak się stało i pochłonęłam ją na raz 😅. Zakończenie - rewelacyjnie i DOSŁOWNIE do ostatniej strony trzymało w napięciu.

Jedyny minus - ja lubię jak na koniec jest wszystko jasne i nie muszę się zadręczać myślami - "a co było dalej?". No niestety, tutaj mamy typowe zakończenie, jak w thrillerach - główny wątek wyjaśniony, a reszty możemy się domyślać i snuć własne rozważania. Jednak dzięki temu, na długo nie zapomnę o tej książce.

A na koniec małe ostrzeżenie - jeśli ktoś nie lubi dzieci, to niech uważa, bo może je znielubić jeszcze bardziej po lekturze 😉.

Główna bohaterka - Idealna Niania, natrafia na nadzwyczaj dobre ogłoszenie - propozycja pracy, bardzo dobrze płatnej, z zakwaterowaniem - mieszkając w super nowoczesnym domu na odludziu, wymagania: zajmowanie się czwórką dzieci. Brzmi świetnie. Tak świetnie, że aż trudno uwierzyć, że tak idealna praca mogłaby istnieć naprawdę.

Genialny thriller, genialna książka. Opis...

To chyba najgorsza książka jaką W ŻYCIU przeczytałam. Jako osoba na co dzień zajmująca się problemami psychicznymi innych ludzi, uważam, że ta książka jest obrzydliwa. Pogłębia stereotypy panujące w społeczeństwie o osobach z problemami psychicznymi - że są to czubki, odrzutki i osoby „nienormalne”, dziwacy itp. Osoby, które naprawdę zmagają się z takimi problemami, mogą czuć się urażone po przeczytaniu tego. A osoby, które nie miały styczności z takimi problemami, mogą nabrać błędnych i krzywdzących przekonań. Nie mam pojęcia co autorka chciała przekazać i uważam, że ta pozycja jest wręcz szkodliwa społecznie.

To chyba najgorsza książka jaką W ŻYCIU przeczytałam. Jako osoba na co dzień zajmująca się problemami psychicznymi innych ludzi, uważam, że ta książka jest obrzydliwa. Pogłębia stereotypy panujące w społeczeństwie o osobach z problemami psychicznymi - że są to czubki, odrzutki i osoby „nienormalne”, dziwacy itp. Osoby, które naprawdę zmagają się z takimi problemami, mogą...

Książka porusza poważne tematy (problemy psychiczne i mierzenie się z atakami paniki), jest smutna i na pewno wiele osób poruszy. Jednak nie podoba mi się forma w jakiej autorka przedstawiła to czytelnikom. Wszystko jest chaotyczne, historie pourywane, nie miało to dla mnie żadnego sensu. Przez większą część nie czułam że było to w ogóle o atakach paniki. Momentami była wręcz niesmaczna i nie rozumiałam co to ma wspólnego z głównym problemem bohaterki.
Najbardziej oburzył mnie fragment z opisu książki „w tej książce lękowy odnajdą siebie”. No nie. Zdecydowanie nie odnajdą. Patrząc na formę w jakiej zostało to przedstawione w książce, ten opis jest wręcz krzywdzący.

Książka porusza poważne tematy (problemy psychiczne i mierzenie się z atakami paniki), jest smutna i na pewno wiele osób poruszy. Jednak nie podoba mi się forma w jakiej autorka przedstawiła to czytelnikom. Wszystko jest chaotyczne, historie pourywane, nie miało to dla mnie żadnego sensu. Przez większą część nie czułam że było to w ogóle o atakach paniki. Momentami była...

Dobra książka, jednak dla wielu osób może być przygnębiająca. Nie jest też jakoś porywająca, to taki trochę dramat obyczajowy. Ale warto przeczytać, daje do myślenia. Jest o życiu (o jego złej stronie) i o rodzinie (też tej złej stronie).

Dobra książka, jednak dla wielu osób może być przygnębiająca. Nie jest też jakoś porywająca, to taki trochę dramat obyczajowy. Ale warto przeczytać, daje do myślenia. Jest o życiu (o jego złej stronie) i o rodzinie (też tej złej stronie).

Opowiadania „o niczym”. Dosłownie. Ogromna strata czasu.

Opowiadania „o niczym”. Dosłownie. Ogromna strata czasu.

Nie było łatwo przez to przebrnąć, język i styl pisania autora był dla mnie dość ciężki. Czasem nawet było to męczące. Jednak muszę szczerze przyznać, że nastawiałam się na coś zupełnie innego i nie miałam pojęcia "na co się piszę". Ostatecznie po przeczytaniu mam dobre odczucia, od połowy historia naprawdę mnie bardzo wciągnęła. Do tego, według mnie - pomysł na napisanie takiej książki - genialny! Jak wcześniej wydawało mi się, że nie lubię książek sci-fi, tak teraz jestem pewna, że sięgnę po jakieś inne klasyki i to tylko dzięki tej książce 😃!
Jedynie na koniec zawiodło mnie zakończenie - jak już autor tak wszystko dokładnie opisywał, to mógł się wysilić na bardziej rozwinięte zakończenie i opisać co się stało z niektórymi postaciami i jak one przetrwały inwazję.
Podsumowując - podejmując się czytania tej pozycji trzeba mieć świadomość, że nie jest to łatwa w przyjęciu książka (prawie brak dialogów, bardzo obszerne i wyczerpujące opisy) oraz że autor pisze w specyficznym dla siebie stylu.

Nie było łatwo przez to przebrnąć, język i styl pisania autora był dla mnie dość ciężki. Czasem nawet było to męczące. Jednak muszę szczerze przyznać, że nastawiałam się na coś zupełnie innego i nie miałam pojęcia "na co się piszę". Ostatecznie po przeczytaniu mam dobre odczucia, od połowy historia naprawdę mnie bardzo wciągnęła. Do tego, według mnie - pomysł na napisanie...

Książka nie jest zła, ale nie jest też rewelacyjna. Przede wszystkim na wielki plus jest to jak wygląda w środku - zaskoczyło mnie to, bardzo ładna oprawa graficzna, mnóstwo ilustracji. Choć dla niektórych może to przypominać trochę podręcznikowy wygląd 😅.
Dużą zaletą jest też to w jaki sposób książka jest napisana - nie ma w niej wtrąceń ani dodatkowych przemyśleń autora. Dzięki temu czytamy o prawdziwych faktach, a nie subiektywnych opiniach, z czym często się spotykałam w tego rodzaju książkach i pozostawiało to duży niesmak.
Pozycja ta jest zdecydowanie dla osób, które o historii coś wiedzą. Dla kogoś kto zna mało faktów historycznych może to być ciężka książka, ponieważ autor nie robi prawie żadnego wprowadzenia do danego tematu, trzeba więc się dobrze orientować w niektórych wydarzeniach z historii.
Dla mnie była to dobra powtórka z historii, a niektóre informacje były dla mnie zupełnie nowe i nieznane, więc też się czegoś nauczyłam 😄.

Książka nie jest zła, ale nie jest też rewelacyjna. Przede wszystkim na wielki plus jest to jak wygląda w środku - zaskoczyło mnie to, bardzo ładna oprawa graficzna, mnóstwo ilustracji. Choć dla niektórych może to przypominać trochę podręcznikowy wygląd 😅.
Dużą zaletą jest też to w jaki sposób książka jest napisana - nie ma w niej wtrąceń ani dodatkowych przemyśleń autora....

W tej części spotykamy się z już dorosłą bohaterką Ingrid. Akcja toczy się podczas drugiej wojny światowej, a Ingrid stara poradzić sobie ze skutkami jakie ta wojna niesie.

Wszystko co w pierwszej części mnie urzekło - tutaj było męczące. Za dużo niedomówień, niejasności, niezrozumiałych wydarzeń. Bohaterowie są płytcy i trudno mi było zrozumieć co nimi kieruje. Bardzo się zawiodłam, ponieważ pierwsza część mnie zachwyciła.

W tej części spotykamy się z już dorosłą bohaterką Ingrid. Akcja toczy się podczas drugiej wojny światowej, a Ingrid stara poradzić sobie ze skutkami jakie ta wojna niesie.

Wszystko co w pierwszej części mnie urzekło - tutaj było męczące. Za dużo niedomówień, niejasności, niezrozumiałych wydarzeń. Bohaterowie są płytcy i trudno mi było zrozumieć co nimi kieruje. Bardzo...

Książka zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. Nie nastawiałam się na nic rewelacyjnego, jako że jest to bardzo stara powieść grozy. Jednak nie bez przyczyny nazywana jest najsłynniejszą powieścią grozy wszech czasów.

Oczywiście, spotykamy się tutaj z klasyką, każdemu już dobrze znaną. Wydarzenia następujące po sobie są bardzo przewidywalne, schemat ten wszyscy znamy z wielu horrorów. Jednak należy pamiętać, że książka ma już prawie 60 lat, w tamtych czasach było to przełomowe i szokujące dzieło. Mimo tego zakończenie bardzo mnie zaskoczyło, nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. Książkę pochłonęłam prawie w jeden wieczór, czyta się ją niezwykle przyjemnie i lekko. Brakowało mi tylko pogłębienia motywów postępowania męża Rosemary - niby było coś wyjaśnione, ale jednak czuję niedosyt, to wytłumaczenie mnie nie usatysfakcjonowało. Gdyby nie to, byłoby 10/10 :). Polecam każdemu, rewelacyjna powieść.

Książka zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. Nie nastawiałam się na nic rewelacyjnego, jako że jest to bardzo stara powieść grozy. Jednak nie bez przyczyny nazywana jest najsłynniejszą powieścią grozy wszech czasów.

Oczywiście, spotykamy się tutaj z klasyką, każdemu już dobrze znaną. Wydarzenia następujące po sobie są bardzo przewidywalne, schemat ten wszyscy znamy z wielu...

Jedna z gorszych książek jakie przeczytałam w tym roku. Nie wyciągnęłam z niej nic interesującego. Kilka ciekawych informacji zostało podane w pierwszym rozdziale, który miał być tzw. "zajawką" i zachętą do dalszego czytania i na tym się skończyło.
Styl pisania autorki był tak irytujący i infantylny, że jeszcze zanim zaczynałam czytać jakiś rozdział, to już byłam zdenerwowana. Przekonywanie na siłę, w każdym akapicie, że średniowiecze jest takie cudowne - wolałabym, żeby autorka to udowodniła faktami, niż wmawiała to czytelnikom. Do tego wykrzykniki dodawane w co drugim zdaniu, zupełnie niepotrzebne. Momentami czułam jakby książka była skierowana dla dzieci, a nie dorosłych ludzi.

Jedna z gorszych książek jakie przeczytałam w tym roku. Nie wyciągnęłam z niej nic interesującego. Kilka ciekawych informacji zostało podane w pierwszym rozdziale, który miał być tzw. "zajawką" i zachętą do dalszego czytania i na tym się skończyło.
Styl pisania autorki był tak irytujący i infantylny, że jeszcze zanim zaczynałam czytać jakiś rozdział, to już byłam...

Nie zachwyciła mnie ta książka. Jeśli chodzi o sam styl pisania - autor robi to dobrze, pisze lekko, czyta się szybko i przyjemnie. Jednak ja nastawiałam się na coś zupełnie innego. Chciałam dowiedzieć się więcej o pingwinach - na co wskazuje sam tytuł, a dostałam pamiętnik autora z pobytu na biegunie. Myślę, że z dobre 80% książki zajmowały opisy przeżyć autora, w większości nawet nie dotyczyły pingwinów. Dodatkowo, to już bardzo kwestie subiektywne, ale również wpłynęły na ocenę - nie podobało mi się podejście autora przedstawione w książce odnośnie jego spraw rodzinnych. Rozumiem, że każdy ma inny stosunek do bliskich i rodziny, jednak autor opisał to w taki sposób, jakby to co robił nie było niczym złym, a na pierwszym miejscu postawił zwięrzęta.
Na koniec książki pojawiło się zdanie: "Czułem, że mógłbym opowiadać o zachowaniach pingwinów z pozycji eksperta". Szkoda, że z tej pozycji "eksperta" autor ani razu nie wypowiedział się w książce na temat pingwinów (:

Nie zachwyciła mnie ta książka. Jeśli chodzi o sam styl pisania - autor robi to dobrze, pisze lekko, czyta się szybko i przyjemnie. Jednak ja nastawiałam się na coś zupełnie innego. Chciałam dowiedzieć się więcej o pingwinach - na co wskazuje sam tytuł, a dostałam pamiętnik autora z pobytu na biegunie. Myślę, że z dobre 80% książki zajmowały opisy przeżyć autora, w...

Czy wiedzieliście, że historia o złotym runie z barana jest fałszywa? Albo, że jedna ryba może żyć nawet 100 lat, a inna może być nawet nieśmiertelna!? Wiedzieliście, że ryby się myją, a śledzie mogą pierdzieć? Na te i inne pytania znajdziecie odpowiedzi w tej rewelacyjnej książce!

Nie trzeba się w ogóle interesować podwodnym światem, aby ta lektura was zaciekawiła. Autor pisze tak lekko, że czułam się jakby to wszystko opowiadał mi jakiś znajomy na kawie. Mimo tylu faktów i naukowych informacji, w ogóle się tego nie czuje, nie jest to pisane w stylu - jak w podręczniku z biologii, tylko lekko, z przymrużeniem oka, zabawnie, żartobliwie. Czytanie tej książki to była przyjemność. Uśmiałam się przy niej, świetnie się bawiłam, a do tego - dowiedziałam się o tylu niesamowitych faktach i historiach z podwodnego świata! Nigdzie czegoś takiego nie dostaniecie! 😍 Autor sowim stylem pisania potrafi zaciekawić, rozbawić, nauczyć, a jeszcze do tego pisze w tak poetycki i piękny sposób. Polecam każdemu!

Czy wiedzieliście, że historia o złotym runie z barana jest fałszywa? Albo, że jedna ryba może żyć nawet 100 lat, a inna może być nawet nieśmiertelna!? Wiedzieliście, że ryby się myją, a śledzie mogą pierdzieć? Na te i inne pytania znajdziecie odpowiedzi w tej rewelacyjnej książce!

Nie trzeba się w ogóle interesować podwodnym światem, aby ta lektura was zaciekawiła. Autor...

Książka uznana za jedną z najważniejszych powieści ostatnich lat, jednak nie dla mnie. Nie widzę tutaj nic co mogłoby mnie zachwycić. Mamy dwóch głównych bohaterów. Zaczynamy czytać o ich historii, gdy są w ostatniej klasie liceum, kończymy gdy są w połowie studiów. W książce mamy bardzo duże przeskoki czasowe, z jednego do drugiego rozdziału czasem jest przeskok pięciu miesięcy. Czytamy o ich codziennym życiu, problemach, związkach i zawodach miłosnych. I to by w sumie było na tyle.

Czytało się dość szybko, ale w książce jak dla mnie nie dzieje się naprawdę nic. Zakończenie jest takie, że można by dalej je pociągnąć, tak jak wszystkie inne rozdziały. Albo na wcześniejszych rozdziałach zakończyć książkę. Nic by to w sumie nie zmieniło.

Rozumiem co autorka chciała przekazać. Chciała pokazać jak trudny może być świat młodych ludzi, jakich problemów mogą doświadczać, mimo że wydaje się, że mają wszystko i niczego im nie brakuje. Jednak uważam, że zrobiła to w bardzo słaby sposób. Tak naprawdę nie poznajemy bohaterów. Jesteśmy jakby obserwatorami z boku, kimś kto mógłby powiedzieć "Ah, ta dzisiejsza młodzież! Nic tylko wymyślają sobie sami problemy". Nie ma przedstawionych żadnych motywów ich działania. Czytając, ich zachowania były dla mnie albo niezrozumiałe albo bezsensowne i głupie. Bohaterowie są bez wyrazu, bez charakteru, nie wiemy co nimi kieruje, dlaczego zachowują się tak a nie inaczej, dlaczego mają dane problemy. Bardzo mnie to zawiodło, bo naprawdę, ta książka mogłaby mieć ogromny potencjał i być przełomową powieścią, gdyby bardziej (albo w ogóle jakkolwiek) pogłębić psychikę i świat wewnętrzny głównych bohaterów.

Książka uznana za jedną z najważniejszych powieści ostatnich lat, jednak nie dla mnie. Nie widzę tutaj nic co mogłoby mnie zachwycić. Mamy dwóch głównych bohaterów. Zaczynamy czytać o ich historii, gdy są w ostatniej klasie liceum, kończymy gdy są w połowie studiów. W książce mamy bardzo duże przeskoki czasowe, z jednego do drugiego rozdziału czasem jest przeskok pięciu...

Dziennikarka Ewa Pągowska przeprowadza bardzo dobre wywiady z wieloma osobistościami ze świata psychiatrii. Są to wywiady na bardzo dobrym poziomie, wszystko utrzymane w danej tematyce. Możemy tu znaleźć takie tematy jak np. depresja i samobójstwa u nastolatków oraz dzieci, zaburzenia seksualne, uzależnienia, zaburzenia osobowości i wiele innych. Dowiemy się też jak wygląda psychogeriatria, psychiatria sądowa, a nawet znajdą się aktualne tematy - o pandemii i co może ona zmienić w naszym życiu. Kuszące mogą być też rozdziały o szpitalu psychiatrycznym i dawnych metodach stosowanych w leczeniu problemów psychicznych, jak np. elektrowstrząsy (dawniej kontrowersyjne, teraz już nie) lub lobotomia. Jednak jeśli ktoś liczy na różne "smaczki" związane z tymi tematami, to niech lepiej się bardzo nie nastawia, bo nie ma tu dużo kontrowersyjnych zagadnień, raczej wszystko opisane jest w łagodnym tonie. Rozdziały nie są też bardzo obszerne, więc mam wrażenie, że wiele tematów zostało potraktowanych powierzchownie.

Książka wciągnęła mnie i bardzo szybko ją pochłonęłam. Czyta się ją naprawdę przyjemnie i lekko, mimo niekiedy trudnych tematów. Dla mnie nie była jakaś szczególnie zaskakująca, bo zajmuje się tą dziedziną nauki. Jednak myślę, że osoby, które niewiele wiedzą na temat psychologii i psychiatrii dowiedzą się z niej wiele interesujących rzeczy, jak np. to że elektrowstrząsy są dalej stosowaną metodą. Polecam.

Dziennikarka Ewa Pągowska przeprowadza bardzo dobre wywiady z wieloma osobistościami ze świata psychiatrii. Są to wywiady na bardzo dobrym poziomie, wszystko utrzymane w danej tematyce. Możemy tu znaleźć takie tematy jak np. depresja i samobójstwa u nastolatków oraz dzieci, zaburzenia seksualne, uzależnienia, zaburzenia osobowości i wiele innych. Dowiemy się też jak wygląda...

Autorka "Co mówią kości" oprowadza nas w książce po całym szkielecie człowieka, zaczynając od czubka głowy, kończąc na palcach stóp. Bardzo dobrze przemyślana i opracowana "konstrukcja" książki. Każdy rozdział dotyczący danej części szkieletu opatrzony jest w rysunek prezentujący omawianą część, co osobiście bardzo mnie urzekło, lubię takie szczegóły 🙂.

"Co mówią kości" jest nie tylko dla osób, które interesują się biologią. Książka będzie zrozumiała nawet dla laików w tym temacie, takich jak ja. Mimo trudnych, naukowych zagadnień wszystko jest jasno opisane, tak aby każdy to mógł zrozumieć, a przy tym równocześnie dobrze się bawić. Książka nie męczy naukowym, trudnym językiem.

Jednak mimo tego wszystkiego, tych wszystkich plusów, jakoś mnie nie ciągnęło do tej książki. Czytałam ją przez miesiąc i nie miałam ochoty po nią sięgać. Nie mogę stwierdzić dlaczego. W pewnym momencie też miałam wrażenie, że niektóre wcześniej omawiane wątki się powtarzają, co jeszcze bardziej mnie znudziło.

Autorka "Co mówią kości" oprowadza nas w książce po całym szkielecie człowieka, zaczynając od czubka głowy, kończąc na palcach stóp. Bardzo dobrze przemyślana i opracowana "konstrukcja" książki. Każdy rozdział dotyczący danej części szkieletu opatrzony jest w rysunek prezentujący omawianą część, co osobiście bardzo mnie urzekło, lubię takie szczegóły 🙂.

"Co mówią kości"...